Του Δημοσθένη Δαββέτα
Η ως τώρα εικόνα που
κυριαρχούσε στον διεθνή χώρο, ως προς τις αναπτυσσόμενες χώρες ήταν ότι η Κίνα,
βασικό μέλος αυτής της ομάδας χωρών, κρατούσε σταθερά τον ηγετικό ρόλο. Δεύτερη
μετά την Αμερική και σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτήν σε θέματα οικονομίας,
διατηρούσε τον υψηλότερο ως τώρα ρυθμό Ανάπτυξης (από 7% και πάνω). Η Κίνα επίσης είχε βάλει τα περισσότερα
χρήματα με μορφή κεφαλαίου στην τράπεζα των αναπτυσσομένων χωρών, των BRICS, η οποία φιλοδοξούσε και φιλοδοξεί
να είναι ένα πολύ ισχυρό οικονομικό αντίβαρο στον ανταγωνισμό με τη Δύση. Πριν
λίγες μέρες στην Oufa,
την πρωτεύουσα της δημοκρατίας της Βακχηρίας έγινε η συνάντηση των 15 αρχηγών
κρατών οι οποίοι δηλώνουν ανήσυχοι για την επεκτατική πολιτική της Ουάσιγκτον.
Σ’ αυτή τη συνάντηση των ηγετών συμμετείχαν οι ηγέτες των αναπτυσσόμενων χωρών BRICS (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία,
Νότια Αφρική), όπως επίσης και ηγέτες άλλων διεθνών οργανισμών μεταξύ των
οποίων αυτού για τη συνεργασία της Σαγκάης (OCS).
Στη συνάντηση αυτή, η οποία πήρε
τη μορφή ενός είδους συνομοσπονδίας,
προστέθηκαν επίσης και οι χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ο
Βλαδίμηρος Πούτιν έλαμψε εκεί με την μαεστρία και το ταλέντο του ως η νέα
ηγετική φυσιογνωμία στο αντιαμερικανικό μέτωπο. Με την ολύμπια ηρεμία και τον
αυτοέλεγχο που τον διακρίνει, ο Ρώσος «τσάρος» εφάρμοσε για μία ακόμη φορά τη
γνωστή του φιλοσοφία: «Είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με τους πάντες, αρκεί
και αυτοί να το θέλουν». Με αυτή την πολιτική λογική φτιάχνει έτσι αργά αλλά
σταθερά ένα συνεχώς διευρυμένο διεθνές μέτωπο, δίχως την Αμερική και την
Ευρωπαϊκή Ένωση. Στρέφοντας έτσι τη δύναμή της, αυτή η νέα μορφή
συνομοσπονδίας, προς την Ασία βοηθάει έμμεσα τη Ρωσία για να ξεπεράσει αργά
αλλά σταθερά τις κυρώσεις που υφίσταται από τη Δύση. Ο Βλαδίμηρος Πούτιν χρησιμοποιεί,
ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης, αυτό το μέτωπο για να εξυπηρετήσει σε μεγάλο βαθμό
τα ρώσικα συμφέροντα. Η συμμαχία με τον οργανισμό της Σαγκάης, τον γνωστό OCS, δυναμώνει και διευρύνει
οικονομικά αυτή την ένωση. Δίπλα σε αυτόν
τον οργανισμό, ας μην ξεχνάμε ότι βρίσκεται πάντα η Κίνα. Αυτή μαζί με
τις χώρες της κεντρικής Ασίας, αλλά κα την Ινδία, το Πακιστάν και πολύ πιθανό
το Ιράν βάζουν από κοινού τις βάσεις για ισχυρές πιθανότητες συνεργασίες σε
ζητήματα τουρισμού και υποδομών. Δημιουργείται έτσι ένα είδος νέου «δρόμου του
μεταξιού» που συνδέει Μόσχα με Πεκίνο περνώντας από την κεντρική Ασία. Αυτός ο
δρόμος παρουσιάζεται από τον επίσημο Ρώσικο και κινέζικο τύπο ως ένα ισχυρό
μέσο αντίστασης εναντίον ενός πιθανού μελλοντικού αμερικανικού μπλόκου στο πετρέλαιο.
Η λογική της στρατηγικής του Πούτιν είναι ξεκάθαρη: Οι χώρες του οργανισμού της
Σαγκάης μπορούν να γίνουν οι εναλλακτική λύση στην αμερικανική πολιτική στην
Ασία. Το μέτωπο αυτό, μαζί με τις αναπτυσσόμενες χώρες BRICS, φανερώνει ότι ο Ρώσος «τσάρος»
δεν είναι απομονωμένος, όπως θα ήθελαν να πετύχουν οι εναντίον του κυρώσεις.
Κατάφερε μάλιστα σ’ αυτή τη συνάντηση της Oufa να
πάρει στήριξη από όλους τους συμμετέχοντες ηγέτες στο θέμα της Κριμαίας. Ενώ
όλες αυτές οι παραπάνω χώρες δεν υποστηρίζουν πολιτικά την προσάρτηση της
Κριμαίας από τη Ρωσία, εν τούτοις στις επίσημες ανακοινώσεις τους αποφεύγουν
επιμελώς να αναφερθούν στο γεγονός. Ακόμη και στο τελικό κείμενο της Oufa παρότι γίνεται γενικά και αόριστα
λόγος για «εδαφική ακεραιότητα» και «κυριαρχία» εν τούτοις η Ουκρανία δεν
αναφέρεται πουθενά. Γίνεται επίσης αναφορά στους G20 που η Ρωσία συμμετέχει και όχι
στους G7
που η Ρωσία απουσιάζει τιμωρημένη λόγω των κυρώσεων. Επιπλέον γίνεται κριτική
στην Ουάσιγκτον που τιμωρεί μονομερώς, που απουσίασε από τα 70 χρόνια μνήμης
της ρωσικής αντίστασης στην ναζιστική Γερμανία, τη νίκη της μάχης του
Στάλινγκραντ κι ακόμη γίνεται κριτική στη συνολική δυτική προσπάθεια να αλλάξει
και να παραμορφώσει ιστορικά δεδομένα. Μέχρι και η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε
αντικείμενο κριτικής γιατί χειρίστηκε με λάθος τρόπο την ελληνική κρίση. Ο δε
Βλαδίμηρος Πούτιν είπε ότι, σε σχέση πάντα με την Ελλάδα, το αμερικάνικο χρέος
είναι επαχθέστερο. Όλα δείχνουν ότι ο ρώσος «τσάρος» παίζει κυρίαρχο και
πρωταγωνιστικό ρόλο στο αντιαμερικανικό μέτωπο χτίζοντας με γερά γεωπολιτικά
θεμέλια τον «δρόμο του μεταξιού».
Δημοσθένης Δαββέτας,
καθηγητής φιλοσοφίας της τέχνης, ποιητής, εικαστικός
άρθρα του Δημοσθένη Δαββέτα όπως δημοσιεύθηκαν στον Ελεύθερο Τύπο και στο Παρασκήνιο.
