Υπαρκτός κίνδυνος απλής ανακύκλωσης προσώπων καραδοκεί με την
άρνηση όλων των πολιτικών αρχηγών και κυρίως αυτών που επιλέγει ο λαός να
κυβερνήσουν στοιβαρά.
Ο κ.Σαμαράς επαναλήφθηκε σε σχέση με τον προκάτοχο του
κ.Παπανδρέου στην ανοχή και την εκούσια
ή ακούσια συνύπαρξη με τις παράλληλες δομές που ήλεγχαν αποκλειστικά την
οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας μέχρι το 2009 και τη διάλυση των πάντων.
Λαθρέμποροι, ιδιοκτήτες επιχειρήσεων ξεπλύματος χρήματος,
εικονικοί τραπεζίτες, εικονικοί μιντιάρχες, κατασκευασμένα δημόσια πρόσωπα τα οποία χρέωσαν και
υποθήκευσαν τη χώρα παρέμειναν ανέπαφα, όλα αυτά τα χρόνια που ο λαός στερείται
όλο και περισσότερα αγαθά καθημερινά.
Αποκρατικοποιήσεις
με έναν ενδιαφερόμενο σταθερά,
ελαστική Δικαιοσύνη αναβολών και θεσμικοί
θεατρινισμοί πυγμής διαρκώς αγνοώντας τον μέσο νου ενός λαού
επιδεικτικά. Ακόμη χειρότερα στα διαρκή,
ηχηρά και βουβά, ερωτήματα από παντού για το όργιο παρατυπιών εις όφελος
της κάστας επώνυμων πολιτών ουδέποτε ήλθε απάντηση. Φυσιολογικό να
αναζητά ο λαός κάτι
διαφορετικό συνεχώς, κάποιον που θα του εγγυηθεί επιτέλους ότι θα
αποκαθηλώσει
όλο το σάπιο πια οικοδόμημα της παρανομίας και της καταναγκαστικής
εξουσίας
πάνω σε έναν ανήμπορο λαό να αντιδράσει ούτε καν την ημέρα των εκλογών.
Ο κ.Τσίπρας τώρα που ζητά και αυτός με τη σειρά του την
ευκαιρία της Αριστεράς έπεσε νωρίς στην παγίδα του αντιμνημονιακού αγώνα, δαιμονοποιώντας τους Γερμανούς και αγνοώντας
επιδεικτικά ποιοι κατοικούν σε αυτή τη χώρα. Ποιοι είναι οι δυνάστες της οικονομίας
και της παιδείας του λαού. Διακινδυνεύει και αυτός να βρεθεί πολύ γρήγορα πια στο
ίδιο αδιέξοδο με οποιονδήποτε Πρωθυπουργό της Ελλάδας από το 2009 και πέρα.
Θα
τετραγωνίσει τον κύκλο ακροβατώντας ανάμεσα στο ντόπιο
παρακράτος και τους ξένους δανειστές προσπαθώντας να ικανοποιήσει και
τους δύο ή
θα αποφασίσει να αντιμετωπίσει την αιτία της διεθνούς επαιτείας μας, που
φυσικά
βρίσκεται μέσα στη χώρα μας, μέσα στην κοινωνία μας, μέσα σε εμάς. Θα
μπορέσει να ξεβρωμίσει τον τόπο από όλους τους δήθεν που καμώνονται τους
κάποιους, τους δήθεν επιχειρηματίες που γλεντάνε με απλήρωτους τους
εργαζομένους τους.
Μπορεί η παγκόσμια κοινότητα να ξαναδεί το ίδιο έργο
καθυστέρησης μέχρι την επόμενη πράξη της ελληνικής ταινίας ή ο επόμενος
Πρωθυπουργός όποιος και αν είναι αυτός θα αποφασίσει να εκδιώξει το
παρακράτος της Ελλάδας για πρώτη φορά στην ιστορία της και να δώσει ένα ευτυχές τέλος.
Το σίγουρο είναι ότι αν δεν υπάρξει ήρωας και τώρα στο
έργο ο παραγωγός θα μαζέψει τα σκηνικά και θα αποχωρήσει από ένα έργο που
κινδυνεύει να γίνει απελπιστικά βαρετό,
με τη μανία κάποιων να φάμε μαρούλια με το ζόρι για να πλουτίσουν και να
δημιουργήσουν τη δική τους χώρα…
