Του Άγη Βερούτη
Ήθελα να γίνω βουλευτής.
Πολλοί άνθρωποι ήθελαν επίσης το ίδιο για μένα. Στις εκλογές της 6ης Μαΐου βγήκα πρώτος σε σταυρούς στη Β’ Αθηνών, τη μεγαλύτερη περιφέρεια στην Ελλάδα, όπου και πήρε το 30% των ψήφων της η Δημιουργία Ξανά. Με την σωστή, κατά τη γνώμη μου, συνεργασία της Δημιουργίας (με την οποία εκτέθηκα στις προηγούμενες εκλογές) και της Δράσης, οι πιθανότητες ήταν κοντά στο 100% ότι στις 18 Ιουνίου θα είχα την ευκαιρία να αποτελέσω μέρος της φωνής της Μεσαίας Τάξης μέσα στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Όλοι το περίμεναν και όλοι όσοι με στήριξαν το ήθελαν. Και εγώ επίσης.
Φαντάζομαι πως μέσω της αρθρογραφίας μου των τελευταίων ετών, τον συνεπή πολιτικό μου λόγο και τον συνεχή διάλογό μου με την κοινωνία, τη συνομιλία με τους σχολιαστές των κειμένων μου, αλλά και μέσω των αμέτρητων blogs που με τιμούν αναδημοσιεύοντας τα κείμενα που γράφω, καθώς και τα εκατοντάδες μηνύματα που απαντώ κάθε βδομάδα, έδειξα πως έχω ξεκάθαρη πολιτική άποψη και δεν υπεκφεύγω σε ό,τι αφορά τις ανάγκες μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η κοινωνία μας για να ευημερήσει. Άλλωστε, πιθανόν η πλειονότητα του ιδεολογικού υπόβαθρου της Δημιουργίας, που συντάχθηκε τους λίγους τελευταίους μήνες, συμπίπτει με αυτά που γράφω και φωνάζω από την αρχή της κρίσης.
Η πρόθεσή μου ποτέ δεν ήταν ιδιοτελής. Η βασική σκέψη μου ήταν ότι από τον καναπέ και το πληκτρολόγιο η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει. Έτσι όταν παρουσιάστηκε η ιδέα της Δημιουργίας Ξανά στο Θάνο, με βρήκε ακούραστο σύμμαχο στην προώθηση της σκέψης και της πράξης, ότι ένα πολιτικό σύστημα που χρειάζεται ανανέωση το αλλάζεις από μέσα μόνον.
Ο δρόμος για την κόλαση, όμως, είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις...
Το τίμημα για την είσοδό μας στη Βουλή, της Δημιουργίας και εμένα, θα ήταν η αφαίρεση σημαντικού αριθμού ψήφων από την Νέα Δημοκρατία, μοναδική αστική παράταξη που με τις όσες αδυναμίες της (που ο ίδιος εγώ έχω επισημάνει) μπορεί να στηρίξει την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη, στην παρούσα φάση. Κανείς άλλος σήμερα δεν μπορεί να προστατεύσει την Ελλάδα από βέβαιη πτώση.
Με άλλα λόγια η είσοδός μου στο κοινοβούλιο, φοβάμαι, εντός ελάχιστων εβδομάδων από την 17η Ιουνίου, θα είχε τίμημα την έξοδο της χώρας από την Ευρώπη στα χέρια ψευτοαριστερών ανώριμων και μπλοφαδόρων πιτσιρικάδων (με μπόνους 50 εδρών), που δεν έχουν συναίσθηση τι σημαίνει κατάρρευση της κοινωνίας και της οικονομίας, ούτε καν από βιβλία...
Αποφάσισα, λοιπόν, να μην συμβάλλω στην πτώση της Ελλάδας στην κόλαση. Τις προηγούμενες μέρες από την απόφασή μου έβλεπα στους εφιάλτες μου καπνούς και αίμα στους δρόμους. Έβλεπα καθημερινούς ανθρώπους να φέρονται ως εγκληματίες για να επιζήσουν, επεισόδια παντού, και μένα να κρατώ το τρόπαιο της καταστροφής. Μια βουλευτική έδρα.
Μετά από πολλή ενδοσκόπηση, την περασμένη βδομάδα αποφάσισα και απέσυρα την υποψηφιότητά μου από το ψηφοδέλτιο του συνασπισμού της Δημιουργίας. Στην αρχή έκανα μια δήλωση ενότητας για την απόφασή μου, μη θέλοντας να μοιραστώ τα εφιαλτικά σενάρια που προέβλεπα με κανένα. Σχεδόν κανείς δεν πίστεψε αυτή την αρχική μου δήλωση, όσο και αν το ήθελαν. Όσο και αν προσπάθησα και γω να πείσω τον ίδιο τον εαυτό μου δεν το κατάφερα.
Στις μέρες που επακολούθησαν έλαβα εκατοντάδες τηλεφωνήματα από θυμωμένους με την απόφασή μου ανθρώπους που με στήριξαν, και μέχρι που κάποια δημοσιεύματα έφτασαν ως και να πουν ότι η έξοδός μου από το ψηφοδέλτιο ήταν ακούσια. Σκιές πλανώνταν με δική μου υπαιτιότητα. Mea culpa. Έπρεπε να είχα πει εξαρχής τις σκέψεις μου.
Αυτό που δεν μετανιώνω, όμως, είναι η απόφασή μου να μην στερήσω την χώρα μου από τη μόνη πιθανότητά της σήμερα να παραμείνει στον πολιτισμένο κόσμο. Ήταν η μόνη συνεπής απόφαση που θα μπορούσα να πάρω, όπου οι πράξεις και τα λόγια μου θα συνάδουν στην πρόθεσή μου να βοηθήσω την Ελλάδα.
Θέλω να ελπίζω πως στην απόφασή μου αυτή δεν θα είμαι μόνος.
Ήθελα να γίνω βουλευτής.
Πολλοί άνθρωποι ήθελαν επίσης το ίδιο για μένα. Στις εκλογές της 6ης Μαΐου βγήκα πρώτος σε σταυρούς στη Β’ Αθηνών, τη μεγαλύτερη περιφέρεια στην Ελλάδα, όπου και πήρε το 30% των ψήφων της η Δημιουργία Ξανά. Με την σωστή, κατά τη γνώμη μου, συνεργασία της Δημιουργίας (με την οποία εκτέθηκα στις προηγούμενες εκλογές) και της Δράσης, οι πιθανότητες ήταν κοντά στο 100% ότι στις 18 Ιουνίου θα είχα την ευκαιρία να αποτελέσω μέρος της φωνής της Μεσαίας Τάξης μέσα στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Όλοι το περίμεναν και όλοι όσοι με στήριξαν το ήθελαν. Και εγώ επίσης.
Φαντάζομαι πως μέσω της αρθρογραφίας μου των τελευταίων ετών, τον συνεπή πολιτικό μου λόγο και τον συνεχή διάλογό μου με την κοινωνία, τη συνομιλία με τους σχολιαστές των κειμένων μου, αλλά και μέσω των αμέτρητων blogs που με τιμούν αναδημοσιεύοντας τα κείμενα που γράφω, καθώς και τα εκατοντάδες μηνύματα που απαντώ κάθε βδομάδα, έδειξα πως έχω ξεκάθαρη πολιτική άποψη και δεν υπεκφεύγω σε ό,τι αφορά τις ανάγκες μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η κοινωνία μας για να ευημερήσει. Άλλωστε, πιθανόν η πλειονότητα του ιδεολογικού υπόβαθρου της Δημιουργίας, που συντάχθηκε τους λίγους τελευταίους μήνες, συμπίπτει με αυτά που γράφω και φωνάζω από την αρχή της κρίσης.
Η πρόθεσή μου ποτέ δεν ήταν ιδιοτελής. Η βασική σκέψη μου ήταν ότι από τον καναπέ και το πληκτρολόγιο η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει. Έτσι όταν παρουσιάστηκε η ιδέα της Δημιουργίας Ξανά στο Θάνο, με βρήκε ακούραστο σύμμαχο στην προώθηση της σκέψης και της πράξης, ότι ένα πολιτικό σύστημα που χρειάζεται ανανέωση το αλλάζεις από μέσα μόνον.
Ο δρόμος για την κόλαση, όμως, είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις...
Το τίμημα για την είσοδό μας στη Βουλή, της Δημιουργίας και εμένα, θα ήταν η αφαίρεση σημαντικού αριθμού ψήφων από την Νέα Δημοκρατία, μοναδική αστική παράταξη που με τις όσες αδυναμίες της (που ο ίδιος εγώ έχω επισημάνει) μπορεί να στηρίξει την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη, στην παρούσα φάση. Κανείς άλλος σήμερα δεν μπορεί να προστατεύσει την Ελλάδα από βέβαιη πτώση.
Με άλλα λόγια η είσοδός μου στο κοινοβούλιο, φοβάμαι, εντός ελάχιστων εβδομάδων από την 17η Ιουνίου, θα είχε τίμημα την έξοδο της χώρας από την Ευρώπη στα χέρια ψευτοαριστερών ανώριμων και μπλοφαδόρων πιτσιρικάδων (με μπόνους 50 εδρών), που δεν έχουν συναίσθηση τι σημαίνει κατάρρευση της κοινωνίας και της οικονομίας, ούτε καν από βιβλία...
Αποφάσισα, λοιπόν, να μην συμβάλλω στην πτώση της Ελλάδας στην κόλαση. Τις προηγούμενες μέρες από την απόφασή μου έβλεπα στους εφιάλτες μου καπνούς και αίμα στους δρόμους. Έβλεπα καθημερινούς ανθρώπους να φέρονται ως εγκληματίες για να επιζήσουν, επεισόδια παντού, και μένα να κρατώ το τρόπαιο της καταστροφής. Μια βουλευτική έδρα.
Μετά από πολλή ενδοσκόπηση, την περασμένη βδομάδα αποφάσισα και απέσυρα την υποψηφιότητά μου από το ψηφοδέλτιο του συνασπισμού της Δημιουργίας. Στην αρχή έκανα μια δήλωση ενότητας για την απόφασή μου, μη θέλοντας να μοιραστώ τα εφιαλτικά σενάρια που προέβλεπα με κανένα. Σχεδόν κανείς δεν πίστεψε αυτή την αρχική μου δήλωση, όσο και αν το ήθελαν. Όσο και αν προσπάθησα και γω να πείσω τον ίδιο τον εαυτό μου δεν το κατάφερα.
Στις μέρες που επακολούθησαν έλαβα εκατοντάδες τηλεφωνήματα από θυμωμένους με την απόφασή μου ανθρώπους που με στήριξαν, και μέχρι που κάποια δημοσιεύματα έφτασαν ως και να πουν ότι η έξοδός μου από το ψηφοδέλτιο ήταν ακούσια. Σκιές πλανώνταν με δική μου υπαιτιότητα. Mea culpa. Έπρεπε να είχα πει εξαρχής τις σκέψεις μου.
Αυτό που δεν μετανιώνω, όμως, είναι η απόφασή μου να μην στερήσω την χώρα μου από τη μόνη πιθανότητά της σήμερα να παραμείνει στον πολιτισμένο κόσμο. Ήταν η μόνη συνεπής απόφαση που θα μπορούσα να πάρω, όπου οι πράξεις και τα λόγια μου θα συνάδουν στην πρόθεσή μου να βοηθήσω την Ελλάδα.
Θέλω να ελπίζω πως στην απόφασή μου αυτή δεν θα είμαι μόνος.
