Το «γιατί» η υπόθεση δεν προβλήθηκε δεόντως από τα ελληνικά ΜΜΕ, είναι μια αυτονόητη απορία. Όχι όμως και ανεξήγητη, αν ανακαλέσει κανείς στη μνήμη του την παρέμβαση των ίδιων ΜΜΕ στις πολιτικές ισορροπίες του τόπου, επομένως στη διαμόρφωση του παρόντος μέλλοντος της Ελλάδας, ιδιαίτερα μετά το 1996 και την ανάδειξη του Κώστα Σημίτη στην πρωθυπουργία. Εκ του περισσού φυσικά και η επισήμανση του, τι θα είχε συμβεί σε επίπεδο δημοσιογραφικής ανάγνωσης και προβολής του θέματος, αν η αποκάλυψη περί σχεδίου απόπειρας δολοφονίας, δεν είχε ως στόχο τον Κώστα Καραμανλή, αλλά… τον Κώστα Σημίτη.
Η ίδια η αποκάλυψη του θέματος ωστόσο, προσφέρεται για πολλαπλή περίσκεψη. Ειδικά το σκέλος που αφορά στη σχεδιασμένη προσπάθεια αποσταθεροποίησης της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, με κορυφαία στιγμή τη λεηλασία και την πρόκληση χάους στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 2008, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Η απαρχή της αποσταθεροποίησης ήταν η χαριστική βολή σε μια κυβέρνηση η οποία είχε εξαιρετικά εύθραυστη, οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και ο Κώστας Καραμανλής ασκούσε την εξουσία υπό την αίρεση του τι θα έκαναν βουλευτές όπως ο Γιάννης Μανώλης, οι οποίοι απειλούσαν διαρκώς με καταψήφιση της κυβέρνησης, και επομένως πρόωρες εκλογές.
Τον Δεκέμβριο του 2008, ακολούθησε ο Φεβρουάριος του 2009, τότε που ο Κώστας Καραμανλής είχε σειρά συναντήσεων με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, ζητώντας τους συναίνεση προκειμένου να δρομολογηθούν μέτρα τα οποία θα έβαζαν φρένο στην οικονομική κρίση που ερχόταν.
Στην εθνική έκκληση του Κώστα Καραμανλή, τα «όχι» ήταν ηχηρά και κοφτά. Και η επιχείρηση αποσταθεροποίησης συνεχίστηκε. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορούσε φυσικά να πάρει μόνη της τα μέτρα αυτά, και η κρίση άρχισε να πλησιάζει την Αθήνα, με ακόμη πιο γοργούς ρυθμούς.
Στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, ο Κώστας Καραμανλής παρουσίασε ένα πρόγραμμα επώδυνων μέτρων, ζητώντας από την κοινωνία να το εγκρίνει με την ψήφο της. Προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα που έρχονταν. Η ελληνική κοινωνία πίστεψε ότι… υπήρχαν λεφτά και έφερε τον Γιώργο Παπανδρέου στην εξουσία.
Ακόμη όμως και την επομένη των εκλογών του Οκτωβρίου, το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να προχωρήσει στη λήψη των μέτρων που απαιτούνταν για να χτιστεί ένα firewall στην κρίση χρέους που χτυπούσε αρκετά δυνατά την πόρτα της χώρας. Όσα είχε πει προεκλογικά ο Κώστας Καραμανλής άλλωστε, έδιναν στην κυβέρνηση Παπανδρέου τη δυνατότητα να προχωρήσει… έστω στα μισά από τα μέτρα που απαιτούσαν οι συγκυρίες. Δεν το έκανε.
Ποιος να ξεχάσει τη Βάσω Παπανδρέου να διηγείται ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου την άκουγε περίπου σαν… UFO, κατά δήλωση δική της, όταν του εξηγούσε ότι η οικονομία βρίσκεται στα όριά της.
Ποιος να ξεχάσει τον Γιώργο Παπανδρέου να προσέρχεται στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, τον Δεκέμβριο του 2009, και να εκμυστηρεύεται στους Ευρωπαίους ομολόγους του ότι «κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα».
Ποιος να ξεχάσει τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου να προβλέπει ότι η χώρα θα έχει την κατάληξη του… Τιτανικού, εκτοξεύοντας τα spreads, οδηγώντας την Ελλάδα σε έξοδο από τις αγορές, και προεξοφλώντας την… ικεσία για οικονομική βοήθεια από τους διεθνείς εταίρους. Που έγιναν δανειστές.
Ποιος να ξεχάσει τις απειλές του Γιώργου Παπανδρέου προς τους Ευρωπαίους, ότι αν η Ελλάδα δεν στηριχτεί, θα προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Που οδήγησαν τελικά στην προσφυγή σε μια τρόικα, η οποία προσεγγίζει με προχωρημένο κυνισμό το πρόβλημα της Ελλάδας. Που έγινε πρόβλημα συνολικά της ευρωζώνης, και απειλεί την παγκόσμια οικονομία.
Λίγοι έχουν πλέον αμφιβολίες για τη σχεδιασμένη προσφυγή της χώρας στο Μνημόνιο. Ένα Μνημόνιο εθνικής αφαίμαξης, όχι μόνο στα εισοδήματα των πολιτών, αλλά και στην εθνική αξιοπρέπεια. Στη διάθεση του καθενός να παλέψει για ένα καλύτερο μέλλον. Ένα Μνημόνιο που σταμάτησε την πρόοδο.
Το Μνημόνιο αυτό, αποτελεί εθνικό δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ. Όχι του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Αλλά του «όλου ΠΑΣΟΚ». Και φυσικά του «νέου ΠΑΣΟΚ», το οποίο θα προκύψει από τις αυριανές εσωκομματικές κάλπες.
Και η διαδρομή για το Μνημόνιο, ξεκίνησε με το σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης Καραμανλή. Αυτό πρέπει και να είναι το αντικείμενο της έρευνας από την πλευρά της Δικαιοσύνης. Για να μην υπάρχουν εκκρεμότητες με το παρελθόν και το παρόν. Ώστε να έχουμε την προσδοκία για ένα μέλλον χωρίς «μπαχαλάκηδες». Που, απ΄ ό, τι φαίνεται, δεν φορούν πάντοτε και απαραίτητα κουκούλες…
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / statesmen.gr
