Twitter@EmOikonomidis
Σε επίπεδο ιστορικών καταβολών, οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου έχουν γονιδιακή εξάρτηση από την ψυχολογία. Είναι παρορμητικοί και σπανίως αναζητούν το μέτρο, με αποτέλεσμα η μετριοπάθεια και η σύνεση να μην συνάδουν με την εθνική καθημερινότητα.
Από τους λαούς αυτούς, εννοείται ότι ο πλέον… παρορμητικός είναι ο δικός μας. Σε μια απρόσμενη όσο και ηχηρή αποκαθήλωση της ιστορικής συνέχειας που οφείλαμε να πρεσβεύουμε, ως απόγονοι (μακρινοί) της Σχολής των Αθηνών, και της προάσπισης αξιών και θεσμών όπως της Δημοκρατίας, της ισότητας, της ισονομίας και της αντιπροσώπευσης.
Σε αυτή την παράμετρο… πανηγυριού που μας χαρακτηρίζει ως λαό, θα πρέπει να αναζητήσουμε και τα βαθύτερα αίτια της κρίσης που διέρχεται ο τόπος. Μιας κρίσης βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης, από την οποία δυστυχώς δεν φαίνεται να μάθαμε… σχεδόν τίποτα. Με αποτέλεσμα να διεκδικούμε την διόλου κολακευτική εξαίρεση της μοναδικής χώρας που πέρασε μια τόσο συστημική κρίση, και δεν κατάφερε να αφήσει πίσω τις στρεβλώσεις που προκάλεσαν τη “σκοτεινή” εποχή.
Το 2014 φαντάζει εκλογική χρονιά. Επειδή, ακόμη κι αν η κυβέρνηση διατηρήσει την κοινοβουλευτική συνοχή της, και μόνο η ατμόσφαιρα που ήδη διαμορφώνεται, ως αποτέλεσμα της ξεκάθαρης επιδίωξης του ΣΥΡΙΖΑ να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες βουλευτικές κάλπες, αρκεί για να… τραβηχτεί χειρόφρενο. Ό, τι το χειρότερο στη σημερινή συγκυρία δηλαδή.
Το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι εκτιμήσεις των πολιτικών αρχηγών συμπίπτουν. Το 2014, ή τουλάχιστον το δεύτερο μισό του, θα βρει τη χώρα εκτός Μνημονίου. Με την Ελλάδα να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις, να μην έχει την τόσο άμεση και καθημερινή ανάγκη των δανεικών από τους εταίρους.
Αυτό σημαίνει ότι, στην περίπτωση που προκηρυχθούν πρόωρες βουλευτικές εκλογές, ο πρωθυπουργός που θα αναδειχθεί από τη λαϊκή ετυμηγορία θα είναι ο πρώτος πρωθυπουργός μετά την κρίση.
Εκεί, μπροστά στην κάλπη της εθνικής συνείδησης, η κοινωνία θα πρέπει να επιλέξει: Θα προτιμήσει τον Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή εκείνον που αγκάλιασε μια ρητορική “αλλαγής”… χωρίς να αλλάξει τίποτα και κανέναν από όσα και όσους είχαν μερίδιο ευθύνης στην εθνική κατρακύλα; Ή θα δώσει στον Αντώνη Σαμαρά, την ευκαιρία να περπατήσει τη χώρα πέρα από το αδιέξοδο και τον μονόδρομο, επιβραβεύοντάς τον για την προσπάθεια που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2012, απέναντι στον ίδιο τον κακό εαυτό μας;
Όπως θα έλεγαν και οι… φίλοι μας οι Αμερικανοί (πολίτες): We the people…
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
Σε επίπεδο ιστορικών καταβολών, οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου έχουν γονιδιακή εξάρτηση από την ψυχολογία. Είναι παρορμητικοί και σπανίως αναζητούν το μέτρο, με αποτέλεσμα η μετριοπάθεια και η σύνεση να μην συνάδουν με την εθνική καθημερινότητα.
Από τους λαούς αυτούς, εννοείται ότι ο πλέον… παρορμητικός είναι ο δικός μας. Σε μια απρόσμενη όσο και ηχηρή αποκαθήλωση της ιστορικής συνέχειας που οφείλαμε να πρεσβεύουμε, ως απόγονοι (μακρινοί) της Σχολής των Αθηνών, και της προάσπισης αξιών και θεσμών όπως της Δημοκρατίας, της ισότητας, της ισονομίας και της αντιπροσώπευσης.
Σε αυτή την παράμετρο… πανηγυριού που μας χαρακτηρίζει ως λαό, θα πρέπει να αναζητήσουμε και τα βαθύτερα αίτια της κρίσης που διέρχεται ο τόπος. Μιας κρίσης βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης, από την οποία δυστυχώς δεν φαίνεται να μάθαμε… σχεδόν τίποτα. Με αποτέλεσμα να διεκδικούμε την διόλου κολακευτική εξαίρεση της μοναδικής χώρας που πέρασε μια τόσο συστημική κρίση, και δεν κατάφερε να αφήσει πίσω τις στρεβλώσεις που προκάλεσαν τη “σκοτεινή” εποχή.
Το 2014 φαντάζει εκλογική χρονιά. Επειδή, ακόμη κι αν η κυβέρνηση διατηρήσει την κοινοβουλευτική συνοχή της, και μόνο η ατμόσφαιρα που ήδη διαμορφώνεται, ως αποτέλεσμα της ξεκάθαρης επιδίωξης του ΣΥΡΙΖΑ να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες βουλευτικές κάλπες, αρκεί για να… τραβηχτεί χειρόφρενο. Ό, τι το χειρότερο στη σημερινή συγκυρία δηλαδή.
Το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι εκτιμήσεις των πολιτικών αρχηγών συμπίπτουν. Το 2014, ή τουλάχιστον το δεύτερο μισό του, θα βρει τη χώρα εκτός Μνημονίου. Με την Ελλάδα να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις, να μην έχει την τόσο άμεση και καθημερινή ανάγκη των δανεικών από τους εταίρους.
Αυτό σημαίνει ότι, στην περίπτωση που προκηρυχθούν πρόωρες βουλευτικές εκλογές, ο πρωθυπουργός που θα αναδειχθεί από τη λαϊκή ετυμηγορία θα είναι ο πρώτος πρωθυπουργός μετά την κρίση.
Εκεί, μπροστά στην κάλπη της εθνικής συνείδησης, η κοινωνία θα πρέπει να επιλέξει: Θα προτιμήσει τον Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή εκείνον που αγκάλιασε μια ρητορική “αλλαγής”… χωρίς να αλλάξει τίποτα και κανέναν από όσα και όσους είχαν μερίδιο ευθύνης στην εθνική κατρακύλα; Ή θα δώσει στον Αντώνη Σαμαρά, την ευκαιρία να περπατήσει τη χώρα πέρα από το αδιέξοδο και τον μονόδρομο, επιβραβεύοντάς τον για την προσπάθεια που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2012, απέναντι στον ίδιο τον κακό εαυτό μας;
Όπως θα έλεγαν και οι… φίλοι μας οι Αμερικανοί (πολίτες): We the people…
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
