Αλγεινή εντύπωση προκαλεί η πρόθεση σύμφωνα με την έρπουσα
φημολογία αφαίρεσης του δεκαήμερου ημερήσιας αποζημίωσης των αλεξιπτωτιστών του
Στρατού Ξηράς, στα πλαίσια των περικοπών 200 εκατομμυρίων ευρώ στην άμυνα της χώρας. Περικοπές
που επιζητούν οι ξένοι δανειστές και δυστυχώς προκάλεσαν οι υπόδικοι και ελεύθεροι Υπουργοί Εθνικής Άμυνας των
ανεξέλεγκτων εξοπλιστικών προγραμμάτων για να πληρώσουν οι επόμενες γενιές.
Οι
αντιπαραγωγικοί Δημόσιοι Υπάλληλοι, κατά τον κάποτε Υπουργό
Εθνικής Άμυνας κ.Βενιζέλο, που πηγαίνουν το πρωί ή τη νύχτα στη δουλειά
τους για
να πηδήξουν από ένα αεροπλάνο στο κενό για ένα δεκάευρο αποζημίωσης. Μία
αποζημίωση απειροελάχιστη μπροστά σε αυτή των πολιτικών ποιμένων της
χώρας που αποφασίζει με την ασφάλεια των συνόρων και της πλατείας
Συντάγματος εξασφαλισμένη νυχθημερόν για όλους τους Έλληνες,
οικογενειάρχες και αναρχικούς, από κάποιους ρομαντικούς, αντικοινωνικούς
και ανόητους.
Είναι
απορία πώς γίνονται τόσο ξεδιάντροπα οι τολμηρότεροι όλων η εύκολη λεία από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία για
την απαξίωσή τους. Απαξίωση της ίδιας της κοινωνίας φυσικά προς τους ακρίτες
που έταξαν τη ζωή τους στον κίνδυνο προάσπισης της Ελλάδας και όχι προς τους ίδιους
που το τελευταίο που σκέφτονται όταν πηδούν στο κενό είναι οι «λαμογιές» των προϊσταμένων
τους κοινών θνητών, που δείλιασαν κατ΄επανάληψη μπροστά στον κίνδυνο υπεράσπισης της χώρας εις
βάρος του ατομικού οφέλους τους.
Τους ίδιους και κυρίως τους επόμενους αλεξιπτωτιστές και τα νιάτα της Ελλάδας
που μία και μόνο στιγμή του δημοσίου καθήκοντος τους αποτελεί για πάντα το σκοπό της ζωής
τους.
Τους ίδιους και κυρίως τους επόμενους αλεξιπτωτιστές και νιάτα της
Ελλάδας που θα υπάρχουν πάντα για να σηματοδοτούν την αρετή από την
αρπαχτή. Το 10ευρω της ντροπής.
Μετά
μάλιστα την αψυχολόγητη, αδικαιολόγητη και δυστυχώς αδιόρθωτη μείωση
της στρατιωτικής
θητείας από τον τότε Υπουργό Άμυνας και σημερινό Πρόεδρο της Νέας
Δημοκρατίας κ.Μεϊμαράκη,
που το μόνο που συνέβαλε ήταν η αποκοπή του ιερού κοινωνικού δεσμού της
νεολαίας με την άμυνα της χώρας, της ίδιας της ύπαρξης της κοινωνίας και
μετά τις απίστευτες περικοπές στον
αμυντικό προϋπολογισμό αυτά τα τελευταία χρόνια, προς όφελος των
κεκτημένων των
συνδικαλιστικών προνομίων δημόσιων φορέων του Κράτους, η επίθεση και
μόνο ως πρόθεση στο ηθικό του
στρατεύματος αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι τίποτα δεν γίνεται
τυχαία σε αυτή την κοινωνία. Σε ένα επίλεκτο στράτευμα που κράτησε ψηλά
τη σημαία τα πέτρινα χρόνια των Μνημονίων ανίκανων πολιτικών ηγεσιών.
Αποδεικνύεται ποιος είναι ο αυτοσκοπός της εγκληματικής συμμορίας που
αποφασίζει την υπό-στελέχωση δημοσίων οργανισμών, την αθώωση παρανόμων δημόσιων
κρατικών λειτουργών και την υπό-χρηματοδότηση κρίσιμων υπηρεσιών για την ύπαρξη
μίας κοινωνίας. Την επίθεση στο ηθικό και τις αξίες του Στρατεύματος.
Μία κοινωνία που αρνείται να υπερασπίζεται αξίες και ιδεώδη
και πεισματικά αναδεικνύει ήρωες μόνο μέσα από τηλεπαιχνίδια και παραλίες
κοσμικών νησιών. Μία κοινωνία που αρνήθηκε πεισματικά επί δεκαετίες σε αντίθεση
με όλα τα κράτη της Δύσης να υπερασπιστεί τις κοινές αξίες και τα ιδεώδη στα πεδία
των μαχών όπου χρειάστηκε. Μία κοινωνία που παρακολουθεί αδιάφορα τις γειτονικές
όμορες χώρες να εκστρατεύουν και να θρηνούν νεκρούς εις όφελος του συνολικού συμμαχικού ιδεολογικού πλαισίου. Μία κοινωνία
και μία άμυνα που είναι σε σύγχυση το τι σημαίνει άμυνα και τι υποχώρηση.
Για μία Άμυνα που δυστυχώς δεν κελαηδάει κανείς…
