Το 2016, οι Δημοκρατικοί θα συμπληρώνουν μια πλήρη οκταετία στον Λευκό Οίκο, με τον Μπαράκ Ομπάμα να ολοκληρώνει τη δεύτερη θητεία του ως “πλανητάρχης”, και εκ των πραγμάτων θα φλερτάρουν με την Ιστορία, διεδικώντας την παραμονή τους στην ηγεσία της Ουάσινγκτον για άλλα τέσσερα χρόνια.
Four more years… λοιπόν. Ένα στρατήγημα που, εφόσον επιτευχθεί, θα συνιστά επανάληψη της αντίστοιχης πολιτικής ηγεμονίας των Ρεπουμπλικανών, από το 1980 μέχρι το 1992, όταν την οκταετία του νικητή του Ψυχρού Πολέμου Ρόναλντ Ρέιγκαν, διαδέχτηκε μια τετραετία του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου. Που διεκόπη… άγαρμπα στις προεδρικές εκλογές του 1992, μετά την απρόσμενη νίκη του μέχρι τότε Κυβερνήτη του Άρκανσα, Μπιλ Κλίντον.
Για να επαναλάβουν το επίτευμα των Ρεπουμπλικανών, οι Δημοκρατικοί ποντάρουν στη Χίλαρι Κλίντον. Την άλλοτε Πρώτη Κυρία και πρώην Υπουργό Εξωτερικών, που το 2006-2007 έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια της, και τελικά δεν κατάφερε να εκπληρώσει το πεπρωμένο της, καθώς ο Μπαράκ Ομπάμα εκπλήρωσε το όραμα μιας μεγάλης αλλαγής. Έστω κι αν τελικά, η αλλαγή αυτή ήταν… ευνουχισμένη.
Η Χίλαρι, μετά από ολιγοετή απουσία από τα κοινά, θεωρεί ότι μπορεί να επιστρέψει, και να πείσει την αμερικανική κοινωνία ότι είναι… διαφορετική. Παρά την αισιοδοξία του επιτελείου της ωστόσο, και τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που την εμφανίζουν να φτάνει… περπατώντας, και χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο στην είσοδο του Λευκού Οίκου, στις προεδρικές εκλογές του 2016, η ίδια έχει τις φυσικές ενστάσεις της.
Που προκύπτουν από τη συσσωρευμένη πλέον εμπειρία της στην Ουάσινγκτον και το δαιδαλώδες σύστημα εξουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Με αποτέλεσμα να κατανοεί, η ίδια η Χίλαρι Κλίντον πρώτη και περισσότερο από κάθε άλλον, ότι καλείται να παραμερίσει δυο κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητους αντιπάλους:
Ο πρώτος είναι τα ΜΜΕ. Τα βρήκε απέναντί της στη δεύτερη θητεία του Μπιλ Κλίντον στον Λευκό Οίκο, με επίκεντρο το σκάνδαλο Λουίνσκι και τη δική της “συγχωρητική” στάση, που της χρεώθηκε ως εκκωφαντικό παράδειγμα του πόσα πολλά μπορεί να θυσιάσει κάποιος, για να διατηρήσει τη νομή της εξουσίας. Στην περίπτωση της Χίλαρι, στο υποσυνείδητο του μέσου Αμερικανού θυσιάστηκε η αξιοπρέπειά της.
Ο δεύτερος είναι… η ίδια. Η Χίλαρι που “γέρασε”, και όχι μόνο ηλικιακά. Είναι δύσκολο να οικοδομηθεί μια ρεαλιστική καμπάνια που θα κομίζει στην αμερικανική κοινωνία ένα νέο όραμα για το μέλλον, με τη Χίλαρι Κλίντον να βρίσκεται στο επίκεντρο της υλοποίησης του οράματος αυτού. Είναι πολύ συστημική, πολύ μεγάλη, πολύ φθαρμένη.
Βεβαίως υπάρχει και ένας τρίτος παράγοντας-αντίπαλος: Ο πολιτικός κύκλος στις ΗΠΑ έχει παραδοσιακά ως tipping point την οκταετία. Η αμερικανική κοινωνία δηλαδή “επιτρέπει” σε καθένα από τα δυο κόμματα εξουσίας δυο θητείες στον Λευκό Οίκο, και στη συνέχεια επιζητεί την εναλλαγή στην εξουσία, ώστε το “σύστημα” να ανανεώσει τη διάθεσή του να τρέξει προς το μέλλον. Αυτή τη φορά λοιπόν είναι… η σειρά των Ρεπουμπλικανών, έστω και χωρίς μια προβεβλημένη υποψηφιότητα όπως της Χίλαρι Κλίντον.
Σε κάθε περίπτωση, οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016, θα αποτελέσουν σημείο καμπής για τις γεωστρατηγικές ισορροπίες στον πλανήτη, και θα επηρεάσουν τις εξελίξεις στον υπόλοιπο κόσμο. Επομένως, και στην Ευρώπη. Επομένως, και στην Ελλάδα.
Η επισήμανση αναγκαία, για όσους εξακολοθούν να προσεγγίζουν τον δημόσιο βίο και την εθνική διαδρομή του τόπου, με σκανδαλιστικό επαρχιωτισμό.
ysterografa.gr
