MANOΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Πέρασαν πια 34 χρόνια από την 28η Μαϊου του 1979 στο Ζάππειο, τότε που η Ευρώπη έβαζε την υπογραφή της κάτω από μια ιστορική αποκατάσταση: Δεχόταν ως 10ο μέλος της κοινής οικογένειας των λαών της, τη χώρα στην οποία χρωστούσε την ίδια την ύπαρξή της. Την ταυτότητα, τις αρχές, ακόμη και το όνομά της.
Η βαριά υπογραφή του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Συνθήκη Ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ήρθε απλώς να “επιδεινώσει” τον ιστορικό συμβολισμό. Ήταν η δική του Ελλάδα εκείνη που έμπαινε στην Ευρώπη. Μια Ελλάδα που χάρη σε εκείνον είχε ανακτήσει τον θεσμικό δεσμό της με το πολίτευμα που γεννήθηκε στη δική της πρωτεύουσα πριν από αιώνες. Στη φυσική πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Στην Αθήνα μπροστά στην οποία η Ιστορία κοντοστέκεται, θυμάται και υποκλίνεται.
Ο Καραμανλής σήκωσε το βάρος μιας επιλογής που είχε απέναντί της έναν λαϊκισμό θορυβώδη, ακραίο αλλά και μάλλον συνηθισμένο για την ιστορική διαδρομή αυτού του ταλαιπωρημένου τόπου. Ταξίδεψε το βλέμμα του μακριά, πολύ μακριά, και φαντάστηκε τι θα γινόταν η Ελλάδα αν δεν ήταν μέλος της Ευρώπης. Ίσως και να τρόμαξε. Γι’ αυτό πήγε κόντρα στο ρεύμα της αντίδρασης, όπως είχε κάνει σχεδόν στο σύνολο του πολιτικού βίου του. Και συνόδευσε τον μονόδρομο της υπογραφής για την ένταξη, με την προτροπή προς εκείνες αλλά και τις γενιές που ακολούθησαν “να μάθουν να κολυμπούν”.
Εκείνος φυσικά εννοούσε στα βαθιά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με την Ελλάδα πρωταγωνίστρια και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Σε ρόλο συνδιαμορφωτή των εξελίξεων. Εμείς απ’ την άλλη, καταλάβαμε ότι έπρεπε να μάθουμε να κολυμπάμε στα ρηχά. Και εκεί μείναμε. Ή μάλλον, εκεί… κοντέψαμε να πνιγούμε, αναζητώντας πολύ πρόσφατα το εθνικό σωσίβιο στο εθνικό αδιέξοδο του Μνημονίου. Με φόντο τα ρηχά νερά από το λιμάνι του Καστελόριζου.
34 χρόνια μετά, οι Έλληνες δεν έμαθαν να κολυμπούν, όπως μας προέτρεψε ο Καραμανλής. Μάθαμε ωστόσο να πετάμε… στα σύννεφα. Ενίοτε, σε ροζ συννεφάκια, με τον καθένα να διαμορφώνει τον προσωπικό μύθο του και να τον ζει. Σε βάρος του εαυτού του, των παιδιών του, σε βάρος του μέλλοντος του τόπου. Η Ελλάδα των μύθων και των αποπροσανατολισμών.
Αυτή την Ελλάδα καλούμαστε να κλειδώσουμε στο… χρονοντούλαπο, που θα έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο πιο θορυβώδης από όσους το 1979 είχαν εναντιωθεί στην ένταξη, αλλά και ο πρώτος που καρπώθηκε τα ευεργετήματά της. Σε πακέτα στήριξης, και όχι μόνο.
Η Ελλάδα που χρεοκόπησε ηθικά στα χέρια του τελευταίου των Παπανδρέου, ήταν η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ. Ως νοοτροπία, άποψη, συνήθειες και… κουσούρια. Η Ελλάδα που έρχεται, η Ελλάδα μετά την κρίση, θα πρέπει να είναι η Ελλάδα μετά το ΠΑΣΟΚ. Η επόμενη Ελλάδα. Η Ελλάδα που δεν θα χρειάζεται σωσίβια. Θα κολυμπάει με… απλωτές στο ανοιχτό πέλαγος. Και η εθνική ματιά προς το μέλλον, δεν θα κοντοστέκεται σε σύννεφα. Ούτε συννεφάκια…
Η βαριά υπογραφή του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Συνθήκη Ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ήρθε απλώς να “επιδεινώσει” τον ιστορικό συμβολισμό. Ήταν η δική του Ελλάδα εκείνη που έμπαινε στην Ευρώπη. Μια Ελλάδα που χάρη σε εκείνον είχε ανακτήσει τον θεσμικό δεσμό της με το πολίτευμα που γεννήθηκε στη δική της πρωτεύουσα πριν από αιώνες. Στη φυσική πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Στην Αθήνα μπροστά στην οποία η Ιστορία κοντοστέκεται, θυμάται και υποκλίνεται.
Ο Καραμανλής σήκωσε το βάρος μιας επιλογής που είχε απέναντί της έναν λαϊκισμό θορυβώδη, ακραίο αλλά και μάλλον συνηθισμένο για την ιστορική διαδρομή αυτού του ταλαιπωρημένου τόπου. Ταξίδεψε το βλέμμα του μακριά, πολύ μακριά, και φαντάστηκε τι θα γινόταν η Ελλάδα αν δεν ήταν μέλος της Ευρώπης. Ίσως και να τρόμαξε. Γι’ αυτό πήγε κόντρα στο ρεύμα της αντίδρασης, όπως είχε κάνει σχεδόν στο σύνολο του πολιτικού βίου του. Και συνόδευσε τον μονόδρομο της υπογραφής για την ένταξη, με την προτροπή προς εκείνες αλλά και τις γενιές που ακολούθησαν “να μάθουν να κολυμπούν”.
Εκείνος φυσικά εννοούσε στα βαθιά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με την Ελλάδα πρωταγωνίστρια και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Σε ρόλο συνδιαμορφωτή των εξελίξεων. Εμείς απ’ την άλλη, καταλάβαμε ότι έπρεπε να μάθουμε να κολυμπάμε στα ρηχά. Και εκεί μείναμε. Ή μάλλον, εκεί… κοντέψαμε να πνιγούμε, αναζητώντας πολύ πρόσφατα το εθνικό σωσίβιο στο εθνικό αδιέξοδο του Μνημονίου. Με φόντο τα ρηχά νερά από το λιμάνι του Καστελόριζου.
34 χρόνια μετά, οι Έλληνες δεν έμαθαν να κολυμπούν, όπως μας προέτρεψε ο Καραμανλής. Μάθαμε ωστόσο να πετάμε… στα σύννεφα. Ενίοτε, σε ροζ συννεφάκια, με τον καθένα να διαμορφώνει τον προσωπικό μύθο του και να τον ζει. Σε βάρος του εαυτού του, των παιδιών του, σε βάρος του μέλλοντος του τόπου. Η Ελλάδα των μύθων και των αποπροσανατολισμών.
Αυτή την Ελλάδα καλούμαστε να κλειδώσουμε στο… χρονοντούλαπο, που θα έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο πιο θορυβώδης από όσους το 1979 είχαν εναντιωθεί στην ένταξη, αλλά και ο πρώτος που καρπώθηκε τα ευεργετήματά της. Σε πακέτα στήριξης, και όχι μόνο.
Η Ελλάδα που χρεοκόπησε ηθικά στα χέρια του τελευταίου των Παπανδρέου, ήταν η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ. Ως νοοτροπία, άποψη, συνήθειες και… κουσούρια. Η Ελλάδα που έρχεται, η Ελλάδα μετά την κρίση, θα πρέπει να είναι η Ελλάδα μετά το ΠΑΣΟΚ. Η επόμενη Ελλάδα. Η Ελλάδα που δεν θα χρειάζεται σωσίβια. Θα κολυμπάει με… απλωτές στο ανοιχτό πέλαγος. Και η εθνική ματιά προς το μέλλον, δεν θα κοντοστέκεται σε σύννεφα. Ούτε συννεφάκια…
Video
ysterografa.gr
