Γράφει η Σοφία ΒούλτεψηΤο πρόβλημα συνίσταται στο γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν μπορεί πλέον να κυκλοφορεί στους δρόμους και να εμφανίζεται ενώπιον των πολιτών χωρίς να φρουρείται.
Με τον τρόπο αυτό έχει ουσιαστικά ακυρωθεί η Δημοκρατία και η ίδια η πολιτική λειτουργία, που βασίζεται στην διαρκή επικοινωνία ανάμεσα στον λαό και στους εκπροσώπους του.
Πιστεύω επίσης ότι αυτός είναι ο ελληνικός τρόπος αντίδρασης, η «ελληνική εξέγερση», ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο ενσωματώθηκε στην πατρίδα μας η λαϊκή αντίδραση, όπως την βλέπουμε να ξετυλίγεται στις χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.
Υπό αυτήν την έννοια, είναι ένα υγιές φαινόμενο. Αποτελεί το μήνυμα προς την πολιτική εξουσία ότι χωρίς Κάθαρση, η Τραγωδία δεν θα φθάσει στη λύση της.
Τα όσα διαδραματίστηκαν, όμως, στις εγκαταστάσεις της ΕΑΒ στην Τανάγρα σε βάρος του Αναπληρωτή Υπουργού Άμυνας Πάνου Μπεγλίτη, ακυρώνουν το επιτακτικό αίτημα για Κάθαρση.
Πληροφορηθήκαμε ότι κάποιοι εργαζόμενοι – όχι όλοι, διότι πολλοί έδρασαν πυροσβεστικά – επιτέθηκαν φραστικά στον κ. Μπεγλίτη, καταγγέλλοντας την απαξίωση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, ενώ εναντίον του εκσφενδονίστηκαν γιαούρτια και μπουκάλια με νερό!
Αλλά η ΕΑΒ δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για τέτοιου είδους αντιδράσεις. Όχι επειδή οι άνθρωποι εκεί δεν είναι εργαζόμενοι. Εργαζόμενοι είναι και θα ήθελαν και αυτοί να δουν την επιχείρηση στην οποία εργάζονται να ανθεί.
Το πρόβλημα είναι πως η ΕΑΒ είναι μια από τις πιο προβληματικές και ευρωβόρες (δραχμοβόρες προηγουμένως) ΔΕΚΟ. Και έχει πολλαπλώς επιβαρύνει τον (δικαίως διαμαρτυρόμενο) ελληνικό λαό. Με διάφορους τρόπους.
Και πάλι θα πείτε: Φταίνε οι εργαζόμενοι για τον τρόπο που διαχρονικά η πολιτική εξουσία χειρίσθηκε τα θέματα της λειτουργίας, του δανεισμού και του μισθολογικού κόστους των προβληματικών ΔΕΚΟ, μεταξύ των οποίων και η ΕΑΒ;
Όχι, βέβαια. Έχω υποστηρίξει ότι κανείς δεν προσελήφθη μόνος του, ούτε καθόρισε το ύψος του μισθού του, ούτε έλαβε αποφάσεις για την λειτουργία της δημόσιας επιχείρησης στην οποία διορίστηκε.
Από την στιγμή όμως που ανήκει σε κάποια από αυτές τις επιχειρήσεις, αποτελεί κομμάτι της. Και οφείλει να συμπεριφέρεται με την σεμνότητα που απαιτούν οι καιροί. Πολύ περισσότερο που η ΕΑΒ έχει δώσει στο συνδικαλιστικό κίνημα σημαντικά στελέχη, τα οποία όφειλαν να γνωρίζουν και να έχουν εγκαίρως αντιδράσει στις αποφάσεις της πολιτικής εξουσίας.
Ήδη από τα τέλη του 2003, οι εγγυήσεις του ελληνικού Δημοσίου προς υπερχρεωμένους οργανισμούς, προκειμένου να δανειστούν από την ελληνική και ξένη τραπεζική αγορά, είχαν σημειώσει αύξηση της τάξης του 27,4% (αυτό για να μην λέει σήμερα το ΠΑΣΟΚ ότι δεν φέρει καμιά ευθύνη για όσα συνέβησαν στη χώρα).
Στις 31 Δεκεμβρίου 2003, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, το ύψος των εγγυήσεων έχει ανέλθει σε 11 δις ευρώ (έναντι 9 περίπου που ήταν στις 31 Δεκεμβρίου του 2002 και άλλων τόσων τον Ιούνιο του 2003 – επίσης για να μην υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ πως επί των ημερών του ήσαν όλα καλά και ανθηρά). Τα εγγυημένα από το Δημόσιο δάνεια που είχε λάβει ως τότε η ΕΑΒ ήταν 257 εκατομμύρια ευρώ.
Στις 30 Ιουνίου 2004 (στοιχεία από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους) το ύψος των εγγυήσεων είχε φθάσει τα 13 δις ευρώ, εμφανίζοντας μέσα σε έναν χρόνο (και λόγω των τόκων) αύξηση της τάξης του 44,5%!
(«Μα οι εργαζόμενοι αποφάσισαν αυτόν τον δανεισμό – μαμούθ;», θα ρωτήσει πάλι κάποιος. Όχι. Αλλά επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι σε μια επιχείρηση – πολύ περισσότερο σε μια δημόσια επιχείρηση – οι εργαζόμενοι, δια των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών, φέρουν μερίδιο της ευθύνης).
Ο καιρός περνούσε και τα χρέη πολλαπλασιάζονταν. Ο νόμος του 2005 (3429, άρθρο 14) για τις αλλαγές στις ζημιογόνες ΔΕΚΟ δεν εφαρμοζόταν και τον περασμένο Οκτώβριο χρειάστηκε να ψηφιστεί νέος (διεγράφη, αν θυμάστε, ο βουλευτής Β. Παπαχρήστος που ψήφισε «όχι»).
Όλα αυτά τα χρόνια εκδίδονταν εγκύκλιοι για περιορισμό μισθολογικών αυξήσεων στο 3%, έμπαιναν νέες καταληκτικές ημερομηνίες (που περνούσαν άπραγες), η ΓΣΕΕ δήλωνε ότι «θα κοπεί το χέρι όποιου συνδικαλιστή συνυπογράψει τέτοιες ρυθμίσεις». Έκανε πίσω και ένας εκ των αρμοδίων τότε υπουργών (της Ν.Δ.), καταργώντας ο ίδιος τον νόμο της κυβέρνησής του στην πράξη και απαιτώντας προηγουμένως συναίνεση των εργαζόμενων (αν και γνώριζε ότι δεν θα την λάβει ποτέ).
Στην ΕΑΒ ο νόμος εφαρμόστηκε τον Οκτώβριο του 2006, ενώ μέσα σε έναν χρόνο τα έσοδα των ΔΕΚΟ είχαν μειωθεί κατά 8%, οι ζημίες είχαν αυξηθεί κατά 228% και τα ελλείμματα κατά 200%!
Στην πενταετία 2003 – 2008 δόθηκαν αυξήσεις της τάξης του 10% στους μισθούς των ΔΕΚΟ, με αποτέλεσμα 2 στα 3 ευρώ των εξόδων τους να πηγαίνουν στην μισθοδοσία. Φυσικά, οι αυξήσεις αυτές, που δεν δόθηκαν στους άλλους εργαζομένους, αποτελούσαν την αντιπαροχή των πολιτευτάκηδων για τις ψήφους που πήγαιναν κατευθείαν και ελεγχόμενα στο προσωπικό τους πελατειακό ταμείο, (κάτι που δεν θα μπορούσαν να πετύχουν με την ανάλογη σιγουριά, αν έδιναν γενικές αυξήσεις).
Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι παρά το ότι τον Απρίλιο του 2006 η διϋπουργική επιτροπή για τις ΔΕΚΟ καθόρισε πλαφόν αύξησης του μισθολογικού κόστους στο 5% για το 2006 και στο 6% για το 2007, αυτό αυξήθηκε κατά 8,43% το 2006 και 8,25% το 2007. Και μάλιστα παρά τις προειδοποιήσεις ότι σε διαφορετική περίπτωση θα επιβάλλονταν κυρώσεις στις διοικήσεις (που ουδέποτε επιβλήθηκαν): Απόλυση χωρίς αποζημίωση, δέσμευση των εσόδων των ΔΕΚΟ και μη χορήγηση εγγύησης του Δημοσίου για τα δάνεια που θα συνάψουν, όπως προέβλεπε ο νόμος του Δεκεμβρίου 2005.
Έτσι, το κόστος μισθοδοσίας από το 67,13% των λειτουργικών εξόδων το 2005 εκτινάχθηκε στο 77,93% το 2006 και στο 74,64% το 2007. Ειδικά στην ΕΑΒ το κόστος μισθοδοσίας ως προς τα συνολικά λειτουργικά έξοδα αυξήθηκε από 62,47% το 2005, σε 86,88% το 2007. Κάτι ανάλογο συνέβη και στην ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ (ΕΑΣ) με το κόστος μισθοδοσίας να εκτινάσσεται από 45,99% στο 76,15%. Από τα στοιχεία προέκυψε ότι οι αυξήσεις έγιναν μέσω υπερωριών, συμμετοχών σε επιτροπές, εκτάκτων αμοιβών, επιδομάτων θέσεων ευθύνης κλπ.
Την ίδια ώρα, το έλλειμμα των μεγάλων ΔΕΚΟ (συγκοινωνίες, αμυντική βιομηχανία) παρουσίαζε (στην εξαετία 2002-2007) αύξηση της τάξης του 88,2%. Το 2007 το έλλειμμα έφθασε στο 1,31 δις ευρώ (698 εκ το 2002), ενώ τα στοιχεία έδειχναν ότι στην τριετία 2004 – 2007 το έλλειμμα αυξήθηκε λόγω αύξησης των δαπανών για τόκους κατά 200 εκ ευρώ.
Τον Ιούλιο του 2008, πληροφορηθήκαμε ότι, παρ’ όλα αυτά, το 2007, η μέση ετήσια αμοιβή στις ΔΕΚΟ ήταν 43.280 ευρώ, ενώ ο μέσος ετήσιος εθνικός μισθός βρισκόταν στα 27.174 ευρώ. Ειδικά για την ΕΑΒ ανακοινώθηκε ότι το 56% του προσωπικού ελάμβανε από 30.000 ως 50.000 ευρώ.
Κακώς τα έπαιρναν; Όχι. Αλλά κακώς πετάνε μπουκάλια τώρα. Διότι γνωρίζουν πως όταν το ΠΑΣΟΚ ήλθε στην εξουσία το 2009, μη θέλοντας να ενοχλήσει (και αυτό) την πελατεία του, αντί να ξεκινήσει από τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, άρχισε να πίνει το αίμα των μισθωτών και των συνταξιούχων. Μιλούσαν για «νέο μοντέλο διοίκησης στις εποπτευόμενες ΔΕΚΟ», με «διαρκή έλεγχο των διοικήσεων με πιστή τήρηση χρονοδιαγραμμάτων, ενιαίο προϋπολογισμό σε ορισμένες περιπτώσεις και τοποθέτηση ενός προσώπου στις θέσεις προέδρου και διευθύνοντος σύμβουλου».
Λέξη για την «ταμπακιέρα». Χρειάσθηκε να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος αιματηρών θυσιών για να φθάσουμε στον Οκτώβριο του 2010 και να ανακοινωθούν οι ένδεκα πιο ζημιογόνες ΔΕΚΟ του 2009, μεταξύ των οποίων και η ΕΑΒ. Οι ζημιές των συγκεκριμένων ΔΕΚΟ από το 2007 ως το 2009 είχαν αυξηθεί κατά 31%, φθάνοντας μόνο το 2009 το 1,8 δις ευρώ! Τα έσοδά τους το 2007 ήσαν 1,6 δις ευρώ και το συνολικό κόστος μισθοδοσίας το 2009 βρισκόταν στο 1,2 δις ευρώ – το 78% των εσόδων πάει σε αμοιβές, εργοδοτικές εισφορές και λοιπές παροχές. Ο δε καθαρός δανεισμός των «Ένδεκα» άγγιζε τα 12 δις ευρώ! Και οι τόκοι, τα 600 εκ ευρώ! Όλα αυτά με εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου!
Μέσα στο 2009 έπεσαν εγγυήσεις ύψους άνω των 630 εκ ευρώ για τα δάνεια του ΟΣΕ, του ΟΑΣΑ, της ΕΑΒ και του ΟΔΙΕ. Παράλληλα, διαπιστώθηκε και το παράλογο: Το προσωπικό των ΔΕΚΟ μειωνόταν, αλλά το κόστος μισθοδοσίας παρουσίαζε αύξηση!
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι από τα αναλυτικά στοιχεία που η χώρα μας έστειλε στις Βρυξέλλες το καλοκαίρι του 2010, οι εγγυήσεις του ελληνικού Δημοσίου προς τις 52 δημόσιες επιχειρήσεις ξεπερνούσαν τα 25 δις ευρώ. Μάλιστα, τα στοιχεία ήσαν ελλιπή, καθώς για τις πιο «κόκκινες» επιχειρήσεις, όπως ο ΟΣΕ και η ΕΑΒ δεν υπήρχαν ισολογισμοί όχι μόνο για το 2010, αλλά ούτε και για το 2009! Και βέβαια, η αύξηση του ακαθάριστου δανεισμού αποδιδόταν στις μεγαλύτερες ανάγκες αποπληρωμής δανείων κατά 1,1 δις ευρώ, που αφορούσαν τους ομίλους ΟΣΕ, ΟΑΣΑ και ΕΑΒ.
Πρόκειται για επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών. Αν είναι ψευδή, τότε τα μπουκάλια πρέπει να εκσφενδονιστούν σε επίσημη τελετή έξω από το κτίριο όπου αυτό στεγάζεται.
Ένας άλλος λόγος για τον οποίο δεν έπρεπε να εκσφενδονιστούν μπουκάλια κατά του Μπεγλίτη στην ΕΑΒ είναι ότι μόλις πριν λίγες μέρες ο εισαγγελέας του ΑΠ κ. Ι Τέντες ζήτησε από την Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών να διεξαχθεί κατά απόλυτη προτεραιότητα η προκαταρκτική εξέταση για την προμήθεια των τηλεπικοινωνιακών συστημάτων «Ερμής», για την οποία έχει ασκηθεί (από τον Ιούνιο του 2010) ποινική δίωξη κατά παντός υπευθύνου (και στελεχών της ΕΑΒ και της Ζήμενς) για τα κακουργήματα της απάτης, απόπειρας απάτης και υπεξαίρεσης σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου.
Το σύστημα έπρεπε να είχε παραδοθεί από το 2006, αλλά δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, ενώ η ΕΑΒ, που είχε αναθέσει τις συμβάσεις σε διάφορες υποκατασκευάστριες εταιρίες (και στην Ζήμενς), έχει εισπράξει πάνω από το 80% των χρημάτων.
Φταίνε γι’ αυτό οι εργαζόμενοι; Όχι, αλλά θα έπρεπε – βλέποντας ότι δεν προχωρά η κατασκευή του συστήματος, ενώ τα χρήματα εκταμιεύονται – να είχαν οργανώσει διαδήλωση, κλείνοντας την Αθήνα για να το μάθουν όλοι. Και εκεί να πετάξουν όσα μπουκάλια ήθελαν.
Διότι όποιος γνωρίζει ότι το 2000 ψηφίστηκε ο νόμος 2874 που προέβλεπε άδεια για υπερωριακή απασχόληση πέραν των 120 ωρών (με προσαύξηση 100%) και ότι χρήση αυτού του νόμου έγινε μόνο στις ΔΕΚΟ, έχει δικαίωμα να πετάξει μπουκάλια, αλλά εναντίον αυτών που ψήφισαν αυτόν τον (αντισυνταγματικό αφού δεν εφαρμόστηκε σε όλους τους Έλληνες) νόμο.
Συμπέρασμα: Προσοχή σε ποιους πετάτε μπουκάλια και άλλα αντικείμενα. Οι τυχαίοι και αποσπασματικοί στόχοι ακυρώνουν την προσπάθεια για Κάθαρση.
