Άρθρο του Ευσταθίου Π. Σεμιτέλου
Η διαπίστωση ότι το πολιτικό σύστημα είναι προσωποπαγές και οι Δήμοι είναι πιστά αντίγραφά του και με δεδομένο ότι και εδώ απουσιάζει και το στοιχείο της ιδεολογίας και το στοιχείο του προγράμματος, αποτελεί ένα ασφαλές συμπέρασμα. Παρατηρώντας από κοινωνικοπολιτική σκοπιά την πορεία της εξέλιξης των Αυτοδιοικητικών τοπικών σχημάτων ενδιαφέρον στην δεκαετία που πέρασε παρουσιάζει ο χώρος της «Συμπολιτείας». Γιατί όχι μόνο παρουσιάζει μια αυξανόμενη τάση (+16,74 % , +22,08 %) αλλά κυρίως γιατί στο χώρο αυτό φαίνεται να κινείται μια νέα γενιά. Παρότι η δυναμική του ποσοστού ανανέωσης (38,15 %) σε επίπεδο «Τοπικών» υποψηφίων δεν μπορεί ακόμη να αξιολογηθεί - καθότι δεν υπάρχουν μέχρι στιγμής στοιχεία αναρτημένα στο διαδίκτυο (ούτε και στο site του Δήμου) - εντούτοις μια κριτική προσέγγιση θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι :
“ Σε μια 10ετία περίπου στο χώρο της «Συμπολιτείας» κινήθηκαν 200 περίπου υποψηφιότητες. Επί της ουσίας υπάρχουν μόνο 144 από τις οποίες οι 55 δείχνουν να επιμένουν σε μια δεύτερη τουλάχιστον «έκθεση». Με ποσοστό δηλαδή 4,15 % «αυτοδιοικητικών» σε σχέση με την επιλογή της 18ης Μαίου πόσο παραπέρα μπορείς να ελπίζεις ότι θα πάς ; Τουλάχιστον το στοιχείο αυτό δείχνει να μην υπάρχουν αποθέματα αυτοδιοικητικού προσωπικού. Από άποψη στρατηγικής η τελευταία ποσοστιαία σχέση 40-60 στις υποψηφιότητες «Δημοτικών» και «Τοπικών» είναι μια κακή σχέση. Η σχέση 28-72 που παρουσιάστηκε είναι καλύτερη και πάντως φαίνεται να δούλεψε καλύτερα αν κρίνει κανείς από το αποτέλεσμα. Περαιτέρω μια εκφυλιστική ένδειξη του προσωποπαγούς συστήματος είναι το φαινόμενο να ψάχνει κανείς στο «πόδι» υποψηφιότητες 2-3 μήνες προ των εκλογών αλλά και η αποφυγή ενδο-οικογενειακών ή ενδο-επαγγελματικών συγκρούσεων δια της απόσυρσης είναι μια άλλη ένδειξη. Επίσης η τάση αποκήρυξης των κομμάτων από πλευράς υποψηφίων δεν είναι παρά ένα υποκριτικό φαινόμενο που ενισχύει την πελατειακή λογική παρόλο που πολλοί υποστηρίζουν ότι την μάχονται. Φαίνεται τελικά να ισχύει παντού η λογική που έχει ως αποκλειστική στόχευση «τη νομή της εξουσίας» για την εξυπηρέτηση των ατομικών μικροσυμφερόντων. Όσο ισχύει το προαναφερόμενο , όσο η γοητεία της επιθυμίας για εξουσία αυξάνεται και όσο η «κοινωνία» είναι εκτός, οι όποιες προσπάθειες και πρωτοβουλίες ακόμη κι αν είναι ανιδιοτελείς (εξαιρέσεις) θα είναι αδιέξοδες.”
Πρέπει να συνδεθεί η επιθυμία με την πραγματικότητα και θα πρέπει να ενταχθεί το ατομικό «εγώ» σε συλλογικότητα όπου μέσα από την ιδιαιτερότητα του καθενός χωρίς «ψυχονευρώσεις» να αποκτηθεί συλλογική ταυτότητα. Κάθε μυθοπλασία πρότασης αυτοδιοικητικού - γιατί περί αυτού πρόκειται - πρέπει να απαντά στα ερωτήματα :
«Πώς, με τι κόστος, ποιος το πληρώνει, πως ιεραρχείται, ποιος το ιεραρχεί, ποιος αποφασίζει». Αν τεθούν αυτά τα ερωτήματα όχι μόνο θα εκπλαγείτε από την Αυτοδιοικητική «αφωνία» αλλά και θα απορήσετε για την υποκρυπτόμενη «νοοτροπία». Ποιος «Αυτοδιοικητικός» θα άντεχε μια συλλογική δράση εκτός της «γοητείας» της εξουσίας ;
Σε πρόσφατο άρθρο μου υποστήριξα ότι « Εάν δεν ενταχθεί η ατομική επιδίωξη σε «συλλογικότητα» δεν μπορεί να συμβιβασθεί η ατομική κερδοσκοπική επιδίωξη με την ενασχόληση των «κοινών» προς όφελος της κοινωνίας. » (http://korinthiakoi-orizontes.blogspot.gr/2014/05/blog-post_2250.html).
Επιπλέον όσο δεν υπάρχουν προγράμματα στα οποία οι συμμετέχοντες να δεσμεύονται, όσο δεν υφίσταται ο κοινωνικός έλεγχος στις Δημοτικές πράξεις και παραλείψεις και στις ασκούμενες πολιτικές, όσο δεν ιεραρχούνται και δεν τίθενται προτεραιότητες και όσο η κοινωνία είναι στο περιθώριο το σύστημα θα τείνει αρχικά στο κατακερματισμό και στη συνέχεια στην αποσύνθεσή του. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε ότι για τα επόμενα χρόνια καλείται το 21,86 % να επιβάλλει πολιτικές στο υπόλοιπο 78,14 % της κοινωνίας !!!
