ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΝΤΟΡΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Όποιος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα σίγουρα θα αναρωτιέται αν έχουμε καταλάβει που βρισκόμαστε και που πάμε.
Ο κ. Παπαδήμος είναι πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης στην οποία συμμετέχουν τρία κόμματα. Ήρθε για να τελειώσει το PSI και να κλείσει τη νέα δανειακή σύμβαση. Κανείς απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι η Ελλάδα έχει μέλλον στην Ευρώπη δεν βλέπει άλλη λύση για να μείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη και να έχει ελπίδα σωτηρίας.
Αλλά το μέλλον της Ελλάδος εξαρτάται από την δυνατότητά της να ανατρέψει τον κακό της εαυτό. Γι αυτό και η «Δημοκρατική Συμμαχία» διακήρυξε εξαρχής ότι είναι δύναμη ανατροπής.
Διαπιστώσαμε ότι οι εξελίξεις μας δικαίωσαν: τα παλιά κόμματα, ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα, αποδεικνύουν ότι αδυνατούν να αλλάξουν. Τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση ασχολούνται με την υπονόμευση αλλήλων και με την υπονόμευση της κυβέρνησης που υποτίθεται ότι στηρίζουν! Δείχνουν να αγνοούν ότι, μετά και το PSI, τελειώνουν οι δικαιολογίες για την μη υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών και ότι, με την Ευρώπη εξασφαλισμένη πλέον, τίποτα δεν θα μας χωρίζει από την χρεοκοπία!
Το ΚΚΕ κινείται στα όρια του νόμου και-με το ΠΑΜΕ ως προμετωπίδα-προσπαθεί, με την παρακώλυση κάθε οικονομικής δραστηριότητας, να προσθέσει νέες στρατιές ανέργων στις ήδη υπάρχουσες. Τι ονειρεύεται; Κάτι σαν την Βόρειο Κορέα που οδήγησε σε θάνατο από πείνα δύο εκατομμύρια πολίτες της, την οποία έσπευσε να συγχαρεί και να ευχηθεί να αντέξει;
Ο κ. Τσίπρας ειδικεύεται σε διάφορες παραλλαγές ανευθυνότητας. Η τελευταία: προτείνει πάγωμα για τρία χρόνια των υποχρεώσεών μας προς τους δανειστές πιστεύοντας, υποθέτω, ότι μια τέτοια μονομερής ενέργεια θα γίνει δεκτή μετά βαΐων και κλάδων και ότι δεν θα οδηγήσει άμεσα στην χρεοκοπία!
Η συμπαθής, λόγω ύφους, ΔΗΜ.ΑΡ προτιμάει τις γενικόλογες τοποθετήσεις για «κοινωνικό κράτος» και «Ευρώπη των λαών». Όπως έγραψε όμως ένας ευφυής blogger: «η ΔΗΜ.ΑΡ έχει κάτι για όλους. Αριστερά, αλλά και με έναν αέρα σαλονιού για να μην τρομάζουν οι κυρίες του Κολωνακίου». «Ενάντια στο μεγάλο κράτος αλλά και στα μέτρα που το περιορίζουν. Υπέρ της μείωσης των δαπανών αλλά και με προτάσεις που, αν ποτέ εφαρμόζονταν, θα τις εκτόξευαν στα ύψη».
Η Ν.Δ του κ. Σαμαρά, μετά από δύο χρόνια «αντιμνημονιακού αγώνα», μετέχει στην κυβέρνηση– και μάλιστα δια των δύο αντιπροέδρων της – αλλά ισχυρίζεται ότι δεν συγκυβερνά! Ψηφίζει στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο Βενιζέλου αλλά επί τρεις μέρες οι βουλευτές της το κατακεραυνώνουν. Γνωρίζει ότι PSI και δανειακή σύμβαση σημαίνουν δεσμεύσεις και υποχρεώσεις αλλά αρνείται να συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις, ώστε να πάει στις εκλογές με το επιχείρημα ότι «θα» τα διαπραγματευθεί αυτά αργότερα (βλέπε πώς διαπραγματεύθηκε «μετά» ο Ιρλανδός, ο Ισπανός, ο Πορτογάλος και ο Ούγγρος).
Στο ΠΑΣΟΚ άρχισε η πασαρέλα των υποψήφιων αρχηγών οι οποίοι είτε δεν είχαν διαβάσει το μνημόνιο και δεν ήξεραν τι ψήφιζαν είτε το διάβασαν αλλά δεν ήθελαν να εφαρμόσουν τις διαρθρωτικές αλλαγές, φορολογώντας απλώς ανελέητα τον κόσμο. Αποτέλεσμα: η εικόνα της Βουλής την Τρίτη, που επιβεβαίωσε τη διάλυση του συστήματος.
Τι μένει; Μονάδες. Μονάδες σκεπτόμενων ανθρώπων μέσα σε ΟΛΑ τα κόμματα, αλλά και έξω από αυτά. Μονάδες που λένε-ή πιστεύουν αλλά σιωπούν-τα ίδια πράγματα και που ελπίζουν στη μόνη αληθινή και μεγάλη μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη ο τόπος: Στην ανατροπή του σημερινού «σκηνικού» και στη μετατροπή της Ελλάδας σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα: ευνομούμενη, δημιουργική και κοινωνικά δίκαιη.
Και τι κάνουν σήμερα αυτές οι μονάδες;
Λειτουργούν η κάθε μία για τον εαυτό της περιμένοντας ένα θαύμα. Σωστές αναλύσεις στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, με likes και followers, συζητήσεις σε μικρά ελιτιστικά παρεάκια, αλλά μικρή διάθεση συνεργασίας. Γιατί; Διότι ο άλλος, ή η άλλη, που είναι δίπλα μας-και που πιστεύει στα ίδια βασικά πράγματα-δεν είναι της αρεσκείας μας. Κάποιοι «ανήκαν και στο παλιό πολιτικό σύστημα». Άλλοι, χωρίς να το λένε δημόσια φυσικά, έχουν μια απαρέσκεια για γυναίκες σε υπεύθυνες θέσεις. Άλλοι «είχαν κάποτε πάει με το ΠΑΣΟΚ». Μερικοί θέλουν τον «φορέα» τους βρέξει-χιονίσει κι ας ξέρουν ότι δεν έχει καμιά προοπτική να μπει στη Βουλή και να συντελέσει σε κάποια αλλαγή. Επώνυμα στελέχη των παλιών «μεγάλων» κομμάτων καταγγέλλουν, άμεσα ή έμμεσα (όπως έγινε πρόσφατα στην παλιά Βουλή), τα κόμματα στα οποία ανήκουν, ξέρουν ότι μ’ αυτά η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, δεν έχουν όμως το πολιτικό θάρρος να σηκωθούν να φύγουν απ’ αυτά και να συντελέσουν έτσι στη δημιουργία μιας νέας, ευρύτερης και ισχυρότερης, ανατρεπτικής πολιτικής δύναμης. Τέλος, διάφοροι ανεξάρτητοι μεταρρυθμιστές και διανοούμενοι, που πιστεύουν λίγο – πολύ στα ίδια πράγματα, απεχθάνονται γενικώς την πολιτική, ακόμα και τα μικρά αλλά πολιτικώς υπεύθυνα κόμματα, γιατί ίσως θα τα ήθελαν μεγάλα «με το καλημέρα» για να αξίζει τον κόπο να τα τιμήσουν με την παρουσία τους.
Αλλά υπάρχει μια βασική αρχή της δημοκρατίας: για να αλλάξεις κάτι πρέπει πρώτα να σε ψηφίσει ο λαός. Και για να το πετύχεις αυτό με σιγουριά πρέπει να συνασπιστείς με ανθρώπους που έχουν τα ίδια πιστεύω με σένα.
Η ώρα της μάχης είναι τώρα.
Κανείς από όσους πιστεύουν ειλικρινά στην ανατροπή δεν θα μπορεί να διεκδικήσει μετά το άλλοθι της άγνοιας.
Εγωϊσμοί, προσωπικές στρατηγικές και αυτάρεσκη περιχαράκωση δεν οδηγούν πουθενά.
Το μεταρρυθμιστικό μέτωπο πρέπει να δημιουργηθεί τώρα.
Ο κ. Παπαδήμος είναι πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης στην οποία συμμετέχουν τρία κόμματα. Ήρθε για να τελειώσει το PSI και να κλείσει τη νέα δανειακή σύμβαση. Κανείς απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι η Ελλάδα έχει μέλλον στην Ευρώπη δεν βλέπει άλλη λύση για να μείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη και να έχει ελπίδα σωτηρίας.
Αλλά το μέλλον της Ελλάδος εξαρτάται από την δυνατότητά της να ανατρέψει τον κακό της εαυτό. Γι αυτό και η «Δημοκρατική Συμμαχία» διακήρυξε εξαρχής ότι είναι δύναμη ανατροπής.
Διαπιστώσαμε ότι οι εξελίξεις μας δικαίωσαν: τα παλιά κόμματα, ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα, αποδεικνύουν ότι αδυνατούν να αλλάξουν. Τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση ασχολούνται με την υπονόμευση αλλήλων και με την υπονόμευση της κυβέρνησης που υποτίθεται ότι στηρίζουν! Δείχνουν να αγνοούν ότι, μετά και το PSI, τελειώνουν οι δικαιολογίες για την μη υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών και ότι, με την Ευρώπη εξασφαλισμένη πλέον, τίποτα δεν θα μας χωρίζει από την χρεοκοπία!
Το ΚΚΕ κινείται στα όρια του νόμου και-με το ΠΑΜΕ ως προμετωπίδα-προσπαθεί, με την παρακώλυση κάθε οικονομικής δραστηριότητας, να προσθέσει νέες στρατιές ανέργων στις ήδη υπάρχουσες. Τι ονειρεύεται; Κάτι σαν την Βόρειο Κορέα που οδήγησε σε θάνατο από πείνα δύο εκατομμύρια πολίτες της, την οποία έσπευσε να συγχαρεί και να ευχηθεί να αντέξει;
Ο κ. Τσίπρας ειδικεύεται σε διάφορες παραλλαγές ανευθυνότητας. Η τελευταία: προτείνει πάγωμα για τρία χρόνια των υποχρεώσεών μας προς τους δανειστές πιστεύοντας, υποθέτω, ότι μια τέτοια μονομερής ενέργεια θα γίνει δεκτή μετά βαΐων και κλάδων και ότι δεν θα οδηγήσει άμεσα στην χρεοκοπία!
Η συμπαθής, λόγω ύφους, ΔΗΜ.ΑΡ προτιμάει τις γενικόλογες τοποθετήσεις για «κοινωνικό κράτος» και «Ευρώπη των λαών». Όπως έγραψε όμως ένας ευφυής blogger: «η ΔΗΜ.ΑΡ έχει κάτι για όλους. Αριστερά, αλλά και με έναν αέρα σαλονιού για να μην τρομάζουν οι κυρίες του Κολωνακίου». «Ενάντια στο μεγάλο κράτος αλλά και στα μέτρα που το περιορίζουν. Υπέρ της μείωσης των δαπανών αλλά και με προτάσεις που, αν ποτέ εφαρμόζονταν, θα τις εκτόξευαν στα ύψη».
Η Ν.Δ του κ. Σαμαρά, μετά από δύο χρόνια «αντιμνημονιακού αγώνα», μετέχει στην κυβέρνηση– και μάλιστα δια των δύο αντιπροέδρων της – αλλά ισχυρίζεται ότι δεν συγκυβερνά! Ψηφίζει στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο Βενιζέλου αλλά επί τρεις μέρες οι βουλευτές της το κατακεραυνώνουν. Γνωρίζει ότι PSI και δανειακή σύμβαση σημαίνουν δεσμεύσεις και υποχρεώσεις αλλά αρνείται να συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις, ώστε να πάει στις εκλογές με το επιχείρημα ότι «θα» τα διαπραγματευθεί αυτά αργότερα (βλέπε πώς διαπραγματεύθηκε «μετά» ο Ιρλανδός, ο Ισπανός, ο Πορτογάλος και ο Ούγγρος).
Στο ΠΑΣΟΚ άρχισε η πασαρέλα των υποψήφιων αρχηγών οι οποίοι είτε δεν είχαν διαβάσει το μνημόνιο και δεν ήξεραν τι ψήφιζαν είτε το διάβασαν αλλά δεν ήθελαν να εφαρμόσουν τις διαρθρωτικές αλλαγές, φορολογώντας απλώς ανελέητα τον κόσμο. Αποτέλεσμα: η εικόνα της Βουλής την Τρίτη, που επιβεβαίωσε τη διάλυση του συστήματος.
Τι μένει; Μονάδες. Μονάδες σκεπτόμενων ανθρώπων μέσα σε ΟΛΑ τα κόμματα, αλλά και έξω από αυτά. Μονάδες που λένε-ή πιστεύουν αλλά σιωπούν-τα ίδια πράγματα και που ελπίζουν στη μόνη αληθινή και μεγάλη μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη ο τόπος: Στην ανατροπή του σημερινού «σκηνικού» και στη μετατροπή της Ελλάδας σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα: ευνομούμενη, δημιουργική και κοινωνικά δίκαιη.
Και τι κάνουν σήμερα αυτές οι μονάδες;
Λειτουργούν η κάθε μία για τον εαυτό της περιμένοντας ένα θαύμα. Σωστές αναλύσεις στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, με likes και followers, συζητήσεις σε μικρά ελιτιστικά παρεάκια, αλλά μικρή διάθεση συνεργασίας. Γιατί; Διότι ο άλλος, ή η άλλη, που είναι δίπλα μας-και που πιστεύει στα ίδια βασικά πράγματα-δεν είναι της αρεσκείας μας. Κάποιοι «ανήκαν και στο παλιό πολιτικό σύστημα». Άλλοι, χωρίς να το λένε δημόσια φυσικά, έχουν μια απαρέσκεια για γυναίκες σε υπεύθυνες θέσεις. Άλλοι «είχαν κάποτε πάει με το ΠΑΣΟΚ». Μερικοί θέλουν τον «φορέα» τους βρέξει-χιονίσει κι ας ξέρουν ότι δεν έχει καμιά προοπτική να μπει στη Βουλή και να συντελέσει σε κάποια αλλαγή. Επώνυμα στελέχη των παλιών «μεγάλων» κομμάτων καταγγέλλουν, άμεσα ή έμμεσα (όπως έγινε πρόσφατα στην παλιά Βουλή), τα κόμματα στα οποία ανήκουν, ξέρουν ότι μ’ αυτά η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, δεν έχουν όμως το πολιτικό θάρρος να σηκωθούν να φύγουν απ’ αυτά και να συντελέσουν έτσι στη δημιουργία μιας νέας, ευρύτερης και ισχυρότερης, ανατρεπτικής πολιτικής δύναμης. Τέλος, διάφοροι ανεξάρτητοι μεταρρυθμιστές και διανοούμενοι, που πιστεύουν λίγο – πολύ στα ίδια πράγματα, απεχθάνονται γενικώς την πολιτική, ακόμα και τα μικρά αλλά πολιτικώς υπεύθυνα κόμματα, γιατί ίσως θα τα ήθελαν μεγάλα «με το καλημέρα» για να αξίζει τον κόπο να τα τιμήσουν με την παρουσία τους.
Αλλά υπάρχει μια βασική αρχή της δημοκρατίας: για να αλλάξεις κάτι πρέπει πρώτα να σε ψηφίσει ο λαός. Και για να το πετύχεις αυτό με σιγουριά πρέπει να συνασπιστείς με ανθρώπους που έχουν τα ίδια πιστεύω με σένα.
Η ώρα της μάχης είναι τώρα.
Κανείς από όσους πιστεύουν ειλικρινά στην ανατροπή δεν θα μπορεί να διεκδικήσει μετά το άλλοθι της άγνοιας.
Εγωϊσμοί, προσωπικές στρατηγικές και αυτάρεσκη περιχαράκωση δεν οδηγούν πουθενά.
Το μεταρρυθμιστικό μέτωπο πρέπει να δημιουργηθεί τώρα.
