Γράφει η Άννα Σάββα
Σε
ελάχιστα 24ωρα θα βρεθούμε μπροστά στις κάλπες της πρώτης εκλογικής
Κυριακής, από τις δυο στις οποίες δίνουμε ραντεβού ως εκλογικό σώμα.
Μια διπλή εκλογική αναμέτρηση, η έκβαση της οποίας θα σηματοδοτήσει πιθανότατα περαιτέρω πολιτικές εξελίξεις.
“Εθνική υποχρέωση”, είναι η φράση-κίνητρο που… φοριέται περισσότερο, στην προσπάθεια να πειστεί το εκλογικό σώμα να συμμετάσχει συνειδητά στην εκλογική διαδικασία, και να επίλεξει εκείνους που θεωρεί καταλληλότερους, σύμφωνα με τις ιδέες και τις ικανότητές τους.
Ωστόσο, σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία για την Ελλάδα, το εκλογικό σώμα βρίσκεται σε κατάσταση… σύγχυσης.
Σχεδόν το σύνολο των εκπροσώπων του πολιτικού κόσμου αντιμετωπίζεται με απαξίωση, κυρίως από τους νεώτερους ψηφοφόρους, οι οποίοι δείχνουν προδιάθεση να απομακρυνθούν από την εκλογική διαδικασία, αρνούμενοι να συμβιβαστούν με νοοτροπίες και παθογένειες άλλων εποχών, απαιτώντας την ίδια στιγμή ευπρέπεια και πολιτικό πολιτισμό.
Για νέους ανθρώπους σαν και μένα, η Ελλάδα έχει δυστυχώς μετατραπεί σε μια χώρα περιορισμένων ευκαιριών. Η ανθρωπιστική κρίση την οποία βιώνουμε, στη σκιά της οικονομικής κρίσης των τελευταίων ετών, κυριαρχεί εκκωφαντικά στη σκέψη που προηγείται της τελικής απόφασης για την ψήφο.
Οι σαρωτικές αλλαγές στην καθημερινότητά μας, προς το δυσμενέστερο, δεν είχαν μόνο ουσιαστικό, πρακτικό αλλά και ψυχολογικό αντίκτυπο σε όλους μας.
Εικόνες σαν και αυτές που είδαμε πρόσφατα, με εκατοντάδες συμπολίτες μας να συνωστίζονται για δωρεάν τρόφιμα, “μιλούν” από μόνες τους. Και “μιλούν” δυνατά. Δεν επιδέχονται παρερμηνειών.
Κάπως έτσι, στη σκέψη όλων μας δεν σεργιανίζει πλέον η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αλλά η ανησυχία που γρήγορα δίνει τη θέση της στον πανικό για το “τι μέλλει γενέσθαι”.
Πιθανότατα λοιπόν, το εκρηκτικό μείγμα του θυμού και της ανησυχίας, θα κινητροδοτήσει τη λαϊκή βούληση να εκδηλωθεί με περίσσευμα έντασης αλλά και… σύγχυση, αναφορικά με το ποιός ευθύνεται που φτάσαμε ως εδώ, και ποιός μπορεί ρεαλιστικά να μας προσφέρει τα εχέγγυα ότι θα λύσει τον γόρδιο δεσμό.
Η καταστροφολογία από τη μία, και η αοριστολογία από την άλλη, δεν φαίνεται πλέον να επηρεάζουν το εκλογικό σώμα, πόσο μάλλον να το πείθουν. Και οι πολίτες φλερτάρουν με λύσεις ακραίες, που πιθανότατα θα αποδειχθούν λανθασμένες, καθώς εκκινούν από την επιθυμία τους να τιμωρήσουν όσους θεωρούν ότι ευθύνονται.
Για τον μέσο Έλληνα, ο οποίος δυσκολεύεται πλέον να διαχειριστεί τα έξοδά του, για τον συνταξιούχο που παλεύει για τον βιοπορισμό, με ζητούμενο την αξιοπρέπεια, αλλά και κυρίως για τον νέο, που έχει ελάχιστα να προσδοκά και να ελπίζει, οι εκλογές αυτές προσφέρουν την ευκαιρία μιας ηχηρής διαμαρτυρίας, που ελλοχεύει ωστόσο τον κίνδυνο της διολίσθησης στα άκρα, καθώς πολλοί είναι εκείνοι που αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, τον οποίο καλούνται να διαχειριστούν και να παραμερίσουν οι υποψήφιοι-εκπρόσωποι του (λεγόμενου) δημοκρατικού τόξου: Το να βρουν απέναντί τους ένα εκλογικό σώμα που δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει.
υστερογραφα.
Μια διπλή εκλογική αναμέτρηση, η έκβαση της οποίας θα σηματοδοτήσει πιθανότατα περαιτέρω πολιτικές εξελίξεις.
“Εθνική υποχρέωση”, είναι η φράση-κίνητρο που… φοριέται περισσότερο, στην προσπάθεια να πειστεί το εκλογικό σώμα να συμμετάσχει συνειδητά στην εκλογική διαδικασία, και να επίλεξει εκείνους που θεωρεί καταλληλότερους, σύμφωνα με τις ιδέες και τις ικανότητές τους.
Ωστόσο, σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία για την Ελλάδα, το εκλογικό σώμα βρίσκεται σε κατάσταση… σύγχυσης.
Σχεδόν το σύνολο των εκπροσώπων του πολιτικού κόσμου αντιμετωπίζεται με απαξίωση, κυρίως από τους νεώτερους ψηφοφόρους, οι οποίοι δείχνουν προδιάθεση να απομακρυνθούν από την εκλογική διαδικασία, αρνούμενοι να συμβιβαστούν με νοοτροπίες και παθογένειες άλλων εποχών, απαιτώντας την ίδια στιγμή ευπρέπεια και πολιτικό πολιτισμό.
Για νέους ανθρώπους σαν και μένα, η Ελλάδα έχει δυστυχώς μετατραπεί σε μια χώρα περιορισμένων ευκαιριών. Η ανθρωπιστική κρίση την οποία βιώνουμε, στη σκιά της οικονομικής κρίσης των τελευταίων ετών, κυριαρχεί εκκωφαντικά στη σκέψη που προηγείται της τελικής απόφασης για την ψήφο.
Οι σαρωτικές αλλαγές στην καθημερινότητά μας, προς το δυσμενέστερο, δεν είχαν μόνο ουσιαστικό, πρακτικό αλλά και ψυχολογικό αντίκτυπο σε όλους μας.
Εικόνες σαν και αυτές που είδαμε πρόσφατα, με εκατοντάδες συμπολίτες μας να συνωστίζονται για δωρεάν τρόφιμα, “μιλούν” από μόνες τους. Και “μιλούν” δυνατά. Δεν επιδέχονται παρερμηνειών.
Κάπως έτσι, στη σκέψη όλων μας δεν σεργιανίζει πλέον η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αλλά η ανησυχία που γρήγορα δίνει τη θέση της στον πανικό για το “τι μέλλει γενέσθαι”.
Πιθανότατα λοιπόν, το εκρηκτικό μείγμα του θυμού και της ανησυχίας, θα κινητροδοτήσει τη λαϊκή βούληση να εκδηλωθεί με περίσσευμα έντασης αλλά και… σύγχυση, αναφορικά με το ποιός ευθύνεται που φτάσαμε ως εδώ, και ποιός μπορεί ρεαλιστικά να μας προσφέρει τα εχέγγυα ότι θα λύσει τον γόρδιο δεσμό.
Η καταστροφολογία από τη μία, και η αοριστολογία από την άλλη, δεν φαίνεται πλέον να επηρεάζουν το εκλογικό σώμα, πόσο μάλλον να το πείθουν. Και οι πολίτες φλερτάρουν με λύσεις ακραίες, που πιθανότατα θα αποδειχθούν λανθασμένες, καθώς εκκινούν από την επιθυμία τους να τιμωρήσουν όσους θεωρούν ότι ευθύνονται.
Για τον μέσο Έλληνα, ο οποίος δυσκολεύεται πλέον να διαχειριστεί τα έξοδά του, για τον συνταξιούχο που παλεύει για τον βιοπορισμό, με ζητούμενο την αξιοπρέπεια, αλλά και κυρίως για τον νέο, που έχει ελάχιστα να προσδοκά και να ελπίζει, οι εκλογές αυτές προσφέρουν την ευκαιρία μιας ηχηρής διαμαρτυρίας, που ελλοχεύει ωστόσο τον κίνδυνο της διολίσθησης στα άκρα, καθώς πολλοί είναι εκείνοι που αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, τον οποίο καλούνται να διαχειριστούν και να παραμερίσουν οι υποψήφιοι-εκπρόσωποι του (λεγόμενου) δημοκρατικού τόξου: Το να βρουν απέναντί τους ένα εκλογικό σώμα που δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει.
υστερογραφα.
