Οι γενιές που… δεν θέλουν να χάνουν τον καιρό, είναι εκ των πραγμάτων
υποχρεωμένες να στρέφουν το βλέμμα της ιστορικής μνήμης προς τα πίσω.Για να θυμούνται, να ξαναδιαβάζουν και να κατανοούν καλύτερα αυτοτελείς στιγμές της εθνικής διαδρομής, που επηρέασαν και συνέβαλαν καθοριστικά, στη διαμόρφωση του μωσαϊκού του δικού τους μέλλοντος. Που είναι φυσικά το δικό μας παρελθόν.
Σήμερα, 31 Ιουλίου του 2014, συμπληρώθηκαν 94 χρόνια από τη δολοφονία του Ίωανα Δραγούμη. Και ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Σάκης Ιωαννίδης υπογράφει άρθρο στον “Ελεύθερο Τύπο” για μια πολιτική φυσιογνωμία το ηθικό και ιδεολογικό αποτύπωμα της οποίας έφτασε πολύ μακριά από τα στενά όρια της τότε παράταξής.
Ίσως για τον πρόσθετο λόγο ότι η επόμενη Ελλάδα διψάει για πλειοψηφίες και συνθέσεις, που θα ξαναφέρουν τη σιωπηλή πλειοψηφία της κοινωνίας στο επίκεντρο των εξελίξεων και θα καταστήσουν και πάλι παρεμβατικούς, ανθρώπους που έχουν να πουν κάτι διαφορετικό, και προφανώς… χρησιμότερο για το μέλλον που έρχεται.
Aκολουθεί το άρθρο του προέδρου της ΟΝΝΕΔ Σάκη Ιωαννίδη στον σημερινό “Ελεύθερο Τύπο”:
“Μαρτύρων και Ηρώων αίμα” – Η δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη
Σαν σήμερα, την 31η Ιουλίου του 1920 δολοφονήθηκε ο Ίων Δραγούμης. Ο Ίων Δραγούμης εξελέγη βουλευτής Φλωρίνης το 1915. Διπλωμάτης από το 1902 βοήθησε όσο ελάχιστοι την προετοιμασία του Μακεδονικού αγώνα μαζί με τον γαμπρό του Παύλο Μελά και πήρε και πολλές άλλες ιστορικές πρωτοβουλίες για πληθώρα ελληνικών κοινοτήτων. Συγγραφέας βιβλίων, μάχιμος δημοτικιστής, αρθρογράφος, εκδότης περιοδικού, ενεργός στοχαστής συνέβαλε δραστικά στην συζήτηση περί ελληνικής ταυτότητας και ιδεολογίας. Συνδέθηκε με γυναίκες όπως η Πηνελόπη Δέλτα και η Μαρίκα Κοτοπούλη και είχε επιστήθιους φίλους πολλούς πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του, όπως ο Περικλής Γιαννόπουλος.
Κατά την διάρκεια του εθνικού διχασμού, και ενώ πήγαινε να γράψει ένα άρθρο καταγγελίας για μία απόπειρα δολοφονίας στο Παρίσι εναντίον του Ελευθέριου Βενιζέλου, μεγάλου του πολιτικού αντιπάλου, δολοφονήθηκε δημοσίως σε ενέδρα από ένα σώμα ασφαλείας στους Αμπελόκηπους.
Ανά φάσεις πολλοί θυμούνται τον Ίωνα Δραγούμη. Είναι μία από τις πιο παρεξηγημένες προσωπικότητες της νεοελληνικής ιστορίας. Από τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1965 μέχρι τις σύγχρονες εθνικιστικές καρικατούρες στις μέρες μας αρκετοί έχουν προσπαθήσει να οικειοποιηθούν τη γοητεία που ασκεί η ρομαντική μορφή του. Έχει χαρακτηριστεί μεγαλοιδεατιστής, ήταν όμως κατά της μεγάλης ιδέας. Συντηρητικός και όμως ήταν ένα ανήσυχο μυαλό υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης και ανοιχτό σε νέες ιδέες. Ήταν κατά του κράτους, που δεν υπηρετεί το έθνος και υπέρ των κοινοτήτων.
Πολλοί γράψανε γι’ αυτόν. Ο Παλαμάς του αφιέρωσε ωδή και ο Καζαντζάκης θεωρούσε ότι είναι ένας από τους δύο ανθρώπους, που περισσότερο τίμησε και αγάπησε στην ζωή του. Ο Οδυσσέας Ελύτης τον χαρακτήρισε γλυκοαίματο και θανάσιμα μισητό, άνθρωπο των σαλονιών και των κομιτάτων, δημοτικιστή και γόνο καθαρολόγων, σεμνό και ερωτιάρη, εχθρό της μικρής και εντίμου Ελλάδος.
Στην Ελλάδα του 2014 προσωπικότητες σαν αυτές του Ίωνα Δραγούμη αξίζουν της προσοχής μας.
