Η σημερινή επέτειος τερματισμού των εχθροπραξιών του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα, με την κατάληψη του Γράμμου από τις δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού το 1949, και την εν συνεχεία παράδοση του ΕΛΑΣ (και του οπλισμού του), προκαλεί την Ιστορία, την εθνική μνήμη και την κοινή λογική, να εγκαταλείψουν τους καθωσπρεπισμούς και τις στρογγυλεμένες προσεγγίσεις. Και να κοιτάξουν κατάματα τον καθρέπτη της εθνικής πραγματικότητας.
Αν θέλουμε λοιπόν να σταματήσουμε να ξεγελάμε, ή τουλάχιστον να προσπαθούμε, τον ίδιο τον εαυτό μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε, στον πυρήνα μιας κρίσης η οποία έχει υπερβεί τα όρια της οικονομίας, αγκαλιάζοντας σχεδόν κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας και του αυτοπροσδιορισμού μας, ότι ο Εμφύλιος δεν τελείωσε σαν σήμερα το 1949.
Η Ελλάδα εξελίχτηκε στη χώρα ενός… διαρκούς Εμφυλίου. Όχι μονάχα σε πολιτικό και ιδεολογικό, αλλά ακόμη και σε προσωπικό-ατομικό επίπεδο. Το «εμείς» είχε διαχρονικά… συμπληρωματική σημασία για τη χώρα μας, στο dna της οποίας μοιάζει να είναι αέναα καρφιτσωμένο το σαράκι του διχασμού.
Αυτό το «εμείς» βέβαια, δεν κερδίζεται με… νερουλές προσεγγίσεις κατάργησης των υπαρκτών μεταξύ μας διαφορών. Κερδίζεται μέσα από επιθετική ζύμωση, από μάχη ιδεών και προτάσεων, πάντα αντικρίζοντας στον μακρινό ορίζοντα, τον κοινό στόχο της εθνικής ευημερίας.
Από την οποία δεν μπορεί να εξαιρεθεί κανείς. Δεν μπορούν στην εθνική ευημερία να υπάρξουν εκπτώσεις. Ή διαχωρισμοί μεταξύ σε «νικητές» και «ηττημένους». Αφήστε που, με τη διαδρομή της χώρας στις δεκαετίες που ακολούθησαν, και κυρίως στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, του… πολυ-πολιτισμικού ΠΑΣΟΚ και της εθνικής «λεηλασίας» από όσους κατηγοριοποιήθηκαν ως «ηττημένοι» του Εμφυλίου, προφανώς και η έννοια απέκτησε προχωρημένη σχετικότητα…
MANOΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / statesmen.gr
