Η
κρίση την οποία διέρχεται σήμερα η Ελλάδα είναι πρωτίστως πολιτική.
Κρίση ηγεσίας. Κρίση αντιπροσώπευσης, λόγω ενός πολιτικού δυναμικού
ανεπαρκούς, κατώτερου των περιστάσεων και σε εκκωφαντική απόσταση από
τις καινούριες εθνικές πραγματικότητες, και τις προτεραιότητες που θα
πρέπει να τεθούν για το μέλλον, ώστε η κρίση των τελευταίων ετών, βαθιά,
σύνθετη και πολυεπίπεδη, να μην στιγματίσει το εθνικό dna.
Αλλά αντιθέτως, να αποτελέσει η κρίση αυτή μια παρένθεση, θλιβερή και γκρίζα έστω, που θα έχει αξιοποιηθεί ωστόσο ως μεθοδολογικό εργαλείο για την επιστροφή της κοινωνίας στην…
πραγματικότητα, την προσγείωση από τα σύννεφα και την ψύχραιμη ανάλυση και κατανόηση των δυνατοτήτων του καθενός και της χώρας.
Η κρίση πολιτικής αντανακλά ένα πολιτικό δυναμικό σε προχωρημένη αποδρομή. Με τη Βουλή ειδικά που προέκυψε από τις διπλές εκλογές του 2012, να έχει λειτουργήσει κατά τρόπο απαράδεκτο, στην κατεύθυνση της περαιτέρω απαξίωσης του πολιτικού κόσμου, και της ενδυνάμωσης της τάσης αποστασιοποίησης, μηδενισμού και άκριτης ενοχοποίησης, από την πλευρά της κοινωνίας.
Τα παραδείγματα είναι… μη καταγράψιμα, αριθμητικά και ποσοτικά. Και ένα εξαιρετικά πρόσφατο είναι η συζήτηση που άνοιξε εσχάτως αναφορικά με το ενδεχόμενο να είναι ο Κώστας Καραμανλής “η λύση του δράματος”, δηλαδή εκείνος που θα προταθεί για την Προεδρία της Δημοκρατίας και τη διαδοχή του Κάρολου Παπούλια, ώστε να επιτευχθεί προεδρική πλειοψηφία από την υπάρχουσα Βουλή, και να αποτραπεί η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Μια συζήτηση που παραπέμπει σε… παραμύθι χωρίς δράκο, και κυρίως χωρίς κανείς από εκείνους που προφέρουν το όνομα του Κώστα Καραμανλή να “ζυγίζει” ψύχραιμα την πραγματικότητα. Πόσο μάλλον… να έχει ρωτήσει τον πρώην πρωθυπουργό και επί 12 1/2 χρόνια αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας για τις δικές του επιθυμίες και προθέσεις.
Ουσιαστικά, πρόκειται για τη φυσική συνέχιση της “διαρκούς αδικίας” από την πλευρά στελεχών της Νέας Δημοκρατίας προς τον Κώστα Καραμανλή, που ποτέ δεν τον κατάλαβαν. Και κυρίως δεν κατάλαβαν ότι στα μάτια μιας κοινωνίας που πίστεψε και αγκάλιασε τον πρώην πρωθυπουργό, εκείνοι ήταν τα “βαρίδια” που δυσκόλευαν το έργο του.
Δεν χρειάζεται να επικαλεστεί κανείς την… κοινή λογική, όπως για παράδειγμα την πρόσφατη ηχηρή παρέμβαση του Ευάγγελου Αντώναρου στο Twitter, περί της συγκεκριμένης σπέκουλας, με δεδομένο ότι ο τελευταίος εκπρόσωπος των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή βρίσκεται και σήμερα στο πλευρό του, και προφανώς γνωρίζει… κάτι περισσότερο.
Ή, όσα έχει αφήσει όλο το προηγούμενο διάστημα ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής να καταλάβουν… όλοι, εφόσον φυσικά έχουν τη στοιχειώδη ευθυκρισία και δυνατότητα αποκωδικοποίησης των μηνυμάτων του πρώην πρωθυπουργού.
Το πλέον εξοργιστικό είναι η ουσιαστική υποτίμηση της πολιτικής υπεραξίας του Κώστα Καραμανλή, από εκείνους που τον φαντάζονται Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εκείνον, έναν απολύτως ενεργό και μάχιμο πολιτικό, με κοινωνικές αναφορές και εφεδρείες πέραν την Κεντροδεξιάς, “στριμωγμένο” σε ένα αξίωμα χωρίς καμία ουσιαστική δικαιοδοσία παρέμβασης στην εθνική πραγματικότητα.
Ένα αξίωμα που κακοποίησε το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε θεσμικό και προσωπικό επίπεδο, τόσο δηλαδή για να απονευρώσει τον έτερο πόλο εξουσίας της χώρας, όσο και για να μην έχει απέναντί του, εμπόδιο στα σχέδιά του, έναν ηγέτη που οι Έλληνες μνημονεύουν μέχρι και σήμερα ως Εθνάρχη, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Αυτά, προφανώς τα… προσπερνούν, όσοι προτείνουν τον Κώστα Καραμανλή για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σενάρια… ωδή στην άγνοια και την έλλειψη κοινής λογικής, λοιπόν. Που μας θυμίζουν ότι για να ξεπεράσουμε την κρίση, θα πρέπει να παραμερίσουμε αρκετούς. Ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να… ανασάνει.
Αλλά αντιθέτως, να αποτελέσει η κρίση αυτή μια παρένθεση, θλιβερή και γκρίζα έστω, που θα έχει αξιοποιηθεί ωστόσο ως μεθοδολογικό εργαλείο για την επιστροφή της κοινωνίας στην…
πραγματικότητα, την προσγείωση από τα σύννεφα και την ψύχραιμη ανάλυση και κατανόηση των δυνατοτήτων του καθενός και της χώρας.
Η κρίση πολιτικής αντανακλά ένα πολιτικό δυναμικό σε προχωρημένη αποδρομή. Με τη Βουλή ειδικά που προέκυψε από τις διπλές εκλογές του 2012, να έχει λειτουργήσει κατά τρόπο απαράδεκτο, στην κατεύθυνση της περαιτέρω απαξίωσης του πολιτικού κόσμου, και της ενδυνάμωσης της τάσης αποστασιοποίησης, μηδενισμού και άκριτης ενοχοποίησης, από την πλευρά της κοινωνίας.
Τα παραδείγματα είναι… μη καταγράψιμα, αριθμητικά και ποσοτικά. Και ένα εξαιρετικά πρόσφατο είναι η συζήτηση που άνοιξε εσχάτως αναφορικά με το ενδεχόμενο να είναι ο Κώστας Καραμανλής “η λύση του δράματος”, δηλαδή εκείνος που θα προταθεί για την Προεδρία της Δημοκρατίας και τη διαδοχή του Κάρολου Παπούλια, ώστε να επιτευχθεί προεδρική πλειοψηφία από την υπάρχουσα Βουλή, και να αποτραπεί η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Μια συζήτηση που παραπέμπει σε… παραμύθι χωρίς δράκο, και κυρίως χωρίς κανείς από εκείνους που προφέρουν το όνομα του Κώστα Καραμανλή να “ζυγίζει” ψύχραιμα την πραγματικότητα. Πόσο μάλλον… να έχει ρωτήσει τον πρώην πρωθυπουργό και επί 12 1/2 χρόνια αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας για τις δικές του επιθυμίες και προθέσεις.
Ουσιαστικά, πρόκειται για τη φυσική συνέχιση της “διαρκούς αδικίας” από την πλευρά στελεχών της Νέας Δημοκρατίας προς τον Κώστα Καραμανλή, που ποτέ δεν τον κατάλαβαν. Και κυρίως δεν κατάλαβαν ότι στα μάτια μιας κοινωνίας που πίστεψε και αγκάλιασε τον πρώην πρωθυπουργό, εκείνοι ήταν τα “βαρίδια” που δυσκόλευαν το έργο του.
Δεν χρειάζεται να επικαλεστεί κανείς την… κοινή λογική, όπως για παράδειγμα την πρόσφατη ηχηρή παρέμβαση του Ευάγγελου Αντώναρου στο Twitter, περί της συγκεκριμένης σπέκουλας, με δεδομένο ότι ο τελευταίος εκπρόσωπος των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή βρίσκεται και σήμερα στο πλευρό του, και προφανώς γνωρίζει… κάτι περισσότερο.
Ή, όσα έχει αφήσει όλο το προηγούμενο διάστημα ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής να καταλάβουν… όλοι, εφόσον φυσικά έχουν τη στοιχειώδη ευθυκρισία και δυνατότητα αποκωδικοποίησης των μηνυμάτων του πρώην πρωθυπουργού.
Το πλέον εξοργιστικό είναι η ουσιαστική υποτίμηση της πολιτικής υπεραξίας του Κώστα Καραμανλή, από εκείνους που τον φαντάζονται Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εκείνον, έναν απολύτως ενεργό και μάχιμο πολιτικό, με κοινωνικές αναφορές και εφεδρείες πέραν την Κεντροδεξιάς, “στριμωγμένο” σε ένα αξίωμα χωρίς καμία ουσιαστική δικαιοδοσία παρέμβασης στην εθνική πραγματικότητα.
Ένα αξίωμα που κακοποίησε το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε θεσμικό και προσωπικό επίπεδο, τόσο δηλαδή για να απονευρώσει τον έτερο πόλο εξουσίας της χώρας, όσο και για να μην έχει απέναντί του, εμπόδιο στα σχέδιά του, έναν ηγέτη που οι Έλληνες μνημονεύουν μέχρι και σήμερα ως Εθνάρχη, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Αυτά, προφανώς τα… προσπερνούν, όσοι προτείνουν τον Κώστα Καραμανλή για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σενάρια… ωδή στην άγνοια και την έλλειψη κοινής λογικής, λοιπόν. Που μας θυμίζουν ότι για να ξεπεράσουμε την κρίση, θα πρέπει να παραμερίσουμε αρκετούς. Ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να… ανασάνει.
