Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου είναι πιθανότατα οι πιο κρίσιμες της Μεταπολίτευσης. Επειδή το διακύβευμα της παραμονής ή όχι της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη, σε συνδυασμό με την προφανή υστέρηση του σημερινού πολιτικού δυναμικού, εγχώριου και ευρωπαϊκού, συγκροτούν ένα εκρηκτικό μείγμα εθνικής ανησυχίας.
Στις εκλογές αυτές, διαμορφώνεται ήδη ένας καινούριος, επικαιροποιημένος διπολισμός. Από τη μια οι δυνάμεις της σύνεσης, της μετριοπάθειας και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας, οι δυνάμεις της εθνικής ευθύνης, που εκφράζονται από τη Νέα Δημοκρατία. Και από την άλλη, οι δυνάμεις του λαϊκισμού σε… digital μορφή, με το “όλον ΠΑΣΟΚ” να έχει μετακινηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, και να διεκδικεί την παραμονή του στην εξουσία από την… πίσω πόρτα.
Η εδραίωση αυτού του διπολισμού, συνθλίβει τον εναπομείναντα αδύναμο κρίκο του συστήματος εξουσίας που δομήθηκε στην Ελλάδα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Το ΠΑΣΟΚ… δεν είναι πια εδώ. Στα χέρια του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος το κληρονόμησε με… απευθείας ανάθεση, χωρίς καν αντίπαλο, από τον Γιώργο Παπανδρέου, το άλλοτε κραταιό και μαζικό Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, εξελίχτηκε σε… κάτι σαν κόμμα. Καθιερώνεται πλέον ως μια αδύναμη και φοβική συνιστώσα της Κεντροαριστεράς, που αδυνατεί να προσαρμοστεί στα καινούρια δεδομένα τα οποία διαμορφώνονται.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ, πιθανότατα δεν θα υπάρχει την επομένη των εκλογών της 17ης Ιουνίου. Ακόμη κι αν η παρουσία του σε μια κυβέρνηση ευρύτερης κομματικής συνεργασίας κριθεί αναγκαία για να υπάρξει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είναι προφανές ότι το Κίνημα οδηγείται σε αυτοδιάλυση. Με τη σημερινή ηγεσία να μην έχει τη δυνατότητα να διαχειριστεί τις εξελίξεις, από τη στιγμή που το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο άσχημο, ή ακόμη χειρότερο από εκείνο της αναμέτρησης της 6ης Μαϊου.
Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε ότι γύρω από το ΠΑΣΟΚ, δομήθηκε μετά το 1981, δηλαδή για τρεις ολόκληρες δεκαετίες, ένα σύνθετο σύστημα εξουσίας, με σχέσεις αλληλοεξάρτησης και φυσικά διαπλοκής. Ένα σύστημα το οποίο, όσο κι αν προσδοκά ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να εξελιχθεί σε “νέο Ανδρέα”, άλλο τόσο φοβάται ότι μπορεί και να μην καταφέρει να τον ελέγξει.
Γι’ αυτό και σε παρασκηνιακό επίπεδο, εντείνονται οι ζυμώσεις, οι φήμες και οι ψίθυροι για τη δημιουργία ενός νέου φορέα στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Με σημείο αναφοράς τον Κώστα Σημίτη και τα… ορφανά του “εκσυγχρονισμού”, και επικαιροποημένους εκπροσώπους τον Λουκά Παπαδήμο, τους τεχνοκράτες με τους οποίους συνεργάστηκε στο Μέγαρο Μαξίμου, και στελέχη του ΠΑΣΟΚ που απέρριψε η κοινωνία στις πρόσφατες εκλογές, όπως για παράδειγμα την Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία μίλησε ήδη για την προοπτική αυτοδιάλυσης του Κινήματος, προκειμένου να συγκροτηθεί μια νέα παράταξη.
Η ιδέα που ζυμώνεται στο παρασκήνιο, παραπέμπει σε έναν σχηματισμό αντίστοιχο της “Ελιάς” στην Ιταλία, πριν από μερικά χρόνια. Που για λίγο μόνο διάστημα κατάφερε να συνενώσει τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς. Μέχρι να βρεθεί ως αντίπαλο δέος, η ηγετική φυσιογνωμία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Και η “Ελιά” να γίνει… συνιστώσα του εαυτού της.
Γιατί, μεταξύ μας, όλοι κατανοούν τη συρρικνωμένη απήχηση που θα είχε ένα τέτοιο εγχείρημα στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Το μέλλον, δεν μπορεί να χτιστεί με υλικά του χθες. Ούτε φυσικά με πρωταγωνιστές από την “ανίκανη” Γενιά των Ελλήνων. Τη Γενιά που σταμάτησε την πρόοδο. Την χιλιοτραγουδισμένη Γενιά του Πολυτεχνείου.
statesmen.gr
