Κάτι τέτοιο συμβαίνει με τον Αντώνη Σαμαρά. Ο οποίο συνάντησε χθες τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μπαρόζο, και θα συναντηθεί σήμερα με τους επικεφαλείς της τρόικας, οι οποίοι επέστρεψαν στην Αθήνα μάλλον… αγριεμένοι.
Ο πρωθυπουργός είναι εκείνος που μένει μόνος, στην άκρη του κάδρου, μόλις κοπάζει η παραφιλολογία. Όταν τα πράγματα σοβαρεύουν. Ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει ότι παίρνει πάνω του τις ελπίδες ενός έθνους, και τις προσδοκίες μιας κοινωνίας, να… βάλει μυαλό στους εκπροσώπους των δανειστών της χώρας. Και να διεκδικήσει, με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα, τη διόρθωση της πορείας διαιώνισης της κρίσης, στην οποία πέραν πάσης αμφιβολίας οδηγεί το Μνημόνιο, ως η κατεξοχήν λάθος συνταγή για μια οικονομία με τις δομικές παθογένειες της Ελλάδας.
Το συγκριτικό πλεονέκτημα του Αντώνη Σαμαρά ωστόσο είναι προφανές και εύγλωττο. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, Γιώργο Παπανδρέου και Λουκά Παπαδήμο, διείδε εγκαίρως που θα οδηγούσε το Μνημόνιο. Πήρε αποστάσεις ασφαλείας. Έδειξε τον «άλλο δρόμο».
Με μια τέτοια πολιτική προίκα, δικαιούται να απαιτεί από την πολιτική ηγεσία της Ευρώπης και τους εκπροσώπους των δανειστών να καταλάβουν ότι, από τη στιγμή που ο ίδιος εγγυάται την τήρηση των δεσμεύσεων τις οποίες έχει αναλάβει η Ελλάδα, θα πρέπει και οι Βρυξέλλες με τη σειρά τους, να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Με την επαναδιαπραγμάτευση όρων του Μνημονίου που αποδείχτηκε ότι επιδεινώνουν το πρόβλημα, αντί να το λύνουν.
statesmen.gr
