Η αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων αξιολογήθηκε στις τελευταίες
εκλογικές αναμετρήσεις και δεν διακρίθηκε ιδιαίτερα. Η μέτρηση ενός πιθανού
αποτελέσματος με μεθόδους παλαιάς εποχής δεν βοηθούν πια ιδιαίτερα την επιστήμη τους.
Η σημερινή δημοσκόπηση που δημοσίευσε η εφημερίδα
"ΤΟ ΒΗΜΑ" και πανηγυρίστηκε όχι άδικα πιστοποιεί τα δύο σηψαιμικά
φαινόμενα της κοινωνίας μας πέραν του σημαντικότερου που κανείς περιέργως δεν
καταγράφει, δεν στιγματίζει και δεν θεραπεύει ως κοινωνική και πολιτική αρρώστια.
Η μόνιμη αποχή της μισής σχεδόν εκλογικής βάσης αποτελεί την
ντροπή της δημοκρατίας μας και ουδέποτε αναλύεται. Το χειρότερο όλων, το
πολιτικό καρτέλ της χώρας δείχνει να βολεύεται στην απουσία των πραγματικών αγανακτισμένων
της Ελλάδας, οι οποίοι και απαιτούν επιχειρήματα και κυρίως πράξεις για να συμμετάσχουν
ξανά στο δημοκρατικό πολίτευμα.
Το πρώτο σηψαιμικό φαινόμενο της σημερινής δημοσκόπησης
είναι η συμπαγής μάζα που απαρτίζει το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και απτόητο
συνεχίζει να το στηρίζει καθώς το έχει συνδέσει με την διεφθαρμένη ύπαρξή του. Οι βολεμένοι του αρπαχτάν του παρελθόντος και του παρόντος και μερικοί λούμπεν της ανεφάρμοστης αριστερής δικαιοπολιτείας, χορεύουν στους ρυθμούς του Carmina Burana ανεμίζοντας ροζ αντί για πράσινα σημαιάκια. Ασφαλώς και
αποτελεί κοινωνιολογικό φαινόμενο η ύπαρξη ενός τόσο μεγάλου ποσοστού, αν
υπάρχει θα αποδειχθεί στις επόμενες κάλπες, που ανεξάρτητα από την πολιτική
απάτη, την καταστροφική συνέπεια στην οικονομία, τον αφελληνισμό, το διεθνή
διασυρμό της Ελλάδας συνεχίζει να εμπιστεύεται τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα. Η μόνη λογική
εξήγηση είναι ότι πρόκειται για πολίτες που δεν έχουν πληγεί από τις αποφάσεις της
Κυβέρνησης και τα οικονομικά μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι τώρα, είτε γιατί διαθέτουν απαραίτητους ανέγγιχτους
λογαριασμούς εντός ή εκτός της χώρας,
είτε γιατί ευελπιστούν στην κρατικοδίαιτη ζωή τους μέσω του Δημοσίου ή των κρατικών προμηθειών.
Αυτό το ποσοστό της Ελλάδας ανεξάρτητα της Κυβέρνησης δείχνει να
σταθεροποιείται στο 20% του 50% των ψηφοφόρων που καθορίζει προφανώς κατέχοντας
τους μηχανισμούς εξουσίας τη ζωή του υπολοίπου 80% του 50% των ψηφισάντων, το
50% των ψηφοφόρων που απέχουν και τους μη έχοντες το δικαίωμα προς ψήφο Ελλήνων
και αλλοδαπών κατά βάση σύγχρονων "σκλάβων". Δημοκρατική παράνοια.
Το δεύτερο σηψαιμικό φαινόμενο είναι η εναλλακτική λύση της
Νέας Δημοκρατίας η οποία με τις απωθητικές
τακτικές της Μεταπολίτευσης, "του ώριμου φρούτου", αναμένει να πάρει τη σκυτάλη εξουσίας με
προεξέχοντες τα βαρίδα του παρελθόντος της.
Κύριε Πρόεδρε της Νέας Δημοκρατίας η ομάδα προβολής σου δεν πείθει, απωθεί, εκνευρίζει, αποπνέει ωφελιμισμό, οπορτουνισμό, καιροσκοπισμό και συγκαταλέγεται μαζί με όλους τους υπόλοιπους των ΣΑΝΕΛ που σουλατσάρουν σαν παγώνια σε γάμους παρακμιακής και απεχθούς χλιδής, παριστάνοντας τους κλαρινογαμπρούς μετά φίλων και συμβίων.
Μαζί τους και τα εξαπτέρυγα των μέσων ενημέρωσης που τους εξυπηρετούν
και τους δοξάζουν, το απόλυτο τίποτα που σερνάμενο και κουνάμενο σαν τρεχαντήρια, τηλεορασοπαράγουν στα λιμάνια της χώρας που πλήττονται από απεργίες και ανυποληψία. Είναι πολιτικά αστείο να περιμένει ο
κ.Μητσοτάκης πως η Νέα Δημοκρατία των κ.κ. Κ.Καραμανλή και Σαμαρά, των αξιότιομων υπουργών της εποχής τους κ.κ. Μπακογιάννη,
Κακλαμάνη, Μεϊμαράκη, Βαρβιτσιώτη, Γιακουμάτου και πλήθος άλλων ότι μπορεί να συγκινήσει
το κοινό των ψηφοφόρων. Είναι απορίας άξιον πως δεν μπορεί να αναδείξει στο προσκήνιο η
Νέα Δημοκρατάι νέους πολιτικούς σε ηλικία και κυρίως σε λόγο, αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν
έχει πραγματική πρόθεση να αλλάξει την Ελλάδα, σε
έναν κόσμο που άλλαξε
αμετάκλητα, απογοητεύοντας και όσους ακόμα την πιστεύουν, αλλά απλά ο
σκοπός της είναι να ανακαταλάβει το συντομότερο τον κρατικό
προϋπολογισμό.
Αν στα παραπάνω σηψαιμικά φαινόμενα της κοινωνίας που
εκφράζονται πολιτικά και την επικίνδυνη για όλους αποχή προστεθεί και ο
έντεχνος κατακερματισμός κάθε νέας προσπάθειας, από το παρακρατικό δίκτυο εξουσίας, τότε το πιο σημαντικό που προσφέρει μία δημοσκόπηση
για κάποιες υποτιθέμενες εκλογές είναι το δημοσκοπικό και κοινωνικό αδιέξοδο.
Η Ελλάδα διά
των ψηφοφόρων της, αμετανόητων ρομαντικών της μίζας και κυρίως της
δοσίλογης πολιτικής και μιντιακής τάξης, ακόμα ελπίζει ασαφώς στη
δημιουργική
καταστροφική της τακτική, σε ένα ουτοπικό Grexit, σε μία αιώνια αποικία που θα διατάζει ανώνυμους
μετανάστες να μαζεύουν φράουλες, θα επαινεί την αριστεία των εγκληματικών
οργανώσεων και θα αγαλλιάζει αντλώντας τον πλούτο της για να τον παραδώσει στους
δανειστές της με αντάλλαγμα την αντιπροσωπεία στα βραχιόλια ιθαγενών. Με ένα
τέτοιο εθνικό όραμα ανάπτυξης είναι δεδομένο ότι ανάπτυξη δεν θα
υπάρξει ποτέ παρά μόνο διολισθόμενη κοινωνική εξαθλίωση. Ανάπτυξη μόνο
το αίμα των νέων Ελλήνων μπορεί να φέρει και αυτοί οι νέοι όταν δείξουν τις ικανότητές τους γίνονται στόχος των βαμπίρ του παρόντος.
Οι Έλληνες και οι πολιτικοί τους Αρχηγοί, κυβερνώντες και μη, αρνούνται να
αλλάξουν συνειδητά κερδίζοντας την αδιαφορία της πλειοψηφίας των Ελλήνων και την ιστορική αναγνώριση τους
για την υποτέλειά στις Ευρωπαϊκές Λέσχες.
Η προσμονή του χρυσού κλειδιού της Ελληνικής Παράγκας στις επόμενες εκλογές, καθιστά αδιάφορο πια πότε αυτές θα έρθουν.
Η προσμονή του χρυσού κλειδιού της Ελληνικής Παράγκας στις επόμενες εκλογές, καθιστά αδιάφορο πια πότε αυτές θα έρθουν.
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Μόνη ελπίδα η 15η Ιουνίου, κάποιου έτους του 21ου αιώνα...
