Είναι στιγμές που οι λέξεις δεν στέκουν ικανές να
περιγράψεις αυτό που νιώθεις.
Είναι στιγμές που αυτά που λες τα παίρνει ο αέρας και τα
γράμματα σκορπίζονται ως χαρτοπόλεμος...Όμως αυτός ο χαρτοπόλεμος κόβει καρδιές
και ψυχές καθώς είναι θρυμματισμένο γυαλί που πυρώνει τα σωθικά όταν
προσγειώνεται σε αυτά. Και ξάφνου το κορμί σου καίγεται, η σκέψη σου τρέχει με
υπερηχητικούς ρυθμούς σε μια κακή και άτυχη στιγμή, σε μια λάθος ερμηνεία
Εκείνη την ώρα στο
μυαλό παρελαύνουν θεωρίες...σκόρπιες...μη ισορροπημένες, ακραίες μα όλες έχουν
ως κοινό παρανομαστή τον έρωτα... αφού έχουν προηγηθεί δύο μεταβλητές που τις
έκαναν ομώνυμες, το ΑΝ και το ΓΙΑΤΙ.
Πρέπει να ηρεμήσεις γιατί στέκεις στα σύνορα του χάους και
της λογικής. Επιστρατεύεις αναμνήσεις, εκείνη την παραλία, εκείνο το παγκάκι στο
μόλο περικυκλωμένο από ένα απέραντο μπλε....και στην αγκαλιά σου εκείνη.
Αυτή και μόνο η εικόνα σε θέτει σε ετοιμότητα να πολεμήσεις
γι’ αυτό που πιστεύεις και να λύσεις την εξίσωση αγνοώντας τα κλάσματα που σου
χαλάνε την ερωτική μαθηματική παράσταση και να τα εξισώσεις με την πίστη σου
στον μεγαλύτερο και απόλυτο έρωτα μα θα χρειαστείς τη βοήθεια του χρόνου και
έναν πολύ μεγάλο πίνακα για να προχωράς κάθε μέρα τις πράξεις σου...Αγνόησε το
ΑΝ και το ΓΙΑΤΙ και ζήσε ερωτευμένος ρευστοποιώντας τα δικά σου
συναισθήματα...
*Σκέψεις αφιερωμένες στον άνθρωπο που πιστεύω περισσότερο
από κάθε τι άλλο στη γη αυτή...
Λευτέρης Θεοδωρακόπουλος / pinakio.blogspot.gr
