Πού θα κρυφτεί;

Γράφει ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ επίσημη: Το Μνημόνιο απέτυχε και μάλιστα παταγωδώς, όχι μόνο να λύσει, αλλά και να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας. Το δείχνουν τα νούμερα, το παραδέχονται δημοσίως κορυφαίοι Ευρωπαίοι παράγοντες και κυρίως το μαρτυρούν οι σχεδόν δημόσιες διαπραγματεύσεις, για την κατ’ ουσίαν αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Η μόνη που ακόμα κάνει ότι δεν καταλαβαίνει είναι η κυβέρνηση. Και μάλιστα την ώρα που ακόμα και οι Γερμανοί ομολογούν το πρόβλημα και αναζητούν λύση.

Είναι προφανής αλλά και κατανοητή η «δυσκολία» της κυβέρνησης να πει τι είναι αυτό που κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια. Πώς να εξηγήσει στον ελληνικό λαό ότι, παραπλανώντας τον προεκλογικά, του συνέτριψε το παρόν και υποθήκευσε το μέλλον του, χωρίς καν να μπορεί να υπαινιχθεί ότι μπροστά, σε κάποιο έστω μακρινό διάστημα, υπάρχουν «καλύτερες μέρες»; Η γνωστή ρήση του πρωθυπουργού για τις «πέτρες» επικαιροποιείται πιο γρήγορα και από το ίδιο το Μνημόνιο… Η Ευρώπη και οι αγορές βοούν. Το Μνημόνιο αντιμετώπισε το πρόβλημα του ελλείμματος, αλλά δεν μπόρεσε, ούτε ποτέ θα μπορούσε, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του χρέους.

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΤΟ ΓΙΓΑΝΤΩΣΕ, αφού η ύφεση λειτούργησε ως πολλαπλασιαστής του χρέους. Επόμενο ήταν μαζί με το χρέος να επιδεινωθεί και το πρόβλημα του δανεισμού. Κι έτσι να ‘μαστε εδώ μπροστά σε σενάρια αναδιάρθρωσης του χρέους, τα οποία συνοδεύονται από νέα επαχθή ή επαχθέστερα μέτρα ή «πακέτα» δεσμεύσεων, οι οποίες μάλιστα διεκδικούν να έχουν και νομική υπόσταση. Η λύση, που εκ πρώτης όψεως δημιουργεί ανακούφιση, στη δεύτερη ανάγνωσή της μόνο τρόμο και έκρηξη μπορεί να προκαλέσει. Αφού, μετά τα όσα έχει υποστεί ο Ελληνας εργαζόμενος είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα, θα πρέπει να υποστεί νέες περικοπές και νέα επιμήκυνση του εργασιακού του βίου, ο οποίος όμως καθίσταται ακόμα πιο επισφαλής. Αντε το όριο συνταξιοδότησης να πάει στα 67. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ποιο ποσοστό εργαζομένων θα έχει την «ευτυχία» να φτάσει στα 67 εργαζόμενο; Πρόκειται για την πιο ασφαλή μέθοδο να δοθούν οι ελάχιστες δυνατές συντάξεις… Ενώ και η νομικά κατοχυρωμένη λιτότητα που τίθεται ως προϋπόθεση για τις υπό συζήτηση λύσεις σημαίνει πρακτικά για οποιονδήποτε εργαζόμενο από τα 35 και πάνω ότι όσο ζει και εργάζεται δεν μπορεί να προσδοκά στην παραμικρή βελτίωση των εισοδημάτων του, άρα και του βιοτικού του επιπέδου.
ΑΥΤΑ, ΑΡΓΟΤΕΡΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ, θα συνειδητοποιηθούν, όπως ακριβώς συνειδητοποιήθηκαν με ετήσια καθυστέρηση η ανεπάρκεια και το αδιέξοδο του Μνημονίου. Και τότε η κυβέρνηση θα πρέπει να απαντήσει γιατί υπέγραψε αυτό το Μνημόνιο, γιατί αποσάθρωσε το κοινωνικό κράτος, γιατί ισοπέδωσε τα εργασιακά δικαιώματα, γιατί συνέτριψε οποιοδήποτε αίσθημα εργασιακής ασφάλειας ένιωθε ο Ελληνας, όταν, την ίδια στιγμή, δεν έλυσε κανένα πρόβλημα και αντιθέτως επιδείνωσε δραματικά και το πρόβλημα χρέους και το πρόβλημα δανεισμού. Πιθανώς να μην είναι εδώ αυτή η κυβέρνηση εκείνη την ώρα. Και να είναι εδώ εκείνοι που καραδοκούν να κάνουν «ντου» στην ισοπεδωμένη ελληνική αγορά και να πάρουν αμπάριζα γη, ακίνητα, επιχειρήσεις και γενικώς οποιαδήποτε παραγωγική δραστηριότητα και μάλιστα κοψοχρονιά. Το ίδιο είναι…

.e-typos.com