Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Σε συνέχεια του χθεσινού σημειώματος, με τις αναφορές στον
αυστηρό τρόπο με τον οποίο η Γερμανία αντιμετωπίζει ακόμη και το πιο
(φαινομενικά αθώο) κρούσμα επανόδου του νεοναζισμού, αξίζει να ρίξουμε
μια ματιά στην Αυστρία, που επίσης υπέστη τη ναζιστική επιθετικότητα και
προσαρτήθηκε στη ναζιστική Γερμανία.Μια δημοσκόπηση που μόλις είδε το φως της δημοσιότητας, έφερε στην επιφάνεια ανησυχητικά στοιχεία για την έλλειψη ενασχόλησης του πληθυσμού με την πολιτική.
Σύμφωνα με την έρευνα, ένας στους δύο Αυστριακούς ψηφοφόρους δεν γνωρίζει ποια κόμματα κυβερνούν σήμερα τη χώρα και θεωρεί ότι στην κυβέρνηση συμμετέχει το ακροδεξιό εθνικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων — το οποίο, στην πραγματικότητα, ηγείται της αυστριακής αντιπολίτευσης.
Αυτό, αν και έχουν περάσει μόλις εννέα μήνες από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, οπότε και ανανεώθηκε η κυβερνητική συνεργασία των προηγούμενων πέντε ετών ανάμεσα στους Σοσιαλδημοκράτες και το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα, μόλις το 53% των ψηφοφόρων γνωρίζει ότι την χώρα συνεχίζει να κυβερνά ο «μεγάλος συνασπισμός».
Από την πρόθεση ψήφου μάλιστα, προέκυψε και η εξίσου απογοητευτική διαπίστωση ότι σε περίπτωση εθνικών εκλογών, πρώτη δύναμη θα αναδεικνυόταν το Κόμμα των Ελευθέρων και μάλιστα με 27%, από 20,5% που είχε λάβει στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Την ίδια ώρα, τα δύο κόμματα του «μεγάλου συνασπισμού» εξακολουθούν να διαφωνούν όσον αφορά στην προσωπικότητα του χριστιανοκοινωνιστή καγκελάριου Ένγκελμπερτ Ντόλφους από Αυστριακούς ναζιστές, στις 25 Ιουλίου 1934, στη Βιέννη.
Ακόμη και σήμερα, η χρονική περίοδος ανάμεσα στο 1933 και το 1938, χρονιά της προσάρτησης (Άνσλους) της Αυστρίας στο γερμανοναζιστικό Τρίτο Ράιχ, παραμένει για τη χώρα ένα πολύ δύσκολο κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας της.
Το γεγονός ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εξακολουθούν να διαφωνούν, μπορεί να αποτελεί και την αιτία τόσο της ανόδου του νενοναζισμού, όσο και του απολίτικου τρόπου σκέψης των πολιτών.
Οι Σοσιαλδημοκράτες αποκαλούν την περίοδο αυτή «αυστροφασισμό», ενώ οι συντηρητικοί «αντίσταση στο ναζισμό με χροιά εσωτερικού αυταρχισμού», υποστηρίζοντας ότι ο Ντόλφους, που δολοφονήθηκε από τους Ναζί, υπήρξε ένας «μάρτυρας στον αγώνα κατά του Ναζισμού».
Ο Ντόλφους ανέλαβε το 1932 καγκελάριος, επικεφαλής κυβέρνησης συνασπισμού με κυρίαρχο το δεξιό Χριστιανοκοινωνικό Κόμμα του (προκάτοχο του σημερινού Λαϊκού), επιβάλλοντας από το 1933, ως αρχηγός συγχρόνως του διαβόητου Πατριωτικού Μετώπου, ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, με το οποίο, για να διατηρηθεί στην εξουσία, κατέφευγε ολοένα και περισσότερο στη βία, καταργώντας το Σύνταγμα της χώρας και διαλύοντας τη Βουλή.
Με αποτέλεσμα έναν εξαιρετικά αιματηρό, αν και ολιγοήμερο, εμφύλιο πόλεμο, που ξεκίνησε στις 12 Φεβρουαρίου 1934, με την επιδρομή στα γραφεία του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην πόλη Λιντς, ομάδων αστυνομικών του καθεστώτος.
Οι Σοσιαλιστές πιστεύουν πως αυτή η εκτροπή οδήγησε στην αποδυνάμωση της χώρας, στον αφανισμό του αντιστασιακού δυναμικού της και στην προετοιμασία της εισβολής των Ναζί και της προσάρτησης στη ναζιστική Γερμανία.
Το Λαϊκό Κόμμα θεωρεί ότι ο Ντόλφους, με τον δικό του τρόπο, αντιστάθηκε στους Ναζί, με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί στη διάρκεια του «πραξικοπήματος του Ιουλίου» από μια ομάδα Αυστριακών ναζί που, στις 25 Ιουλίου 1934 επιτέθηκαν στο κτίριο της καγκελαρίας.
Κατά την δική τους άποψη, που εν πολλοίς έχει επιβεβαιωθεί και από πρόσφατες έρευνες στο προσωπικό ημερολόγιο του Γιόζεφ Γκέμπελς, ο Ντόλφους υπήρξε «το πρώτο θύμα του Χίτλερ».
Παρ’ όλα αυτά, η Βιέννη καταβάλλει συνεχείς προσπάθειες καταδίκης του νεοναζισμού.
Τον Μάιο και για δεύτερη συνεχή χρονιά, η Αυστρία γιόρτασε την ήττα του ναζισμού στην Ευρώπη, στέλνοντας τα αντιναζιστικά της μηνύματα από τη «Γιορτή της χαράς» στην κεντρική Πλατεία των Ηρώων στη Βιέννη, με κεντρικό το «Ποτέ πια φασισμός-Ποτέ πια πόλεμος».
Ο ίδιος ο καγκελάριος Φάιμαν, δήλωνε στην ομιλία του πως «είμαι πολύ υπερήφανος που η Πλατεία των Ηρώων σημαδεύεται από αντιφασίστες και δημοκράτες, γιατί αυτή είναι η εικόνα που αξίζει στην Αυστρία».
Σημειώνεται πως από αυτήν την πλατεία, τον Μάρτιο του 1938, ο Αδόλφος Χίτλερ κήρυσσε επίσημα την προσάρτηση της ιδιαίτερης πατρίδας του, με τα πλήθη να τον επευφημούν.
Γι’ αυτό άλλωστε και επί χρόνια, ακριβώς στις 8 Μαΐου, συγκεντρώνονταν οι διάφορες ακροδεξιές γερμανοεθνικιστικές «Αδελφότητες», έχοντας στο πλευρό τους Αυστριακούς νεοναζί του περίφημου Χάιντερ, για να… θρηνήσουν την ήττα του ναζισμού, τιμώντας τη «μνήμη των νεκρών» τους.
Καθώς μάλιστα στην Αυστρία ισχύει ο «Νόμος Απαγόρευσης», βάσει του οποίου διώκεται οποιαδήποτε σχετιζόμενη με το ναζισμό δραστηριότητα, επιβάλλονται βαριές ποινές σε όσους νοσταλγούς του ναζισμού φωνάζουν ναζιστικά συνθήματα, όπως «Χάιλ Χίτλερ» ή και «Ζιγκ Χάιλ» (Ζήτω η Νίκη).
Και δεν διώκονται μόνο οι Αυστριακοί πολίτες, αλλά και οι ξένοι που παρανομούν επί αυστριακού εδάφους.
Έτσι, τον περασμένο Απρίλιο, καταδικάστηκε ένας Γερμανός που χαιρέτισε χιτλερικά κραυγάζοντας «Χάιλ Χίτλερ» μπροστά στο σπίτι, στη μικρή πόλη Μπραουνάου της Άνω Αυστρίας, όπου πριν από 125 χρόνια είχε γεννηθεί ο «Φύρερ».
Σημειώστε ότι ο συγκεκριμένος νόμος είναι ενσωματωμένος στο αυστριακό Σύνταγμα και εφαρμόζεται αμείλικτα σχεδόν πάντα από τα αυστριακά δικαστήρια.
Διότι σοσιαλιστές και λαϊκοί μπορεί να διαφωνούν για τα κίνητρα του Ντόλφους, αλλά συμφωνούν για την ανάγκη να πατάσσεται το φαινόμενο σε όλες του τις εκδηλώσεις.
Και τιμωρούν όχι μόνο τις πράξεις, αλλά και τις λέξεις…
elzoni.gr
