Παρά την εξαιρετικά επιτυχημένη έξοδο της Ελλάδας στις αγορές
και τα… επιβεβλημένα συγχαρητήρια της καγκελαρίου Μέρκελ, ο Αντώνης
Σαμαράς, (που κλείνει 22 μήνες στην πρωθυπουργία και είναι, εντός και
εκτός Ελλάδος, το «πρόσωπο της ημέρας» δεν μπορεί παρά να θεωρεί την 13η
Απριλίου πολύ τυχερή από τη μια μεριά αλλά και «γρουσούζικη» από την
άλλη. Καθότι , στις 13 Απριλίου του 1992, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας
Μητσοτάκης τον είχε απολύσει, με μια μονοκονδυλιά, από Υπουργό
Εξωτερικών για την πεισματάρική επιμονή του στο θέμα των Σκοπίων!.. Του
βγήκε όμως σε κακό ή μήπως όχι; Πεισματάρης όπως είναι του «τη φύλαξε» του Μητσοτάκη και ίδρυσε δικό του κόμμα, την «Πολιτική Άνοιξη», με πρωτοπαλίκαρα τον Στέφανο Στεφανόπουλο, αλλά και τον Νικήτα Κακλαμάνη, αυτόν που μόλις προ ημερών διέγραψε ωσαύτως με… μια μονοκονδυλιά επειδή έθεσε σε κίνδυνο την κυβερνητική πλειοψηφία. Οι πάντες θυμούνται εξ άλλου ότι ο Σαμαράς είχε γίνει τον Σεπτέμβρη του 1993 αιτία να ανατραπεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη… Άραγε για καλό ή για κακό ;
Ο πανδαμάτωρ χρόνος συνέβαλε ώστε τα μίση και τα πάθη να καταλαγιάσουν. Ο Αντώνης Σαμαράς διέλυσε το κάτισχνο κόμμα του, επανέκαμψε στο «μαντρί» και τον Νοέμβριο του 2009 νίκησε την Ντόρα και τον Ψωμιάδη (ο Αβραμόπουλος, προς χάριν του, είχε αποσυρθεί) και εξελέγη από τους οπαδούς της παράταξης πρόεδρος της «Νέας Δημοκρατίας». Έτσι, μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, έγινε πρωθυπουργός , αφού βεβαίως απεδέχθη τις περιβόητες δανειακές συμβάσεις, άρα και τα κατοχικά μνημόνια με όλες τις ολέθριες συνέπειες για το λαό...
Η διαδρομή του Σαμαρά επί 40 χρόνια ως βουλευτή, υπουργού και ήδη πρωθυπουργού, φορτώνει ΚΑΙ αυτόν (δισέγγονο της γενναίας Πηνελόπης Δέλτα που δεν ανέχθηκε ξένη κατοχή), με τις ευθύνες που του αναλογούν ως ενεργού εταίρου μιας φαύλης, διεφθαρμένης και ξενόδουλης πολιτικής ηγεσίας -έστω με τις λιγοστές εξαιρέσεις της- κατά τις τέσσερις μεταπολιτευτικές δεκαετίες. Οι πολίτες όμως που μονίμως τον «ψηφίζουν» στις δημοσκοπήσεις τον επαινούν ανεπιφύλακτα ως αυτοδημιούργητο, άριστα σπουδαγμένο με τρία πανεπιστημιακά πτυχία, φαινόμενο εργατικότητας, υποδειγματικό οικογενειάρχη και προ παντός ένθερμο πατριώτη...
Τα γκάλοπ τον φέρνουν μονίμως ως «καταλληλότερο πρωθυπουργό» έναντι του (προσφάτως λίαν εξαγριωμένου) Αλέξη Τσίπρα. Ήδη δε και ως μελλοντικό νικητή των βουλευτικών εκλογών! Τα πρόσφατα επιτεύγματα της οικονομίας, με τα πλεονάσματα, τους συμψηφισμούς και την έξοδο στις αγορές, καταγράφονται στα ΣΥΝ της κυβέρνησής του, με τον εξαγριωμένο όμως λαό μας να στενάζει και να φασκελώνει τα κόμματα εξουσίας. Και με τους αντιπάλους του-κουκουλοφόρους και μη-να αντιδρούν με τις υποκλοπές Κασιδιάρη και με τις ανατινάξεις στο κέντρο της Αθήνας. Έτσι και αλλιώς όμως ο Σαμαράς έγινε το πρόσωπο των ημερών!.. Και κρίνεται σε κάθε βήμα του…
Εν τούτοις οι απορίες που προβληματίζουν τους σκεπτόμενους πολίτες είναι: Γιατί άραγε η ξένη κατοχή τον «χαϊδεύει» και μάλιστα τόσο απροκάλυπτα; Αν την ενοχλούσε δεν θα τον γκρέμιζε, όπως έκανε με τον Καραμανλή; Γιατί τον ραντίζει με καλοπιάσματα η Μέρκελ, που μας ξαναήλθε ως καλόκαρδο αφεντικό; Και γιατί αυτός δεν της θέτει επιτακτικά το μέγα θέμα του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων; Γιατί οι πανίσχυροι δανειστές τον στηρίζουν προσφέροντας και νέο δάνειο, όχι όμως και κούρεμα του χρέους; Μήπως όλα αυτά για να προλάβουν να οικειοποιηθούν (διάβαζε «να αρπάξουν») αυτό το μοναδικό εξαπλό λαχείο της Ελλάδας που γράφει: «Τουρισμός-Ναυτιλία-Υπόγειος Πλούτος-Στρατηγική Θέση-Πανέξυπνος Λαός (αλλά μόνιμα διχασμένος)… Άρα για να καταβροχθίσουν εν καιρώ την πατρίδα προτού καταφέρει να αυτονομηθεί!...
Αρκετοί σκεπτόμενοι πολίτες που αποδέχονται τον Σαμαρά ως «καταλληλότερο πρωθυπουργό» αλλά και τον ψυχογραφούν αντικειμενικά, αναρωτιούνται: «ΠΟΥ μπορεί να τον οδηγήσουν αυτές οι ασυγκράτητες «παρορμήσεις» του, άλλοτε με θεαματικές διαγραφές και άλλοτε με θορυβώδεις απολύσεις; Οι δε πιο ακραίοι αναρωτιούνται μήπως κρύβει μέσα του γονίδια ανδρός αυταρχικού… Και, μια που το έφερε η ημερομηνία, θυμούνται ότι στις 13 Απριλίου του 1936, πέθαινε ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Δεμερτζής, ο δε αντιπρόεδρός του Ιωάννης Μεταξάς γινόταν ισόβιος δικτάτορας. Επίσης ότι πάλι στις 13 Απριλίου του 1924, ο λαός καλείτο από τον... αυθόρμητο Παπαναστασίου να ανατρέψει με δημοψήφισμα την βασιλευόμενη δημοκρατία και να εγκαθιδρύσει την αβασίλευτη… Ημερομηνιακές συμπτώσεις, θα πείτε, έστω!.. Αλλά καλό είναι να τις θυμόμαστε…
Προς το παρόν, ο Αντώνης Σαμαράς είναι, έτσι και αλλιώς, το «πρόσωπο της ημέρας». Και οι σκεπτόμενοι πολίτες προβληματίζονται, προκειμένου να καταλήξουν σε μια ψύχραιμη, αφανάτιστη, απάντηση, επάνω στο κρίσιμο ερώτημα: Τι από τα δύο θα αποδειχθεί τελικά ο σημερινός πρωθυπουργός; Σωτήρας η ολετήρας της πατρίδας;
Θα φανεί στο πολύ κοντινό μέλλον… Άλλωστε από αυτόν εξαρτάται!...
Ch.Passalaris@hotmail.com
