Επιτέλους, ας το καταλάβουν όλοι: Η βία είναι η μαμή της βίας

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

 

Ε,  λοιπόν, όχι. Η βία δεν είναι η μαμή της Ιστορίας .

Η βία είναι η μαμή της βίας.

Για όσους έχουν ακόμη και την παραμικρή επαφή με την Ιστορία,  ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα φθάναμε ως εδώ.

Δεν χρειάζεται να είσαι μελετητής του ελληνικού ιστορικού παρελθόντος – με τους διχασμούς, τους εμφυλίους, τις προβοκάτσιες,  τις δολοφονίες  και την ηθική νομιμοποίηση της τρομοκρατίας – για να αντιληφθείς πως η προχθεσινή δολοφονία στο Κερατσίνι ήταν ζήτημα χρόνου.

Συμβαίνει πάντα.

Τις περισσότερες φορές με σχέδιο.

Τις περισσότερες φορές με ξένο δάχτυλο.

Αλλά πάντα από ελληνικά χέρια.

Και το χειρότερο: Αποδεικνύεται πως κάθε φορά η μνήμη μας κονταίνει όλο και πιο πολύ.

Και επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια λάθη.

Σε αρχικό στάδιο, στα σχέδια αποσταθεροποίησης δεν λαμβάνει μέρος το σύνολο του λαού, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου απεχθάνεται τη βία.

Σ’ αυτό το αρχικό στάδιο της αποσταθεροποίησης, λαμβάνει μέρος μια μειοψηφία ανεγκεφάλων, που δεν χρειάστηκε καν να χάσουν το μυαλό τους από την φτωχοποίηση – διότι ουδέποτε διέθεταν εγκέφαλο.

Το τραγικό, όμως, είναι πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν κόμματα στο κοινοβούλιο, των οποίων οι αρχηγοί και τα στελέχη υποθάλπουν τη βία, διότι επενδύουν και ποντάρουν σ’ αυτήν.

Ανεβάζουν τους τόνους, χρησιμοποιούν εκφράσεις μίσους, κρατούν ίσες αποστάσεις με έναν και αποκλειστικό σκοπό:

Γνωρίζοντας ότι κανένας λογικός  Έλληνας δεν πρόκειται να τους ακολουθήσει , καθώς δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν και τίποτε να υποσχεθούν, επενδύουν εκλογικά σ’ αυτό το ποσοστό των ανεγκεφάλων, προκειμένου να μοιραστούν τις ψήφους τους και να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους, επιτυγχάνοντας και νέα είσοδό τους στη Βουλή.

Αυτή τη στιγμή έχουν να μοιραστούν ένα 20%.

Τραβάει ο ένας από εδώ, τραβάει ο άλλος από εκεί.

Μόλις οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως κάποιος χάνει σε ποσοστά, αυτός ορμά και εκστομίζει εκφράσεις μίσους, για να πάρει πίσω το κομμάτι των ανεγκεφάλων που έχασαν και οι οποίοι αυτή τη γλώσσα θέλουν να ακούνε.

Δεν είναι, λοιπόν, η περίφημη θεωρία των δύο άκρων.

Είναι οι πρακτικές που ακολουθούν αυτοί που θέλουν να διατηρήσουν τις εκλογικές τους δυνάμεις, επενδύοντας στα άκρα.

Η Δημοκρατία οφείλει να του απομονώσει.

Και όταν μιλάμε για Δημοκρατία, δεν εννοούμε κάτι το αόριστο.

Εννοούμε αυτούς που την εκπροσωπούν εντός και εκτός κοινοβουλίου.

Διαφορετικά, το έγκλημα θα κυριαρχήσει και ο νόμος της ζούγκλας θα ακολουθεί συνεχώς αμφίδρομη πορεία μεταξύ Βουλής και Λαού.

elzoni.gr