Γράφει οΧρήστος Πασαλάρης
Καθώς ξαναζήσαμε κι’ αυτόν τον Αύγουστο τον τορπιλισμό της «Έλλης» (εκείνο το άνανδρο προμήνυμα του πολέμου με τη φασιστική Ιταλία), βλέπουμε τη δόλια πατρίδα να αιωρείται κάτω τη βαριά σκιά τριών ισχυρών φυσιογνωμιών: Της αδυσώπητης Μέρκελ από δυτικά, του σουλτάν Ερντογάν από ανατολικά και του τσάρου Πούτιν- του… τρομερού από βορά!..
>Βαφτισμένοι και οι τρείς στην γενναιόδωρη κολυμπήθρα της λαϊκής ψήφου, αλλά απροκάλυπτα ολοκληρωτικοί, βασανίζουν, καθένας με τον τρόπο του, τον «αδιόρθωτο» λαό μας επειδή αντιστέκεται. Και επειδή, από τον καιρό του Προμηθέα και της Αντιγόνης, δεν κάνει άλλο από το να διδάσκει τον κόσμο να λέει ΟΧΙ στους βαρβάρους, ΟΧΙ τη βία, ΟΧΙ στην ξένη κατοχή. Άρα τους ενοχλεί και πρέπει να γονατίσει, άλλως να σκορπίσει!…
Πώς τον βασανίζουν: Η πρώτη με τα θανατερά μνημόνιά της που αλλάζουν πρόσωπο αλλά τελειωμό δεν έχουν. Ο δεύτερος με τις καθημερινές παραβιάσεις που στοχεύουν στην κατάκτηση του μισού Αιγαίου. Και ο τρίτος με το σφαγιαστικό εμπάργκο του που πληγώνει θανάσιμα την αγροτική οικονομία μας…
Όλα αυτά δε ενώ κάτω από τα πόδια μας, η Μεσόγειος και η Μέση Ανατολή, από το Γιβραλτάρ ως την Ερυθρά θάλασσα φλέγονται. Με την Ελλάδα όμως να κατέχει πάντα δεσπόζουσα στρατηγική θέση και με τους… «μεγάλους μας συμμάχους» να της ζητούν νέες βάσεις εξόρμησης. Αλλά και με την ηγεσία της πατρίδας να μην υψώνει ανάστημα και να μην διεκδικεί ανάλογα ανταλλάγματα…
Στα 72 χρόνια της σταδιοδρομίας θυμάμαι τρείς μόνον πολιτικούς να έχουν συλλάβει τη σπουδαία στρατηγική αξία της Ελλάδας στο χώρο αυτό. Ο πρώτος ήταν ο δικτάτορας Μεταξάς που, αν και γερμανόφιλος, είπε το ΟΧΙ στον Μουσολίνι γιατί διαισθανόταν ότι τον πόλεμο θα τον κέρδιζε η Αγγλία, κυρίαρχος τότε της Μεσογείου. Άρα η Ελλάδα έρεπε να ταχθεί με τους Συμμάχους, όπως και έπραξε.
Ο δεύτερος ήταν ο Ζαχαριάδης, ο τότε αρχηγός του ΚΚΕ, που, αν και Σταλινικός, τόλμησε να διακηρύξει ότι η Ελλάδα πρέπει να πατά με το ένα πόδι της στα Βαλκάνια και με το άλλο στη Μεσόγειο. Για τη θέση του αυτή επικρίθηκε αυστηρά, μολονότι ο Στάλιν, τον Οκτώβριο του 1944, αναγνώρισε την αγγλική επιρροή στην Ελλάδα, κατά 90%, με 10% στους «άλλους»!…
Ο τρίτος ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που ασφάλισε στην Ελλάδα στην ΕΟΚ, όχι για να κερδίσει γόητρο αλλά για να την προστατεύσει από την αρπακτικότητα της Τουρκίας. «Με τους Τούρκους υπάρχει πολύ σοβαρός κίνδυνος», μου είχε πει επί λέξει, τον Ιούλιο του 1977. «Η μεγάλη μας ελπίδα είναι η ΕΟΚ. Θα λύσουμε το πρόβλημά μας για πολλά χρόνια. Η Τουρκία είναι συνεχώς με το επάνω χέρι. Αν θέλει μπορεί να μας τσακίσει τα πλευρά. Ό,τι έκανε στην Κύπρο μπορεί να το κάνει ανά πάσα στιγμή στο Αιγαίο. Και εμείς απλώς να τιμήσουμε τα όπλα μας…»
Τα θυμίζω όλα αυτά σε μέρα ιστορικής επετείου για να δείξω ακόμη μια φορά την αφάνταστη αξία της εθνικής ενότητας, απολύτως απαραίτητης σήμερα καθώς τα… «μαύρα κοράκια » γυροφέρνουν στους ουρανούς μας με στόχο να μας κατακρεουργήσουν..
Η εθνική ενότητα μας έσωσε τον Οκτώβριο του 1940 από τα νύχια του Μουσολίνι. Και όπως μας είχε σώσει στα χρόνια του «21» και παλαιότερα στα χρόνια των μηδικών πολέμων. Όποτε η Ελλάδα ήταν ενωμένη σωζόταν, νικούσε, δοξαζόταν..
Ο Αριστοτέλης έγραψε πρώτος την περίφημη φράση:
«Οι Έλληνες θα μπορούσαν να γίνουν κύριοι της οικουμένης αν ήσαν ενωμένοι..». Πολύ αργότερα, το 1870, συμφώνησε μαζί του και ο Γερμανός καγκελάριος Τοηυρκία είναι φον Μπίσμαρκ, πρωτεργάτης της γερμανικής ενότητας, όταν είπε: «Αν οι Έλληνες δεν τρωγόντουσαν μεταξύ τους θα είχαν κατακτήσει τον κόσμο»!.. Ο Μέγας Αλέξανδρος (που μακάρι να είναι ο δικός του τάφος του αυτός στην Αμφίπολη) μας ένωσε με το ζόρι, αλλά για λίγο. Φαγωθήκαμε περισσότερες φορές από όσες ενωθήκαμε. Και τώρα πάλι τρωγόμαστε, την ώρα που η «Έλλη» κραυγάζει από το βυθό μονιάστε γιατί χανόμαστε»!..
Ας βάλουν στην ψυχή τους αυτές τις μεγάλες αλήθειες οι άνθρωποι που μας κυβερνούν και εκείνοι που θα τους διαδεχθούν… αν θέλουν να μείνουν στην ιστορία σαν σωτήρες και όχι σαν ολετήρες!..
Ch.Passalaris@hotmail.com
