Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Εθελούσιες έξοδοι με «χρυσά μπόνους», μισθοί διπλάσιοι από τον μέσο εθνικό μισθό, αναδιοργανώσεις που δεν γίνονται ποτέ, αναδιαρθρώσεις που μένουν στα χαρτιά, συγχωνεύσεις και καταργήσεις δημοσίων οργανισμών που κρίθηκαν αναγκαίες από το 1990 και ουδέποτε τις είδαμε, μετακινήσεις υπαλλήλων από τις εταιρίες που έβαλαν λουκέτο ή πουλήθηκαν σε υπηρεσίες άσχετες με το αντικείμενό τους και ένα σωρό διαφορετικές απαντήσεις επί του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, που κατέληξε να είναι το «μεγάλο μυστικό» επί δεκαετίες επί δεκαετιών.Αυτά, προ μνημονίου.
Μετά το μνημόνιο, άρχισε νέο γαϊτανάκι:
Εφεδρείες, διαθεσιμότητα, κινητικότητα, αξιολόγηση, κυβερνητικά συμβούλια μεταρρύθμισης του κράτους…
Η Ελλάδα ζει στον ρυθμό του (αναποτελεσματικού, αντιπαραγωγικού, πελατειακού) δημόσιο τομέας από καταβολής του ελληνικού κράτους.
Νέα πειθαρχικά δίκαια που δεν εφαρμόζονται ποτέ διότι είτε επικρατεί η συντεχνιακή συγκάλυψη, είτε δεν συνεδριάζουν ποτέ τα πειθαρχικά συμβούλια.
Εκθέσεις επί εκθέσεων διεθνών οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ, εσωτερικές επιτροπές στα υπουργεία για την αναδιάρθρωση των υπηρεσιών, εξαγγελίες, ανακοινώσεις, υποσχέσεις, ο Ράιχενμπαχ πάει κι’ έρχεται, οι Γάλλοι πάνε κι’ έρχονται.
Διαγωνισμοί επί διαγωνισμών του ΑΣΕΠ (που υπέστη 49 τροποποιήσεις προκειμένου να καταστρατηγηθεί), εκθέσεις επί εκθέσεων του Ελεγκτικού Συνεδρίου για τη διαφθορά, εκθέσεις επί εκθέσεων από τον Λ. Ρακιντζή.
Και πάλι τίποτε.
Η ποσότητα νικούσε πάντα την ποιότητα.
Στις 3 Αυγούστου 2012 πληροφορηθήκαμε αισίως πως ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων (ως τις 19 Ιουλίου 2012) ήταν 665.740 άτομα.
Τον Μάιο του 2008, ο αριθμός ήταν 707.143, χωρίς τις ΔΕΚΟ.
Τον Αύγουστο του 2010, ο αριθμός ήταν διαφορετικός: 768.009, χωρίς τις ΔΕΚΟ.
Από αυτούς, το 39% ήταν πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, 28% δευτεροβάθμιας, 18% τεχνολογικής και υποχρεωτικής – 9% υποχρεωτικής, 8,6% τεχνολογικής.
Αξίζει δε να σημειωθεί πως από το 1994 ως το 2005 συνολικά 1.580.642 άτομα κατέθεσαν αιτήσεις για συμμετοχή στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ. Είχαμε 131.000 υποψηφίους τον χρόνο!
Μέχρι το 2009, η Ελλάδα κατέβαλλε για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων περί τα 20 δις ευρώ τον χρόνο – με μέσο μηνιαίο μισθό 2.725 ευρώ.
Μόνο το επίδομα «ταχύτερης και αποτελεσματικότερης διεκπεραίωσης υποθέσεων» 46 εκ ε το χρόνο.
Φυσικά, αυτό δεν μας πήγαινε πουθενά.
Όπως δεν είναι σε θέση να μας πάνε πουθενά και όσοι υποστηρίζουν πως η κατάργηση των άχρηστων δημόσιων οργανισμών αποτελεί… ακρωτηριασμό, αποκεφαλισμό, πογκρόμ, ανθρωποθυσίες, θυσία της Ιφιγένειας.
Την ίδια ώρα, το κράτος χρωστά δισεκατομμύρια στους ιδιώτες, που εξ αυτού του λόγου βάζουν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους και απολύουν κόσμο, αλλά ουδέποτε έγινε κάποια μεγάλη φασαρία γι’ αυτό.
Την ίδια ώρα νέοι άνθρωποι, με προσόντα, δεν μπορούν να προσληφθούν στο Δημόσιο.
Την ίδια ώρα, άτομα με αναπηρία που έχουν ήδη προσληφθεί βάσει του νόμου λαμβάνουν την απάντηση ότι δεν είναι δυνατόν να ολοκληρωθεί η πρόσληψή τους, διότι δεν υπάρχουν πιστώσεις.
Και όμως. Οι μάχες οπισθοφυλακών συνεχίζονται.
Κι’ ας λένε όλες οι εκθέσεις (της Ομάδας Δράσης, του ΟΟΣΑ) πως η βελτίωση της αποτελεσματικότητας, της λογοδοσίας και της ακεραιότητας της δημόσιας διοίκησης αποτελεί τη βασική προτεραιότητα της μεταρρύθμισης που πρέπει να υλοποιηθεί στην Ελλάδα.
Χαρακτηριστική η έκθεση του ΟΟΣΑ που δημοσιοποιήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου του 2011:
«Δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα, η λειτουργία του κυβερνητικού μηχανισμού έχει φθάσει στο ναδίρ της αδράνειας. Ο κεντρικός κυβερνητικός μηχανισμός δεν έχει μέχρι τώρα ούτε τις δομές, ούτε τις ικανότητες για μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Η κυβέρνηση δεν έχει ούτε την εξουσία, αλλά ούτε τις κατάλληλες μεθόδους για να αναγκάσει τα νευραλγικά υπουργεία να ακολουθήσουν ενιαία πολιτική. Οι Έλληνες κρατικοί υπάλληλοι έχουν ελάχιστη επαφή με τους συναδέλφους τους σε άλλα υπουργεία ή ακόμη και με εκείνους του ίδιου υπουργείου. Σε όλα τα υπουργεία υπάρχει έλλειψη συστημάτων καταγραφής και επεξεργασίας δεδομένων και συστημάτων αρχειοθέτησης».
Τότε, η επίσημη απάντηση ήταν μάλλον μπλαζέ:
Το πρόβλημα της Δημόσιας Διοίκησης είναι γνωστό…
Και γιατί να μην είναι;
Τον Δεκέμβριο του 2006 δημοσιοποιήθηκε έρευνα της Metron Analysis, σύμφωνα με την οποία τα όνειρα των Ελλήνων για την καινούργια (2007) χρονιά, ήταν σπίτι, θέση στο Δημόσιο και… ευρωπαϊκό κύπελλο, ενώ ακολουθούσε η… συμμετοχή στο Super Deal!
Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ζούμε σήμερα.
Όπως βλέπετε, η πληγή είναι πολύ πιο βαθιά από την απομάκρυνση 15.000 ατόμων.
Άλλωστε, το τρίτο μνημόνιο καταδεικνύει πως η τρόικα έχει αντιληφθεί το μέγεθος και το βάθος της πληγής:
Εξαιρώντας τα νησιά από τους περιορισμούς προσλήψεων, αναφέρει πως «κρίνονται επιβεβλημένες οι προσλήψεις Π.Ε. και Τ.Ε υπαλλήλων», ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει εξειδικευμένο προσωπικό.
elzoni.gr
