Θέλω να σας
ευχαριστήσω για την φιλοξενία και για τη δυνατότητα που μου δίνετε να
παρευρίσκομαι στη γενική σας συνέλευση. Και ξεκινάω με το ότι η χώρα βρίσκεται
ίσως στην πιο κρίσιμη θέση που βρέθηκε τις τελευταίες δεκαετίες και ως εκ
τούτου απαιτούνται τρία πράγματα. Αποφάσεις, όπως είπατε, ευθύνη και αλήθειες.
Θα είμαι ωμός σε αυτά τα οποία θα πω, αλλά πιστεύω ότι θα φωτογραφηθεί η αλήθεια.
Η κυβέρνηση δεν φαίνεται να μπορεί να παίρνει τις ευθύνες της.
Μόλις χθες αποκαλύφθηκε ότι στις ,8
Μαΐου, είχε στείλει επιστολή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα και στην Ευρώπη ότι δεν θα μπορούσε να πληρώσει τις υποχρεώσεις
της. Και της υπέδειξαν ένα πρόσκαιρο τρόπο, ανορθόδοξο τρόπο, για να αποφευχθεί η
άμεση χρεοκοπία. Αυτό όμως δεν λέγεται
κυβερνητική «υπευθυνότητα». Αυτό είναι μια ομολογία πλήρους αδυναμίας. Έχουν τάξει
στους πάντες τα πάντα και τώρα λένε στους δανειστές ότι δεν μπορούν να
πληρώσουν. Προαναγγέλλοντας έτσι ένα «πιστωτικό γεγονός», που αν δεν αποτραπεί,
όχι αυξήσεις δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε, αλλά ούτε και μισθούς και συντάξεις
και άλλες πληρωμές δεν θα μπορέσουμε να καταβάλουμε. Εδώ φτάσαμε. Κανείς πια να
μην ρωτάει αν τα χρήματα που πήραν από τους φορείς, τους γενικούς φορείς του
κράτους, τα Νοσοκομεία και τους Δήμους, θα επιστραφούν ποτέ! Και πώς; Ή μήπως
και αυτά πήγαν δανεικά και αγύριστα;
Ρωτάω
γιατί αυτή είναι μια κυβέρνηση των μη αποφάσεων. Που εγκυμονεί όλο και
περισσότερο ανεξέλεγκτα ατυχήματα. Μας λέει επί τρείς μήνες ότι
«διαπραγματεύεται». Και στην πραγματικότητα έχει χαθεί υπέρ-πολύτιμος χρόνος.
Και ακόμα δεν μπορεί αυτή η κυβέρνηση να αποφασίσει, αυτό που θα έπρεπε να είχε
αποφασίσει από την πρώτη στιγμή. Αν υπήρχε το παραμικρό σχέδιο. Που όμως
φαίνεται ότι δεν υπήρχε...
Για αυτά τα
ψέματα τα οποία έχει πει και τα οποία εξακολουθεί να λέει, και τα οποία
,άλλωστε, κατά ριπάς αποκαλύπτονται κάθε μέρα, δεν θα ασχοληθώ εδώ. Προτιμώ να
μιλήσω για τις αλήθειες
που δεν λέγονται. Και που σήμερα πρέπει επειγόντως να πούμε...
Πρέπει, λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε
μεταξύ μας, στο δημόσιο βίο της χώρας, μερικά πράγματα. Που σε άλλες βέβαια
προηγμένες κοινωνίες έχουν ξεκαθαριστεί εδώ και πολλά χρόνια:
* Πρώτα από όλα, Ανάπτυξη:
Ανάπτυξη, δεν είναι να μοιράζεις
χρήματα που δεν έχεις και να τα δανείζεσαι απ’ έξω. Ανάπτυξη είναι, τρία
πράγματα:
Είναι ανταγωνιστικότητα, είναι επενδύσεις, είναι
εξωστρέφεια.
Κι Ανάπτυξη
μπορεί να κάνει μόνο ο ιδιωτικός τομέας. Γι’ αυτό άλλωστε και η ανάπτυξη προϋποθέτει
και μια λέξη ακόμα: τη λέξη επιχειρηματικότητα.
Το κράτος μπορεί να βοηθά την
ανάπτυξη, μπορεί να εξασφαλίζει ένα περιβάλλον υγιούς ανταγωνισμού, χαμηλής
φορολογίας, διεθνώς να υπάρχουν σχέσεις που να ανοίγουν δρόμους, οι σχέσεις
αυτές για διεθνείς συνεργασίες. Το κράτος μπορεί να βοηθά με έργα υποδομής ή με
έρευνα. Αλλά το κράτος δεν μπορεί και δεν πρέπει, και όποτε το έκανε απέτυχε οικτρά, να
υποκαθιστά τον επιχειρηματία.
Κι επειδή στην Ελλάδα αυτό συνέβαινε
ακριβώς για πολλά χρόνια, δημιουργήθηκαν ένα σωρό στρεβλώσεις. Για αυτό το λόγο σήμερα
ανάπτυξη σημαίνει και κάτι ακόμα: Να καταπολεμήσουμε αυτές τις στρεβλώσεις.
Πώς;
Με Μεταρρυθμίσεις. Χωρίς τις οποίες,
τίποτε δεν θα μπορέσει να γίνει...
Για να συνοψίσω
λοιπόν, Ανάπτυξη σημαίνει: Ανταγωνιστικότητα, επενδύσεις, εξωστρέφεια, που προφανώς χρειάζονται
επιχειρηματικότητα και μεταρρυθμίσεις.
* Το δεύτερο
πράγμα που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε: Η Ανάπτυξη, είναι η απόλυτη προτεραιότητα αυτή τη στιγμή.
Αν δεν κάνουμε σήμερα προτεραιότητα την Ανάπτυξη, όλα τα άλλα τα οποία λέγονται
είναι χωρίς νόημα.
Θα σας δώσω ένα επίκαιρο παράδειγμα:
Ακούγαμε ,τα τελευταία χρόνια, ότι το μέγιστο των προβλημάτων στην Ελλάδα είναι
το χρέος. Και βέβαια, αυτό ακούγεται λογικό: Πράγματι, αν το χρέος είναι πολύ
μεγάλο, τότε η χώρα πληρώνει τεράστια ποσά για τόκους, οπότε απομυζούνται οι
πόροι της και δεν μπορεί να αναπτυχθεί
διαφορετικά η χώρα. Αυτό είναι σωστό.
Βέβαια ακούστε,
το 2011 πληρώναμε 16,5 δισεκατομμύρια ευρώ σε τόκους. Μετά κουρέψαμε το
χρέος, μειώσαμε
τα επιτόκια κάτω από το μισό, κάναμε τη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση χρέους που έχει γίνει
ποτέ σε καιρό ειρήνης, δώσαμε τεράστια ανακούφιση στην χώρα, κι έτσι σήμερα,
αντί για 16,5 δισεκατομμύρια που πληρώναμε το 2011 μόλις κάθε χρόνο για
τόκους, πληρώνουμε μόλις 6
δισεκατομμύρια!
Χώρια που
συμφωνήσαμε, σας θυμίζω, το Νοέμβριο του 2012 για μια περαιτέρω «ανακούφιση του χρέους» που
και αυτό θα έδινε «φτερά» στη διαδικασία αυτή του να πληρώνεις κάθε χρόνο
λιγότερους τόκους για το χρέος σου.
Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε στο
εξής, ήταν να
ξαναμπούμε στην ανάπτυξη και εσείς καταλαβαίνετε καλύτερα παντός άλλου
ότι τότε, αν μπεις στην Ανάπτυξη και μεγαλώσει το ΑΕΠ, τότε ο λόγος χρέος προς
ΑΕΠ, που ήταν πράγματι υψηλός, θα μειωνόταν στα επόμενα χρόνια σταθερά. Με τον
αριθμητή δηλαδή να πέφτει αργά, το χρέος, αλλά ο παρανομαστής, δηλαδή το ΑΕΠ,
να αυξάνεται γρήγορα. Ο λόγος θα έπεφτε.
Το επιτύχαμε κι
αυτό πέρσι: Μετά από έξι ατέλειωτα χρόνια ύφεσης μπήκαμε στην ανάκαμψη, μια χρονιά,
παρακαλώ, νωρίτερα από ότι προέβλεπε το πρόγραμμα με τους δανειστές. Και
μάλιστα στο τρίτο τρίμηνο της περσινής χρονιάς, είχαμε τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης,
ανάκαμψης στην Ευρωζώνη!
Το πιο σημαντικό,
όμως, είναι ότι οι προβλέψεις όλων των διεθνών οργανισμών για την Ελλάδα φέτος,
ήταν πως θα είχαμε ανάπτυξη από 2,5% ως 2,9% το 2015 και 3,7% το 2016. Μπαίναμε λοιπόν σταθερά,
σε μια σταθερή αναπτυξιακή τροχιά.
Η ανάπτυξη θα σου
λύσει και το θέμα του χρέους, και το πρόβλημα της ανεργίας και το πρόβλημα της
κοινωνικής ευημερίας. Η ανάπτυξη θα επιτρέψει το δικαίωμά σου να έχεις και
άνοδο των μισθών σταδιακά και επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων. Κι έτσι η ανάπτυξη ,από μόνη
της, θα τροφοδοτούσε περισσότερη ανάπτυξη: Είναι αυτό το οποίο
ονομάζουμε «ενάρετο
κύκλο»!
Από το φαύλο κύκλο στον ενάρετο κύκλο.
Εκεί το είχαμε
φτάσει. Κι αυτό προέβλεπαν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί για την Ελλάδα. Κι όχι
μόνον αυτοί. Το ομολογούν στελέχη σήμερα, της σημερινής κυβέρνησης, όταν μιλούν
στο εξωτερικό. Το αναφέρει ένα επίσημο κείμενο, που μόλις προχθές βγήκε στη
δημοσιότητα, το επεξεργάστηκε το
Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων της σημερινής κυβέρνησης, σε συνεργασία
με όλα τα αρμόδια υπουργεία. Και βρίσκεται αναρτημένο στην επίσημη ιστοσελίδα,
την ευρωπαϊκή, του Διαδικτύου για τα εθνικά ευρωπαϊκά προγράμματα
μεταρρυθμίσεων, με τίτλο «οι Ελληνικές μεταρρυθμίσεις το 2015». Και πράγματι θα
άξιζε τον κόπο να το διαβάσετε. Γιατί, περιέργως, αντικατοπτρίζει πλήρως την
πραγματικότητα.
Λέω «περιέργως»,
γιατί κυριολεκτικά εκθειάζει το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης. Και για τη
δημοσιονομική προσαρμογή που έγινε – εκείνη δηλαδή ακριβώς που ο ΣΥΡΙΖΑ
αμφισβητούσε ότι έγινε μέχρι χθες. Και για τις στέρεες βάσεις οι οποίες
μπήκανε. Άρα δεν είναι κάποιο «λογιστικό τρικ». Και για τις μεταρρυθμίσεις που
δημιουργούν ανταγωνιστικότητα και αναβαθμίζουν την Ελλάδα στη διεθνή κατάταξη
κατά δεκάδες θέσεις. Και για τα πλεονάσματα γράφει και για τα πάντα…
Έξω λοιπόν, τα
εκθειάζουν και μέσα στη χώρα τα αμφισβητούν, να μην πω τα υπονομεύουν , να μην
πω πολλές φορές, δυστυχώς, τα ανατρέπουν!
Και τα
αποτελέσματα είναι πια ορατά: Σήμερα, οι ίδιοι οργανισμοί που προέβλεπαν αυτή
την ανάπτυξη από 2,5 ως 2,9% για φέτος, κάνουν πολύ διαφορετικές προβλέψεις.
Μόλις 0,5%! Χθες μιλούσα με ορισμένους κορυφαίους αναλυτές, οι οποίοι και το
0,5 το θεωρούν πολύ αισιόδοξο.
Και πολλοί από
αυτούς φοβούνται και επιστροφή στην ύφεση ήδη από τη φετινή χρονιά.
* Και τώρα το
τρίτο πράγμα που θέλω να πω, είναι Μεταρρυθμίσεις.
Το είπατε κύριε Πρόεδρε. Κάτω από δύσκολες
συνθήκες τις ξεκινήσαμε. Πιστεύω ότι
έγιναν για πρώτη φορά πράγματα που θεωρούνταν αδιανόητα τις προηγούμενες
δεκαετίες.
Τις ξεκινήσαμε,
δεν τις ολοκληρώσαμε. Έπρεπε να γίνουν ακόμα πολλά. Αλλά είχαμε, σε ένα πολύ
σύντομο χρόνο, ένα ρεκόρ μεταρρυθμίσεων. Και πιστεύω πραγματικά ότι καμιά χώρα δεν
έχει ανέβει επί δύο συνεχείς χρονιές, τόσες πολλές θέσεις στη διεθνή κατάταξη
ανταγωνιστικότητας όσο η Ελλάδα.
Ήμασταν κάτω από όλες τις
ευρωπαϊκές χώρες σε όλους τους τομείς. Ήμασταν κάτω κι από τις
περισσότερες μη ευρωπαϊκές χώρες! Και σε δύο χρόνια ανεβήκαμε κατά μέσον
όρο γύρω στις 45-50 θέσεις. Και σε κάποιους τομείς όπως η έναρξη νέων
επιχειρήσεων πάνω από 100 θέσεις στη διεθνή κατάταξη!
Η νέα αρχή
έναρξης επιχειρήσεων και αδειοδότησης επενδύσεων που απλουστεύει τις
διαδικασίες και καταργεί τη γραφειοκρατία σε εκατοντάδες παραγωγικές
δραστηριότητες, ήταν για μένα το κορυφαίο. Είχαν φτάσει ορισμένες κατηγορίες
μικρομεσαίων επιχειρήσεων να παίρνουν άδεια σε μια μέρα μόνο με ένα μόνο ευρώ.
Ακόμα, η μείωση
της απερίγραπτης σπατάλης που υπήρχε παντού. Θα πω για την Υγεία. Η μείωση της
σπατάλης στο φάρμακο με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Το ηλεκτρονικό κράτος,
όπου σήμερα το 95% περίπου των φορολογουμένων υποβάλλει και διορθώνει τις
φορολογικές του δηλώσεις ηλεκτρονικά. Η κατάργηση εκατοντάδων πιστοποιητικών ή
η αντικατάστασή τους από απλές ηλεκτρονικές αιτήσεις. Χώρια το άνοιγμα των
κλειστών επαγγελμάτων και το σπάσιμο μιας σειράς από καρτέλ σε αγορές
εμπορευμάτων και υπηρεσιών.
Και χώρια η
ρευστότητα! Που ήταν και παραμένει για μένα το νούμερο ένα πρόβλημα στην
Οικονομία. Που το 2012 βρήκαμε τις τράπεζες κατεστραμμένες και το δημόσιο να
χρωστάει, παρακαλώ θυμηθείτε το νούμερο, το 2012, 12,3 δισεκατομμύρια σε
ιδιώτες. Μέσα σε δυόμιση χρόνια επιτύχαμε την πλήρη ανακεφαλαίωση των τραπεζών,
χωρίς να χρειαστούμε νέα χρήματα, γλιτώσαμε έτσι 11 δισεκατομμύρια από το
δάνειο που είχαμε πάρει. Και ταυτόχρονα μειώσαμε τις υποχρεώσεις του δημοσίου
στον ιδιωτικό τομέα στα 3 δισεκατομμύρια,
από τα 12,3. Με άλλα λόγια, το υπόλοιπο είχε πέσει στην αγορά.
Αυτά μέχρι τον
περασμένο Δεκέμβριο. Γιατί τώρα τα ληξιπρόθεσμα του Δημοσίου έχουν αυξηθεί πάλι
από τα 3 δισεκατομμύρια στα 4,6 -είναι τα τελευταία στοιχεία που έχω εγώ-
δισεκατομμύρια! Και οι τράπεζες αγκομαχούν και πάλι, διότι με την στάση
πληρωμών που γίνεται στην κυβέρνηση στο
εσωτερικό και με την αβεβαιότητα που
κυριαρχεί, φεύγουν συνεχώς καταθέσεις, δηλαδή απομειώνεται η βάση ρευστότητας της
ελληνικής οικονομίας. Και έτσι η έλλειψη ρευστότητας είναι η πιο άμεση απειλή
στην οικονομία μας.
Εμείς είχαμε
ξεκινήσει να διευκολύνουμε και να επιταχύνουμε την καταβολή ληξιπρόθεσμων
οφειλών από το κράτος. Είχαμε όμως ξεκινήσει και το συμψηφισμό οφειλών από και προς το
δημόσιο. Είχαμε ξεκινήσει και την επιτάχυνση των συναλλαγών και τους συμψηφισμούς
μεταξύ ιδιωτών.
Στόχος μας ήταν
με τη γενίκευση των ηλεκτρονικών συναλλαγών και το χτύπημα της γραφειοκρατίας,
όλα αυτά να αυτοματοποιηθούν.
Και η πληρωμή προμηθευτών του δημοσίου, και η καταβολή του ΦΠΑ και η επιστροφή
του ΦΠΑ – και στις 90 μέρες και ακόμα χαμηλότερα! Και οι έλεγχοι και ο
συμψηφισμός οφειλών. Η υποδομή για όλα αυτά είχε προχωρήσει και οφείλω να πω
προς την κυβέρνηση ότι αυτή η υποδομή υπάρχει, υφίσταται.
Αλλά, για να
έχουν όλα αυτά νόημα, πρέπει να υπάρχει ένα κράτος που πληρώνει. Γιατί αν κάνει στάση
πληρωμών, όλα αυτά που μιλάμε είναι στον αέρα. Όμως, σήμερα το κράτος απορροφά
τα αποθεματικά και τα διαθέσιμα, όπως ξέρετε ταμείων και οργανισμών… Και έχει
τελείως στεγνώσει με αυτό τον τρόπο την αγορά.
Αυτό που κάναμε
βήμα-βήμα εμείς, ήταν να αποκαταστήσουμε τη ροή της ρευστότητας στην οικονομία. Ενώ
σήμερα αυτή τη ρευστότητα τη στεγνώνουν.
* Κι εδώ
ερχόμαστε στην επόμενη και αν θέλετε και πιο σημαντική αλήθεια:
Στο τέλος της
δικής μας διακυβέρνησης, είχαμε φίλες και φίλοι, φτάσει και στο τέλος του Μνημονίου! Όταν δεν
χρειάζεσαι δηλαδή πια αναγκαστικό δανεισμό, όταν μπορείς να δανείζεσαι
φυσιολογικά στις αγορές, και τότε είναι η στιγμή που δεν παριστάνεις πια την κυρίαρχη χώρα. Είσαι η κυρίαρχη
χώρα!
Είχαμε ήδη
διαπραγματευθεί και συμφωνήσει η Ελλάδα για τη φετινή χρονιά να έχει μια
πιστωτική γραμμή στήριξης – το ECCL -, ώστε να
μπορεί να δανείζεται ως φυσιολογική χώρα από τις αγορές. Σε περίπτωση δηλαδή
αναταράξεων να υπάρχει αυτό το αποθεματικό, το οποίο θα σε βοηθούσε να
ανταπεξέλθεις στα όποια προβλήματα.
Κι έτσι να μην έχεις ανάγκη ούτε από Μνημόνια
ούτε από προαπαιτούμενα, ούτε από τίποτε. Μόνος όρος ήταν να προχωρήσει μια
σειρά από μεταρρυθμίσεις που κι εμείς θέλαμε να προχωρήσουν, όχι όλες, οι περισσότερες όμως, γιατί αποτελούν, αν θέλετε, και τη φυσική
συνέχεια εκείνων που είχαμε ξεκινήσει. Στο σημείο αυτό να πω ότι μεταρρυθμίσεις
δεν είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να το σκεφτούμε μόνο ότι στο επέβαλλαν απέξω.
Μεταρρυθμίσεις ήταν ζητήματα, τα οποία έπρεπε να έχουν γίνει από δεκαετίες στην
Ελλάδα. Που ήταν το μεγάλο ερωτηματικό των ξένων πως και δεν έχετε ήδη κάνει
την τάδε ή την άλλη μεταρρύθμιση.
Αυτό
δυστυχώς, δεν υπάρχει πια.
Και
δεν υπάρχει γιατί επικράτησε αβεβαιότητα. Επικράτησε αβεβαιότητα με τις
πρόωρες εκλογές που «επέρχονταν» στα τέλη της περσινής χρονιάς και που δεν
επέτρεψαν έτσι να κλείσει η τελευταία αξιολόγηση του Μνημονίου. Και τις πρόωρες
εκλογές, όπως θυμάστε, δεν τις επιλέξαμε εμείς. Εμείς από την πλευρά μας κάναμε
ό,τι μπορούσαμε για να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας από την προηγούμενη Βουλή
για να μην έχουμε εκλογές. Άλλοι «φαγώθηκαν» να γίνουν εκλογές. Κι ύστερα
πανηγύριζαν που τις κέρδισαν. Και τώρα, οι πιο έξυπνοι απ’ αυτούς, πολλοί το
λένε και δημόσια, έχουν μετανιώσει. Όμως η ζημιά έχει γίνει...
--Πρώτον
ζημιά στην αξιοπιστία της χώρας. Κι επειδή κανείς δεν τους εμπιστεύεται,
αυξάνεται το κόστος της νέας «διάσωσης» της Ελλάδας.
--Δεύτερον
υπάρχει ζημιά από την υποχώρηση της ανάκαμψης. Όσο επιβραδύνεται η οικονομία,
τόσο ξανά μεγαλώνει το έλλειμμα. Τόσο περισσότερα χρήματα θα χρειαστεί να
ξαναδανειστεί η χώρα από τους εταίρους της. Και τόσο πιο αυστηροί όροι θα
μπαίνουν...
--Τρίτον,
γίνεται ζημιά από τις δαπάνες που εξαγγέλλονται για να χτιστεί ένα μεγάλο πάλι
κομματικό κράτος. Και από την κατάργηση των μεταρρυθμίσεων, την κατάργηση τη
διαφαινόμενη των ιδιωτικοποιήσεων που είχαν προγραμματιστεί και προχωρούσαν.
Κι
έτσι από εμάς ζητούσαν στην αρχή 2,6 δισεκατομμύρια μέτρα για να κλείσει η
τελευταία αξιολόγηση με πιο φιλόδοξο στόχο πλεονάσματος. Κι αυτό το είχαμε
κατεβάσει στο μισό, στο 1,3 δισεκατομμύρια! Κι είχαμε καλύψει περίπου το ένα
δισεκατομμύριο. Με το e-mail Χαρδούβελη που είχε ένα μόνο σκληρό
μέτρο: την αύξηση του ΦΠΑ στα ξενοδοχεία στο 13%. Κι αυτό μόνο προσωρινά!
Αλλά
είχαμε απορρίψει την αύξηση του ΦΠΑ σε οποιαδήποτε άλλη κατηγορία αγαθών,
είχαμε απορρίψει την κατάργηση της έκπτωσης ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου, είχαμε απορρίψει
την αύξηση της Έκτακτης Εισφοράς Αλληλεγγύης, που μόλις είχαμε μειώσει εξ άλλου
κατά 30%...
Κι
έρχονται σήμερα εκείνοι που κατήγγελλαν το e-mail Χαρδούβελη τότε και ετοιμάζονται να
δεχθούν, όσα εμείς είχαμε απορρίψει και πολύ χειρότερα.
Έρχονται
εκείνοι που απέρριπταν το 1,3 δισεκατομμύριο πρόσθετα μέτρα για να έκλεινε η
αξιολόγηση, για να βγούμε από τα Μνημόνια και συζητούν σήμερα πρόσθετα μέτρα
ύψους 3,6 δισεκατομμυρίων μόνο για φέτος και 14 δισεκατομμύρια σωρευτικά για τα
επόμενα χρόνια, 14 δισεκατομμύρια που βεβαίως, σε ξαναβάζουν σε Μνημόνιο.
Σας
το λέω πολύ απλά: Από την επομένη των εκλογών καλούμε την κυβέρνηση να
προχωρήσει σε συμφωνία με τους δανειστές. Όμως, αυτή η κυβέρνηση, όλοι το έχουν
καταλάβει, έχει έναν Πρωθυπουργό παγιδευμένο σε ιδεοληψίες και εσωκομματικές
ισορροπίες. Και το χειρότερο, σε μία σειρά, δυστυχώς, πολύ μεγάλων προεκλογικών
ψεμάτων. Γι αυτό και ξοδεύει πολύτιμο χρόνο, που σήμερα δεν υπάρχει. Η συμφωνία
πρέπει να κλείσει χθες! Και πρέπει να είναι μια συμφωνία που δεν θα πνίγει την
ανάκαμψη, που με τόσες θυσίες του Ελληνικού λαού πετύχαμε. Και ανάκαμψη,
βέβαια, δεν πρόκειται να γίνει με νέες αυξήσεις φόρων, αλλά μόνο με τη μείωση
των αντιπαραγωγικών δαπανών του κράτους και τη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων που
είχαμε ξεκινήσει.
Και
είναι ολέθριο λάθος και αποτελεί πολιτική αμαρτία, να πληρώνει ο ιδιωτικός
τομέας φόρους, επειδή η κυβέρνηση θέλει να ικανοποιήσει την κομματική της
πελατεία και να οικοδομήσει το κομματικό της κράτος. Αυτές οι αμαρτίες μας
έχουν φέρει σήμερα εδώ που βρισκόμαστε. Αυτές
οι αμαρτίες είναι που όλοι αναγνωρίζουμε ότι δεν έπρεπε ποτέ να είχαν γίνει.
Και που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συνεχιστούν...
Έχει
επομένως, ιστορική ευθύνη ο Πρωθυπουργός να αποφασίσει, με ποιους θα πάει και
ποιους θα αφήσει. Οι ιδεοληψίες μιας κλειστής κομματικής ομάδας δεν μπορούν να
μπουν πάνω από τα συμφέροντα της χώρας και του λαού μας.
Αν
κατανοεί την ανάγκη μιας εθνικής συνεννόησης που θα τον βοηθούσε να ξεπεράσει
τις αντιστάσεις όσων ζουν σε ένα ξεπερασμένο κομματικό μικρόκοσμο, εμείς δεν θα
κλείσουμε την πόρτα. Θα κάνουμε το εθνικό μας καθήκον. Εμείς δεν κάναμε ποτέ
και δεν θα κάνουμε τα ίδια, δεν είμαστε στείρα αντιπολίτευση. Αλλά θεωρούμε πως
είναι ολέθριο λάθος, η φορο-επιδρομή που λέγεται ότι ετοιμάζουν, η ύφεση που
λέγεται ότι φέρνουν και το κομματικό κράτος που σίγουρα φαίνεται ότι
οικοδομούν.
Είμαστε,
λοιπόν, υπεύθυνη αντιπολίτευση, όταν εκείνοι δεν ήταν. Αλλά είμαστε
αντιπολίτευση, δεν είμαστε δεκανίκι μιας κυβέρνησης που δεν μπορεί να πείσει
ούτε τους δικούς της, αλλά επιμένει να σέρνει τη χώρα στα βράχια. Και είμαστε
πάνω από όλα φιλο-ευρωπαϊκή δύναμη, που πιστεύει στην ανταγωνιστικότητα και
στην ανάπτυξη. Όχι στο μεγάλο κράτος και στην αναδιανομή δανεικών.
Κάποιοι
μας συμβουλεύουν να δεσμευτούμε ότι θα ψηφίσουμε αυτά που... ούτε ακόμα είδαμε,
ούτε και γνωρίζουμε. Και που κανείς δεν ξέρει, αν καν θα υπάρξουν…
Και
τους ρωτάω: αν δεν τα ψηφίσουν οι ίδιοι οι κυβερνητικοί βουλευτές, ποιος θα τα
εφαρμόσει στη συνέχεια; Πώς θα εφαρμοστούν; Πώς θα συνεχίσει να παίρνει η
Ελλάδα χρηματοδότηση, για μια συμφωνία που κυβερνητικοί βουλευτές δεν θα
στηρίζουν; Αυτό δεν θα ήταν ο ορισμός της ακυβερνησίας;
*
Κι εδώ φτάνω ίσως στο πιο σημαντικό συμπέρασμα: Ο λαϊκισμός είναι αυτός που
βλάπτει σοβαρά την υγεία της οικονομίας μας. Και απειλεί ακόμα πιο σοβαρά το
μέλλον της χώρας. Αυτό το δηλητηριώδες μίγμα, υποκρισίας, ακρισίας, ακατάσχετης
δημαγωγίας και ακραίων, ιδεοληπτικών εμμονών, αυτό είναι το μίγμα που
σκοτώνει τη χώρα.
Ο
λαϊκισμός επικαλείται το λαό, αλλά κοροϊδεύει το λαό, διχάζει το λαό και τελικά
του στέλνει το λογαριασμό να τον πληρώσει. Είναι αυτό που πρέπει να
καταπολεμήσουμε συστηματικά και να νικήσουμε οριστικά.
Όμως,
φίλες και φίλοι, η χώρα μπορεί ακόμα να αποφύγει τα χειρότερα: Με ανάπτυξη,
ανταγωνιστικότητα, επιχειρηματικότητα, εξωστρέφεια και, όπως είπα στην αρχή, με
επιστροφή στις μεταρρυθμίσεις.
Χρειάζεται
μόνο αλλαγή πολιτικής. Και το ταχύτερο. Γιατί όσο περνά ο χρόνος, το κόστος για
τη Ελλάδα μεγαλώνει πάρα πολύ.
Δεν
μπορεί ο Έλληνας φορολογούμενος να αναγκάζεται να πληρώνει πολύ μεγαλύτερους
φόρους τώρα που μπήκαμε για πρώτη φορά στα πλεονάσματα, απ’ ό,τι πλήρωνε πριν
μερικά χρόνια όταν είχαμε βυθιστεί στα ελλείμματα!
Αυτό
μπορεί να συμβεί, διότι κάποιοι άρχισαν ξανά τις προσλήψεις για να φτιάξουν
μεγάλο κράτος. Διότι κάποιοι άρχισαν να καταργούν τις μεταρρυθμίσεις που μας
είχαν βάλει στην ανάκαμψη. Διότι η αξιοπιστία της χώρας έχει πέσει και πάλι,
μία που δεν σε εμπιστεύονται και πάλι και μας ανεβάζουν έτσι το λογαριασμό.
Θα
σας δώσω μόνον ένα παράδειγμα. Ακούτε συνέχεια να μιλούν μόνο για το δημόσιο.
Λες και ο ιδιωτικός τομέας δεν υπάρχει. Κανείς δεν νοιάζεται για τον ιδιωτικό
τομέα. Για τους άνεργους που θα
μπορούσαν να βρουν δουλειά.
Η
αύξηση του ΦΠΑ θα προκαλέσει ανεργία. Η αύξηση του κατώτατου μισθού σήμερα, είχα το θάρρος να το πω δημόσια, θα
προκαλέσει ανεργία. Και τα δύο μαζί θα προκαλέσουν ακόμα μεγαλύτερη ανεργία. Κι
αυτό ισχύει περισσότερο για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Όμως,
υπάρχει ακόμα χρόνος και τρόπος να επιστρέψει η Ελλάδα στην ανάπτυξη. Αρκούν
τρία πράγματα:
Αλλαγή
πολιτικής, επιστροφή στις μεταρρυθμίσεις και σίγουρα φορολογικές μειώσεις.
Και το λέω εγώ που, όπως ξέρετε, ηγήθηκα μίας
κυβέρνησης που έβαλε
φόρους, υποχρεωτικά, γιατί η χώρα είχε
τεράστια ελλείμματα! Και όταν βγήκαμε στα πλεονάσματα αρχίσαμε να κάνουμε αυτό που ήταν συνεπές και με την
ιδεολογία μας, να δίνουμε ανακούφιση στον κόσμο – το κοινωνικό μέρισμα
που δώσαμε πέρσι – και να μειώνουμε τους φόρους. Σταδιακά! Το αρχίσαμε με το
ΦΠΑ στην εστίαση το 2013, το συνεχίσαμε με τη μείωση της Εισφοράς Αλληλεγγύης
και του φόρου στο πετρέλαιο το 2014. Και θα το συνεχίζαμε φέτος και στον ΕΝΦΙΑ
και στο φόρο επιχειρηματικών κερδών.
Ναι
το παραδέχθηκα πρώτος: Ήταν λάθος μας που δεν είχαμε εξηγήσει επαρκώς, πως οι
φόροι που βάλαμε ήταν μόνο προσωρινοί. Αλλά βγήκαμε στα πλεονάσματα, βγήκαμε
στην ανάκαμψη, είχαμε αρχίσει να μειώνουμε τους φόρους. Και προγραμματίζαμε να
τους μειώσουμε κι άλλο.
Σταδιακά
επαναλαμβάνω. Χωρίς ελλείμματα.
--Είχαμε
και εξακολουθούμε να έχουμε στόχο, να μειωθεί σταδιακά ο φόρος επιχειρηματικών
κερδών στο 15% (flat rate tax).
Από 25% που είναι σήμερα.
--Είχαμε
και εξακολουθούμε να έχουμε στόχο να μειώσουμε τον ανώτατο συντελεστή φόρου
εισοδήματος στο 33% από 45% που το βρήκαμε και 42% που το φτάσαμε. Πράγμα που
θα συμπαρασύρει και όλα τα κατώτερα κλιμάκια.
--Είχαμε
στόχο να μειώσουμε τον ΕΝΦΙΑ κατά 7% φέτος και ακόμα 7% για καθένα από τα
επόμενα δύο χρόνια. Και επιμένουμε σε αυτό. Όπως επιμένουμε και να δοθεί το
σύνολο του ΕΝΦΙΑ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Και
τώρα μας φτάνουν να χρειάζονται νέοι φόροι, υψηλότεροι φόροι, όταν ήδη η χώρα
έχει βγει στο πλεόνασμα. Βάζεις
καινούργιους φόρους όταν έχεις ήδη πλεονάσματα. Γιατί; Για τρείς λόγους:
Γιατί
κάθε φορά που κάνουν διορισμούς, το έλλειμμα που πρέπει να καλύψουν μεγαλώνει.
Και τα μέτρα που πρέπει να πάρουν, επίσης μεγαλώνουν.
Κάθε
μεταρρύθμιση που εγκαταλείπεται το έλλειμμα μεγαλώνει. Και κάθε μεταρρύθμιση
που ανατρέπεται, το έλλειμμα μεγαλώνει ακόμα παραπάνω.
Κι
όσο χάνεις την αξιοπιστία σου σαν χώρα, το έλλειμμα μεγαλώνει. Κι όσο περνάει ο
χρόνος και η οικονομία υποχωρεί στην ασφυξία και η ψυχολογία στην αγορά έχει πλήρως ανατραπεί, επίσης το
έλλειμμα μεγαλώνει.
Αλλαγή
πολιτικής, λοιπόν, σημαίνει τέσσερα πράγματα:
--Να
σταματήσουμε, πρέπει να σταματήσει, το μεγάλο κομματικό κράτος που
ξαναχτίζεται.
--Να
αποκαταστήσουμε τις μεταρρυθμίσεις που καταργούνται και να επιταχύνουμε τις
υπόλοιπες που σταμάτησαν.
--Να
εξασφαλίσουμε πάνω από όλα τη ρευστότητα. Και από το τραπεζικό σύστημα και από
τις πληρωμές του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, που έχουν, όπως είπα,
σταματήσει εντελώς.
--Να
αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία της χώρας, που τώρα βρίσκεται στο ναδίρ.
Και δεν σας κρύβω, ότι μιλάω ως Πρωθυπουργός δυόμιση
ετών. Όλοι οι Πρωθυπουργοί μέχρι σήμερα μιλούσαν από αυτό εδώ το βήμα
τουλάχιστον για τα τέσσερα χρόνια τους. Και από τα δυόμιση τα δικά μας, ενάμιση
χρόνο πήρε να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία μας ως χώρα. Να κοιτάς τον Έλληνα
ή τον ξένο στα μάτια και να ξέρει και να αναγνωρίζει ότι του λες την αλήθεια.
Γιατί μέχρι τότε σε είχε ταυτίσει με το ψέμα. Και ο Έλληνας και ο ξένος.
Κυρίες
και κύριοι, μπορούμε ακόμα να αποφύγουμε τα χειρότερα και να επανέλθουμε στο
δρόμο που μας βγάζει και από την κρίση και από τα Μνημόνια.
Αλλά
αυτό σημαίνει συμφωνία για μεταρρυθμίσεις και σταδιακές φορολογικές μειώσεις,
αποκατάσταση της ρευστότητας. Τέρμα στα πολλά παιχνίδια που παίζονται με τη
χρεοκοπία της χώρας.
Σημαίνει
ευρωπαϊκή πολιτική, όχι αντιευρωπαϊκές ψυχώσεις. Σημαίνει σύγχρονο όραμα για το
που θέλουμε να πάει η Ελλάδα. Όχι επιστροφή στα παλιά κομματικο-κρατικά, που
ήταν εφιάλτης για το χθες.
Σημαίνει άλλες επιλογές. Φοβάμαι ότι η σημερινή
κυβέρνηση ούτε μπορεί, αλλά ούτε και θέλει να αλλάξει μυαλά και πολιτική.
Φαίνεται να είναι εγκλωβισμένη απολύτως στις αντιφάσεις της.
--Υποσχέθηκε
καλύτερη συμφωνία στον Ελληνικό λαό μέσα στο ευρώ. Κι όλα δείχνουν πως φέρνει
χειρότερη συμφωνία μέσα σε καινούργιο Μνημόνιο. Ή χρεοκοπία...
--Υποσχέθηκε
να πάρει χρήματα χωρίς Μνημόνιο και στις 20 Φεβρουαρίου κατέληξε να παρατείνει
το Μνημόνιο χωρίς να πάρει χρήματα.
--Υποσχέθηκε
να μην πάρει υφεσιακά μέτρα. Και πήρε το χειρότερο υφεσιακό μέτρο που είναι η
ασφυξία ρευστότητας, η παράταση της αβεβαιότητας και η στάση εσωτερικών πληρωμών. Και οδηγεί σε
ακόμα χειρότερα υφεσιακά μέτρα με αυτήν
την αναμενόμενη, που εύχομαι να μην γίνει, φορο-επιδρομή για την οποία όλοι μιλούν.
Είναι
υποχρεωμένη πια, είτε να συγκρουστεί με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, πράγμα
που θα είναι καταστροφή. Είτε να συγκρουστεί με τους ίδιους τους δικούς της.
Αν
κάνουν το πρώτο, αν πάνε τη χώρα στα βράχια, εμείς θα είμαστε απέναντι.
Θα το πληρώσουν ακριβά και οι ίδιοι, αλλά θα το πληρώσει πάνω από όλα η ίδια η
χώρα...
Αν
κάνουν το δεύτερο, αν έστω και την τελευταία στιγμή συνέλθουν, εμείς θα
βοηθήσουμε. Αλλά προτείνοντας άλλη πολιτική, χωρίς αντι-ευρωπαϊσμό και χωρίς
ακραίες εμμονές.
Γιατί
τη διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης
τη σεβόμαστε, ό,τι έχουν δικαίωμα να κάνουν, υποχρέωση ας το κάνουν, αλλά αυτό
που εμείς δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε, είναι την ευρωπαϊκή πορεία
της χώρας.
Γιατί
δεν μπορούμε να διαπραγματευόμαστε την Ανάπτυξη, την Ανταγωνιστικότητα, το
χτύπημα της γραφειοκρατίας, την επιχειρηματικότητα.
Είμαστε
έτοιμοι να συνεργαστούμε με όλες τις δυνάμεις που θέλουν, την ύστατη στιγμή, να
εμποδίσουν αυτό που φαίνεται να έρχεται ως καταστροφή. Κάνω έκκληση, λοιπόν,
από εδώ, για τη μεγάλη αυτή συνεννόηση που είναι ακόμα εφικτή.
Για
τη σωτηρία της χώρας, που είναι ακόμα εφικτή.
Για
την αλλαγή πολιτικής, που είναι ακόμα εφικτή.
Και
απαραίτητη περισσότερο από ποτέ...
Αλλά
ζητώ τη «μεγάλη συνεννόηση» για να αλλάξει η χώρα πολιτική. Όχι για να
στηρίξουμε την τωρινή πολιτική που μας έχει φέρει σε αυτό το αδιέξοδο.
Κάνω
έκκληση για να αλλάξουμε πολιτική όλοι μαζί.
Όχι
για να παραμείνουμε στα αδιέξοδα που δεν πείθουν πια απολύτως κανένα.
Ακούστε:
μικροπολιτική μπορούν να κάνει ο καθένας, κάθε στιγμή.
Υπέρβαση
μπορούν να κάνουν λίγοι και μόνο στις πιο κρίσιμες στιγμές ενός Έθνους...
Αυτή
η κρίσιμη στιγμή που ζούμε σήμερα είναι η ώρα της υπέρβασης.
Εμείς
είμαστε έτοιμοι. Και άλλη επιλογή, πιστεύω, για τη χώρα δεν υπάρχει.
Σας
ευχαριστώ
