Twitter@EmOikonomidis
Η στρατηγική του αιφνιδιασμού υπήρχε διαχρονικά απαραίτητο συπλήρωμα κάθε εξουσίας, κάθε πολιτικού που διατηρεί… καλή σχέση με την πραγματικότητα την οποία καλείται να διαχειριστεί, γνωρίζοντας ότι είναι υποχρεωμένος να αναζητεί και να εντοπίζει κάθε φορά καινούριες παραμέτρους που θα συνδράμουν στην υλοποίηση των σχεδίων του.
Σε αυτή τη “στρατηγική του αιφνιδιασμού” κατέφυγε ο Αντώνης Σαμαράς, διαβλέποντας ότι, λόγω και του φυσικού κενού εξουσίας που υπάρχει στην παρούσα φάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εξαιτίας της καθυστέρησης συγκρότησης νέας κυβέρνησης στη Γερμανία, η Ελλάδα καλείται να υποστεί τα… πείσματα φυγόκεντρων δυνάμεων, που ασφυκτιούν υπό τον ζυγό του Βερολίνου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, είτε σηκώνεις τα χέρια ψηλά (που δεν προβλέπεται για πολιτικούς, πόσο μάλλον για τον Πρωθυπουργό μιας χώρας που πιστώνεται το ότι απέτρεψε ένα… μακροβούτι στον γκρεμό), είτε βγαίνεις εκτός πλαισίου. Αιφνιδιάζεις και βρίσκεις ανέτοιμο τον “αντίπαλο”.
Τη στρατηγική αυτή επέλεξε ο Αντώνης Σαμαράς. Με μια επιθετική εξωστρέφεια, όπως αποτυπώθηκε με τις συναντήσεις του στην Ιταλία και τη Μάλτα, σε συνδυασμό με τα ξεκάθαρα μηνύματα “δεν πάει άλλο”, που ακόμη και οι… γραφειοκράτες των Βρυξελλών μπορούν να κατανοήσουν, όσο κι αν προσπαθήσουν να σφυρίξουν αδιάφορα.
Η ηχηρή σημειολογία της εικόνας με τον Ενρίκο Λέττα, τον Ιταλό πρωθυπουργό που κομίζει τους τελευταίους μήνες τις πιο “φρέσκιες” ιδέες σε μια Ευρώπη η οποία ξέχασε τον ανθρωποκεντρικό και αλληλέγγυο προσανατολισμό της, δεν χρειαζόταν… υπότιτλους για να “ακουστεί” στο σύνολο της ηπείρου μας.
Η στρατηγική της συγκρότησης ενός ενιαίου μετώπου στον Νότο άλλωστε, αποτελεί το τελευταίο οχυρό προσδοκιών της Ευρώπης που… ξεχάστηκε. Είναι εφικτή; Η απάντηση θα ήταν αυθόρμητα καταφατική, αν στη Γαλλία και την Ισπανία υπήρχαν ηγέτες με όραμα και πυγμή, όχι… συμπληρώματα όπως ο Φρανσουά Ολάντ και ο Μαριάνο Ραχόι.
Κάποιες φορές ωστόσο, η πραγματικότητα υπερβαίνει τις υστερήσεις εκείνων που καλούνται να τη διαχειριστούν. Γι’ αυτό και έχει πρόσθετη αξία η πέτρα που πέταξε στη θάλασσα ο Αντώνης Σαμαράς. Τη φουρτούνα άλλωστε θα την προκαλέσουν οι κοινωνίες. Οι “ηγέτες” θα ακολουθήσουν.
ysterografa.gr
Η στρατηγική του αιφνιδιασμού υπήρχε διαχρονικά απαραίτητο συπλήρωμα κάθε εξουσίας, κάθε πολιτικού που διατηρεί… καλή σχέση με την πραγματικότητα την οποία καλείται να διαχειριστεί, γνωρίζοντας ότι είναι υποχρεωμένος να αναζητεί και να εντοπίζει κάθε φορά καινούριες παραμέτρους που θα συνδράμουν στην υλοποίηση των σχεδίων του.
Σε αυτή τη “στρατηγική του αιφνιδιασμού” κατέφυγε ο Αντώνης Σαμαράς, διαβλέποντας ότι, λόγω και του φυσικού κενού εξουσίας που υπάρχει στην παρούσα φάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εξαιτίας της καθυστέρησης συγκρότησης νέας κυβέρνησης στη Γερμανία, η Ελλάδα καλείται να υποστεί τα… πείσματα φυγόκεντρων δυνάμεων, που ασφυκτιούν υπό τον ζυγό του Βερολίνου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, είτε σηκώνεις τα χέρια ψηλά (που δεν προβλέπεται για πολιτικούς, πόσο μάλλον για τον Πρωθυπουργό μιας χώρας που πιστώνεται το ότι απέτρεψε ένα… μακροβούτι στον γκρεμό), είτε βγαίνεις εκτός πλαισίου. Αιφνιδιάζεις και βρίσκεις ανέτοιμο τον “αντίπαλο”.
Τη στρατηγική αυτή επέλεξε ο Αντώνης Σαμαράς. Με μια επιθετική εξωστρέφεια, όπως αποτυπώθηκε με τις συναντήσεις του στην Ιταλία και τη Μάλτα, σε συνδυασμό με τα ξεκάθαρα μηνύματα “δεν πάει άλλο”, που ακόμη και οι… γραφειοκράτες των Βρυξελλών μπορούν να κατανοήσουν, όσο κι αν προσπαθήσουν να σφυρίξουν αδιάφορα.
Η ηχηρή σημειολογία της εικόνας με τον Ενρίκο Λέττα, τον Ιταλό πρωθυπουργό που κομίζει τους τελευταίους μήνες τις πιο “φρέσκιες” ιδέες σε μια Ευρώπη η οποία ξέχασε τον ανθρωποκεντρικό και αλληλέγγυο προσανατολισμό της, δεν χρειαζόταν… υπότιτλους για να “ακουστεί” στο σύνολο της ηπείρου μας.
Η στρατηγική της συγκρότησης ενός ενιαίου μετώπου στον Νότο άλλωστε, αποτελεί το τελευταίο οχυρό προσδοκιών της Ευρώπης που… ξεχάστηκε. Είναι εφικτή; Η απάντηση θα ήταν αυθόρμητα καταφατική, αν στη Γαλλία και την Ισπανία υπήρχαν ηγέτες με όραμα και πυγμή, όχι… συμπληρώματα όπως ο Φρανσουά Ολάντ και ο Μαριάνο Ραχόι.
Κάποιες φορές ωστόσο, η πραγματικότητα υπερβαίνει τις υστερήσεις εκείνων που καλούνται να τη διαχειριστούν. Γι’ αυτό και έχει πρόσθετη αξία η πέτρα που πέταξε στη θάλασσα ο Αντώνης Σαμαράς. Τη φουρτούνα άλλωστε θα την προκαλέσουν οι κοινωνίες. Οι “ηγέτες” θα ακολουθήσουν.
ysterografa.gr
