Όσα προηγούνται του ανασχηματισμού μιας κυβέρνησης, είναι εξαιρετικά διδακτικά στο πρόσθετο σκέλος της ποιότητας και του πραγματικού πολιτικού βάρους εκείνων που… βρέθηκαν στη Βουλή, υποστηρίζουν ότι εκπροσωπούν τις κοινωνίες που τους εξέλεξαν και μπροστά στη θέα ενός υπουργικού θώκου, ξεχνούν τα πάντα.
Στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή στον ανασχηματισμό που μεθοδικά προετοιμάζει ο Αντώνης Σαμαράς, η διπλή μάχη των εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι πολύ πρόσφατη για να… ξεχνάει κανείς όσους ήταν παρόντες, συμμετείχαν, προσέφεραν στην κοινή προσπάθεια, και φυσικά εκείνους που απείχαν.
Ο Πρωθυπουργός καλείται να επιλέξει από μια Κοινοβουλευτική Ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων, ως φυσική συνέχεια της αυταπόδεικτης πλέον διαπίστωσης ότι η Βουλή που προέκυψε από τις εθνικές εκλογές του 2012 είναι η χειρότερη των τελευταίων ετών, ίσως και η χειρότερη συνολικά της Μεταπολίτευσης.
Παράλληλα, ο Αντώνης Σαμαράς κοιτάζει γύρω του, στο υπουργικό συμβούλιο και διαπιστώνει ότι και εκεί, οι “μουσικές καρέκλες”, δηλαδή η μετακίνηση προσώπων από μια θέση ευθύνης σε μια άλλη, κάθε άλλο παρά μπορεί να προσφέρει ουσιαστικά στην ενίσχυση της δικής του, καταλυτικής παρέμβασης στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων.
Πάνω από όλα όμως, ο Πρωθυπουργός ακούει και διαβάζει την επιθυμία να γίνουν υπουργοί ή να παραμείνουν στη θέση τους, οι… απόντες. Εκείνοι δηλαδή που άφησαν τον ίδιο και τη Νέα Δημοκρατία μόνους, όχι μόνο στις διπλές εκλογές του Μαϊου, αλλά και νωρίτερα, στη δημόσια αντιπαράθεση για τη μάχη εξόδου της Ελλάδας από το Μνημόνιο, την ώρα που ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ εστίαζε στον λαϊκισμό, και τα άκρα “χόρευαν”.
Ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη εθνική συγκυρία, ο Αντώνης Σαμαράς δείχνει να διατηρεί προσωπικές εφεδρείες εμπιστοσύνης στην κοινωνία. Εφεδρείες στο πολιτικό προσωπικό της Νέας Δημοκρατίας δυσκολεύεται να βρει.
ysterografa.gr
