Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην εκδήλωση του Ιδρύματος Καραμανλή για τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας και σημαντικότερο πολιτικό που ανέδειξε η Κεντροδεξιά στη νεώτερη ιστορία του ελληνικού κράτους έγινε… talk of the town, πριν ακόμη πραγματοποιηθεί. Πολύ περισσότερο στη συνέχεια.
Στην ουσία και το περιεχόμενο της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έδωσαν έμφαση. Κι αν έδωσαν, το έκαναν σε δεύτερη ανάγνωση. Το πρωτεύον ήταν η σημειολογία της παρουσίας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, η ρητορική του οποίου έχει “ταυτοποιηθεί” ως ακραία, και “επικίνδυνη” για το μέλλον του τόπου, δηλαδή με χαρακτηριστικά γνωρίσματα γονιδιακά αντίθετα με τη μετριοπάθεια και τη στάση εθνικής ευθύνης που διαχρονικά κράτησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, επιλέγοντας τις περισσότερες φορές να πάει κόντρα στο ρεύμα της εποχής του.
Και η σημειολογία αυτή περιγράφεται ως ο “περίπατος του Αλέξη στον μεσαίο χώρο”. Ανέφελος ή όχι, θα δείξει μονάχα το μέλλον και το εκλογικό αποτύπωμα της αλλαγής στρατηγικής από τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, με φόντο τις επόμενες κάλπες.
Το τελευταίο διάστημα, και πιο συγκεκριμένα μετά την οριστικοποίηση αποφυγής της χρεοκοπίας της χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας κάνει βήματα πολιτικού ρεαλισμού: Συναντάται στη Γερμανία με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επισκέπτεται τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα επισκεφτεί τη Μεγάλη Βρετανία και θα μιλήσει στο London School of Economics, έχει βάλει… πάγο στις ακραίες συνιστώσες της Κουμουνδούρου.
Το “φλερτ” με τον “καραμανλισμό” ωστόσο είναι το πιο ριψοκίνδυνο στοίχημα, αν και στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα γνωρίζουν ότι στην περίπτωση που το κερδίσουν, θα έχουν κάνει το μεγαλύτερο βήμα για να ξεπεράσουν την προκατάληψη με την οποία βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Πολίτες που επέλεξαν την αποχή στις εκλογές του 2009, επιτρέποντας στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου να σαρώσει, παρόλο που δεν ανέβηκε ουσιαστικά σε αριθμό ψήφων σε σχέση με τη χαμένη αναμέτρηση του 2007.
Πολίτες που έμειναν σπίτι τους και στις διπλές εκλογές του 2012, αποστασιοποιούμενοι από την πολιτική, παρόλο που το διακύβευμα ήταν οριακό: Παραμονή στην ευρωζώνη ή χρεοκοπία.
Αυτή η κρίσιμη μάζα πολιτών απωθείτο μέχρι πρότινος από τη ρητορική Τσίπρα και τις συμπεριφορές του ΣΥΡΙΖΑ, που έμοιαζαν βγαλμένες από το πιο “φανατικό” παρελθόν του ΠΑΣΟΚ της εποχής του κυβερνητισμού και της απόλυτης πολιτικής ηγεμονίας του.
Αυτό το τείχος δυσπιστίας με τον “μεσαίο χώρο” προσπαθεί να γκρεμίσει ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνο που το τείχος δεν γκρεμίζεται με μια ομιλία…
ysterografa.gr
Στην ουσία και το περιεχόμενο της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έδωσαν έμφαση. Κι αν έδωσαν, το έκαναν σε δεύτερη ανάγνωση. Το πρωτεύον ήταν η σημειολογία της παρουσίας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, η ρητορική του οποίου έχει “ταυτοποιηθεί” ως ακραία, και “επικίνδυνη” για το μέλλον του τόπου, δηλαδή με χαρακτηριστικά γνωρίσματα γονιδιακά αντίθετα με τη μετριοπάθεια και τη στάση εθνικής ευθύνης που διαχρονικά κράτησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, επιλέγοντας τις περισσότερες φορές να πάει κόντρα στο ρεύμα της εποχής του.
Και η σημειολογία αυτή περιγράφεται ως ο “περίπατος του Αλέξη στον μεσαίο χώρο”. Ανέφελος ή όχι, θα δείξει μονάχα το μέλλον και το εκλογικό αποτύπωμα της αλλαγής στρατηγικής από τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, με φόντο τις επόμενες κάλπες.
Το τελευταίο διάστημα, και πιο συγκεκριμένα μετά την οριστικοποίηση αποφυγής της χρεοκοπίας της χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας κάνει βήματα πολιτικού ρεαλισμού: Συναντάται στη Γερμανία με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επισκέπτεται τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα επισκεφτεί τη Μεγάλη Βρετανία και θα μιλήσει στο London School of Economics, έχει βάλει… πάγο στις ακραίες συνιστώσες της Κουμουνδούρου.
Το “φλερτ” με τον “καραμανλισμό” ωστόσο είναι το πιο ριψοκίνδυνο στοίχημα, αν και στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα γνωρίζουν ότι στην περίπτωση που το κερδίσουν, θα έχουν κάνει το μεγαλύτερο βήμα για να ξεπεράσουν την προκατάληψη με την οποία βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Πολίτες που επέλεξαν την αποχή στις εκλογές του 2009, επιτρέποντας στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου να σαρώσει, παρόλο που δεν ανέβηκε ουσιαστικά σε αριθμό ψήφων σε σχέση με τη χαμένη αναμέτρηση του 2007.
Πολίτες που έμειναν σπίτι τους και στις διπλές εκλογές του 2012, αποστασιοποιούμενοι από την πολιτική, παρόλο που το διακύβευμα ήταν οριακό: Παραμονή στην ευρωζώνη ή χρεοκοπία.
Αυτή η κρίσιμη μάζα πολιτών απωθείτο μέχρι πρότινος από τη ρητορική Τσίπρα και τις συμπεριφορές του ΣΥΡΙΖΑ, που έμοιαζαν βγαλμένες από το πιο “φανατικό” παρελθόν του ΠΑΣΟΚ της εποχής του κυβερνητισμού και της απόλυτης πολιτικής ηγεμονίας του.
Αυτό το τείχος δυσπιστίας με τον “μεσαίο χώρο” προσπαθεί να γκρεμίσει ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνο που το τείχος δεν γκρεμίζεται με μια ομιλία…
ysterografa.gr
