Tου ΜΑΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ
Αν γυρίσουμε την κλεψύδρα της ιστορικής μνήμης στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, θα δυσκολευτούμε να μην εντοπίσουμε τα… γενέθλια αίτια της Ενωμένης Ευρώπης στην αγωνιώδη επιδίωξη, ηγετών η ματιά των οποίων ταξίδευε στο μέλλον επειδή βιαζόταν να αφήσει πίσω το παρελθόν, να μην ξανακυκλήσει αίμα στην ήπειρό μας.
Τουλάχιστον όχι με τη σφοδρότητα και τις ολέθριες συνέπειες των δυο Παγκοσμίων Πολέμων που ξεκίνησαν (και τελείωσαν) στην Ευρώπη. Τη Γηραιά Ήπειρο, με το συναρπαστικό αλλά και… βεβαρημένο παρελθόν τακτοποίησης λογαριασμών και εκκρεμοτήτων με την επίκληση της βίας, του νόμου του ισχυρού και επομένως… της ζούγκλας, και όχι της αναζήτησης κοινών τόπων και εθνοτικών συμβιβασμών.
Εκείνη η Ευρώπη, ως νέα κοινή πατρίδα όλων μας, στηρίχτηκε σε αυτονόητες και διαυγείς αρχές. Καμία ωστόσο δεν φαίνεται να ήταν περισσότερο εκκωφαντική από την αλληλεγγύη. Αυτή την τόσο παρεξηγημένη έννοια, που στα χέρια ηγετών με όραμα και κουλτούρα ωστόσο, οικοδόμησε αρχικά την ΕΟΚ και στη συνέχεια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ηγέτες φυσικά που σε τίποτα δεν θύμιζαν τη σημερινή… παιδική χαρά, για να επικαλεστούμε τον ιστορικών διαστάσεων και… αλήθειας χαρακτηρισμό της “Monde” για τους πολιτικούς που κρατούν σήμερα στα χέρια τους τις τύχες των λαών μας. Και της Ευρώπης στο σύνολό της.
Η “παιδική χαρά” δοκιμάζεται άσχημα στα χρόνια της μεγάλης κρίσης. Που δεν ξεκίνησε στην Ευρώπη, αλλά στην ευρωζώνη βρήκε πρόσφορο εδαφος για να αναπτυχθεί, να βαθύνει, να αποκτήσει συστημικά χαρακτηριστικά και να “μολύνει” και άλλες οικονομίες του πλανήτη.
Εν πολλοίς λόγω της αδυναμίας των σημερινών ηγετών της Ευρώπης να αντιληφθούν το κοινό συμφέρον. Να επιδείξουν αλληλεγγύη. Να κάνουν ένα βήμα πίσω, για να πάρουν καλύτερη φόρα για ένα μεγαλύτερο άλμα προς το κοινό μέλλον. Να μην κοιτάζουν τις επόμενες εκλογές για τα εθνικά Κοινοβούλιά τους, αλλά τις επόμενες γενιές.
Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης φυσικά το έχει η Γερμανία. Που πίστεψε, και οι εξελίξεις τη δικαίωσαν, ότι από αυτή την κρίση θα μπορούσε να εξέλθει ως η μόνη κερδισμένη. Και να στριμώξει ακόμη και την υπερδύναμη που λέγεται ΗΠΑ, θέτοντας εν αμφιβόλω και αυτήν ακόμη την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα.
Κάπου εδώ ωστόσο, η… σεμνή τελετή τελειώνει. Η απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο, όσο κι αν δεν θέλει κανείς να υποκύψει σε δεύτερες αναγνώσεις και συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις, “φωνάζει”: Μοιάζει με χτύπημα, και μάλιστα “τυφλό”, προς τη Ρωσία και δευτερευόντως τη Μεγάλη Βρετανία.
Δηλαδή, την (σχεδόν) υπερδύναμη που λόγω της αυτονομίας των ενεργειακών πόρων της μπορεί να εξέλθει νικήτρια στο power game με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και τη χώρα που απειλεί να αποχωρήσει από την ευρωπαϊκή οικογένεια, προκαλώντας… πυρετό στις υπόλοιπες μεγάλες που θα παραμείνουν. Δηλαδή, κυρίως τη Γερμανία.
Οι Ρώσοι και οι Βρετανοί πληρώνουν το μεγαλύτερο κόστος από το “κούρεμα” των καταθέσεων στην Κύπρο. Και το πλήγμα δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά πρωτίστως θέμα γοήτρου και… δανεικών για το μέλλον.
Το δυστύχημα είναι ότι, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας, η Κύπρος συνιστά “παράπλευρη απώλεια”. Με την αλληλεγγύη να αναζητείται, όπως και την κοινή λογική.
Αυτή τη φορά ωστόσο, το παιχνίδι χόντρυνε. Και η βαρβαρότητα που επιβάλλεται στον κυπριακό λαό στέλνει, σε λάθος εποχή, το λάθος μήνυμα στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Αυτές που… λίγο θέλουν να εξεγερθούν.
ysterografa.gr
