Γράφει ο Φώτης Σαραντόπουλος
Δεν εννοώ φυσικά ότι μπορεί να είχαν δίκιο με τις μπρουρδοθεωρίες ή την άγνοιά τους.
Αλλά ξέρετε, μερικές φορές, άλλο θες να κάνεις, άλλο βγαίνει, κι αυτό το άλλο μπορεί να είναι καλύτερο.
Ας το σκεφτούμε λίγο:
Αν είχαμε από το 2009 δραχμή, μετά και από μία υποτίμηση που θα ήταν τουλάχιστον 50%, θα είχε συμβεί το εξής απλό:
Οι δαπάνες μισθοδοσίας ΔΥ και ΔΕΚΟ, καθώς και οι συντάξεις, θα είχαν μειωθεί κατά 50% (σε ευρώ).
Δηλαδή, αντί για 19,8 δις ευρώ που πλήρωσε το κράτος μας το 2009 και 21,1 δις για ασφαλιστικά Ταμεία και ΔΕΚΟ και 6,5 δις (αν θυμάμαι καλά) για συντάξεις δημοσίου, σύνολο 47,4 δις ευρώ, το 2010 θα πλήρωνε τα μισά, εξοικονομώντας 23,7 δις, χωρίς να έχει μειωθεί (ονομαστικά) κανένας μισθός και καμμία σύνταξη.
Αν από αυτά, διέθετε (πχ) τα 5,7 δις για ΑΥΞΗΣΕΙΣ (σε όσους ΔΥ αξίζουν και σε συνταξιούχους άνω των 65 ετών), θα υπήρχε και μία απονομή δικαιοσύνης, και θα περίσσευαν και 18 δισεκατομμυριάκια.
Και για να μην φωνάζει κανείς, η επιστροφή στη δραχμή θα έπρεπε να είχε γίνει με δημοψήφισμα, ικανοποιώντας τον κάθε καμένο και αγανακτισμένο ...
Και ούτε χαράτσια, ούτε μειώσεις (ονομαστικές επαναλαμβάνω), ούτε διάλυση του ιδιωτικού τομέα, μία ωραία Αργεντινή θα ήμασταν ... αλλά και με κάμποσα θετικά.
Δυστυχώς, και για αυτό, είναι πια αργά ...
ΥΓ. Δεν περιμένουν να καταλάβουν έστω και μία λέξη από τα παραπάνω οι θιασώτες της δραχμής. Το πολύ πολύ να με συγχαρούν, θεωρώντας ότι επί τέλους με πείσανε ...
