Γράφει ο
Γιώργος Αγαπητός-
Την τελευταία περίοδο συμβαίνουν στη χώρα μας πρωτόγνωρα γεγονότα τα οποία ερμηνεύονται ποικιλοτρόπως από διάφορες οπτικές γωνίες. Οι πολίτες βρίσκονται σε σύγχυση γιατί κανείς δεν τους δίνει απαντήσεις για τα προβλήματα που τους απασχολούν και επί πλέον αμφισβητούν τη συνταγματικότητα ορισμένων νόμων που περιορίζουν το εισόδημά τους.
Το 2009 με εθνικές εκλογές και με δημοκρατικές διαδικασίες ο λαός, σωστά ή λανθασμένα, εξέλεξε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση με τετραετή θητεία. Σύμφωνα με το Σύνταγμα εάν η εκλεγμένη κυβέρνηση αδυνατεί να εξαντλήσει την 4ετία παραιτείται και προκηρύσσονται εθνικές εκλογές, εκτός εάν καλέσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας την αξιωματική αντιπολίτευση και αυτή ανταποκριθεί με επιτυχία στο σχηματισμό κυβέρνησης πλειοψηφίας.
Η διαδικασία αυτή δεν ακολουθήθηκε αλλά ο εκλεγείς πρωθυπουργός αντικαταστάθηκε από εξωκοινοβουλευτικό πρόσωπο, το οποίο είναι σοβαρό και με μεγάλο ειδικό βάρος στο εσωτερικό-εξωτερικό, χωρίς όμως τη λαϊκή ετυμηγορία και χωρίς τη μορφή υπηρεσιακής κυβέρνησης για να διενεργήσει εκλογές. Οι πολίτες θεωρούν ότι περιφρονείται η θέλησή τους, κινδυνεύουν οι δημοκρατικές διαδικασίες στο μέλλον και ότι κάποιοι άλλοι ,ιδίως στο εξωτερικό, αποφασίζουν ερήμην τους για το μέλλον τους.
Κανείς Έλληνας δεν καταλαβαίνει τους στόχους της Τρόικα η οποία με παράλογες απαιτήσεις οδηγεί τη χώρα σε τραγική μακροχρόνια ύφεση και αποσύνθεση του παραγωγικού –κοινωνικού δυναμισμού της.
Είναι πρωτοφανές ο δανειστής να επιδιώκει την οικονομική εξασθένηση του δανειζόμενου με συνέπεια την αδυναμία του να εξοφλήσει τα δάνειά του. Η εξήγηση είναι ότι οι δανειστές μας προσφέρουν συνεχώς νέα δυσβάστακτα δάνεια για να τους εξοφλούμε τα προηγούμενα.
Ο φαύλος κύκλος αυτός των συνεχών δανείων δημιουργήθηκε γιατί όπως είπε ο πρόεδρος (Νταλάρα) του Διεθνούς Πιστωτικού Ινστιτούτου ( IIF ) ήταν αποτυχία η αποδοχή όλων των δεσμευτικών προτάσεων της Τρόικα από την Ελλάδα. Πρώτη φορά ένας δανειστής ζητά από το δανειζόμενο να δεχθεί ακόμη και εξευτελισμό προκειμένου να του χορηγήσει κάποιο δάνειο.
Επιβεβαιώνεται έτσι αυτό που πολύ γλαφυρά γράφει ο Πλούταρχος (80 μ.χ.) στις «Συμφορές του Δανεισμού»: «Οι οφειλέτες είναι δούλοι όλων των δανειστών τους- ή μάλλον ούτε καν δικοί τους. Είναι δούλοι δούλων αναιδών και βάρβαρων και βάναυσων, καθώς οι διάπυροι τιμωροί και δήμιοι».
Γι΄ αυτό στη συνέχεια προτείνει: «Φύγε να γλιτώσεις από τον εχθρό και τύραννό σου, τον δανειστή, που δεν ζητά γη και ύδωρ, αλλά θίγει την ελευθερία σου και βάζει πωλητήριο στην αξιοπρέπειά σου. Και αν δεν του δίνεις, σε ενοχλεί, αν έχεις δεν παίρνει, αν πουλήσεις ρίχνει την τιμή, αν δεν πουλήσεις σε αναγκάζει, αν τον πας στο δικαστήριο προσπαθεί να επηρεάσει τη έκβαση της δίκης. Αν του ορκίζεσαι σε προστάζει, αν πας στην πόρτα του την κρατάει κλειστή κι αν μείνεις στο σπίτι σου στήνεται στο κατώφλι και σου βροντά αδιάκοπα την πόρτα».
Η ασφυκτική αυτή εποπτεία της Τρόικα και η απαράδεκτη επέμβασή της στα εσωτερικά της χώρας πρέπει να σταματήσει και να περιοριστεί μόνο στην παροχή της απαραίτητης τεχνογνωσίας για τη υλοποίηση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών της ελληνικής οικονομάς.
Οι αρνητικές επιπτώσεις της απάνθρωπης αυτής πολιτικής θα μπορούσαν να μετριαστούν εάν η νέα κυβέρνηση ήταν διαφορετική από την προηγούμενη από πλευράς σύνθεσης (χωρίς πολιτευτές) και μέτρων οικονομικής πολιτικής. Ειδικότερα, στις προγραμματικές της δηλώσεις έπρεπε να δώσει έμφαση: Στην αποκατάσταση των εισοδηματικών απωλειών των εργαζομένων-συνταξιούχων, στη δημιουργία ευνοϊκού οικονομικού κλίματος εμπιστοσύνης-αισιοδοξίας και στην προσπάθεια αύξησης των φορολογικών εσόδων με τη σύλληψη της φοροδιαφυγής, τον περιορισμό της παραοικονομίας και την επιβάρυνση στους «έχοντες και κατέχοντες». Παράλληλα, έπρεπε να δώσει πρώτη το παράδειγμα μείωσης των δημοσίων δαπανών μειώνοντας τα προσωπικό που απασχολεί η κυβέρνηση (πολύ μικρός αριθμός των μελών του υπουργικού συμβουλίου, χωρίς υφυπουργούς, ελάχιστους γενικούς γραμματείς, ελάχιστους μετακλητούς υπαλλήλους, ελάχιστους συμβούλους και μη υπουργοποίηση προσώπων που πρόκειται να πολιτευτούν.
Η νέα κυβέρνηση θα έχει την ανοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού εάν αποδείξει ότι δεν είναι εγγυητής της λιτότητας και των τραπεζών, αλλά ενδιαφέρεται για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας και την εξασφάλιση θέσεων εργασίας ώστε να αποφευχθεί η έκρηξη της ανεργίας άνω του 25%. Δυστυχώς ενώ πλησιάζει η λήξη της θητείας αυτής της κυβέρνησης, η πολιτική της λιτότητας εντείνεται, αντί να αποδυναμώνεται, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις πτωχεύουν και οι νέοι άνεργοι πολλαπλασιάζονται και μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Είναι λάθος η μονομερής επικέντρωση στη διάσωση των τραπεζών και η τοποθέτηση των οικονομικών δεικτών υπεράνω της κοινωνικής ισορροπίας.
Θα είναι κρίμα για ένα επιτυχημένο τεχνοκράτη εάν καταγραφεί από την ιστορία ότι είχε έλλειμμα κοινωνικής ευαισθησίας. Αυτό μπορεί να αποφευχθεί εάν η παρούσα κυβέρνηση πετύχει το συντομότερο δυνατό την πιο συμφέρουσα εθνικά διαδικασία για τη PSI και τη δανειακή σύμβαση, αλλά ταυτόχρονα με την έγκριση-χορήγηση των 80 δις. ευρώ, να καταργήσει τις έκτακτες εισφορές, να μειώσει το ΦΠΑ κατά 5 μονάδες, να καθιερώσει την τιμαριθμική αύξηση των μισθών-συντάξεων και να απαγορεύσει τις απολύσεις στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
Αυτά μπορούν να γίνουν χωρίς να ζητηθεί η έγκριση της Τρόικα, γιατί αρκετές απαράδεκτες απαιτήσεις της έχουν γίνει χωρίς αντιρρήσεις δεκτές, με τα σχετικά Μνημόνια. Μόνο έτσι μπορεί να δοθεί οξυγόνο στην πραγματική οικονομία, να αποφευχθεί κοινωνική αναταραχή και να διευκολυνθεί η ομαλή διακυβέρνηση της χώρας μετά τις εκλογές από την κυβέρνηση που θα εκλεγεί. Στην αντίθετη περίπτωση οι συνέπειες θα είναι τραγικές ,το ποσοστό του πληθυσμού κάτω από το όριο φτώχειας θα έχει υπερβεί το 25%, οι εξοφλήσεις των φόρων θα γίνονται με αντιπραγματισμό (σε είδος) και η διαδικασία του PSI θα είναι σε βάρος της χώρας με συνέπεια την ενίσχυση της πιθανότητας εξόδου από την ευρωζώνη κι επιστροφή στη δραχμή.
Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι αναγκαία η προκήρυξη εθνικών εκλογών το γρηγορότερο δυνατόν, ώστε να δοθεί η ευκαιρία στο λαό να επιλέξει τους ικανότερους πολιτικούς οι οποίοι μπορούν να τον πείσουν ότι διαθέτουν λύση εξόδου από τη λιτότητα και την αρνητική ανάπτυξη.
-Ο κ. Γ. Αγαπητός είναι πρώην Υπουργός Οικονομικών
elzoni.gr
Γιώργος Αγαπητός-
Την τελευταία περίοδο συμβαίνουν στη χώρα μας πρωτόγνωρα γεγονότα τα οποία ερμηνεύονται ποικιλοτρόπως από διάφορες οπτικές γωνίες. Οι πολίτες βρίσκονται σε σύγχυση γιατί κανείς δεν τους δίνει απαντήσεις για τα προβλήματα που τους απασχολούν και επί πλέον αμφισβητούν τη συνταγματικότητα ορισμένων νόμων που περιορίζουν το εισόδημά τους. Το 2009 με εθνικές εκλογές και με δημοκρατικές διαδικασίες ο λαός, σωστά ή λανθασμένα, εξέλεξε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση με τετραετή θητεία. Σύμφωνα με το Σύνταγμα εάν η εκλεγμένη κυβέρνηση αδυνατεί να εξαντλήσει την 4ετία παραιτείται και προκηρύσσονται εθνικές εκλογές, εκτός εάν καλέσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας την αξιωματική αντιπολίτευση και αυτή ανταποκριθεί με επιτυχία στο σχηματισμό κυβέρνησης πλειοψηφίας.
Η διαδικασία αυτή δεν ακολουθήθηκε αλλά ο εκλεγείς πρωθυπουργός αντικαταστάθηκε από εξωκοινοβουλευτικό πρόσωπο, το οποίο είναι σοβαρό και με μεγάλο ειδικό βάρος στο εσωτερικό-εξωτερικό, χωρίς όμως τη λαϊκή ετυμηγορία και χωρίς τη μορφή υπηρεσιακής κυβέρνησης για να διενεργήσει εκλογές. Οι πολίτες θεωρούν ότι περιφρονείται η θέλησή τους, κινδυνεύουν οι δημοκρατικές διαδικασίες στο μέλλον και ότι κάποιοι άλλοι ,ιδίως στο εξωτερικό, αποφασίζουν ερήμην τους για το μέλλον τους.
Κανείς Έλληνας δεν καταλαβαίνει τους στόχους της Τρόικα η οποία με παράλογες απαιτήσεις οδηγεί τη χώρα σε τραγική μακροχρόνια ύφεση και αποσύνθεση του παραγωγικού –κοινωνικού δυναμισμού της.
Είναι πρωτοφανές ο δανειστής να επιδιώκει την οικονομική εξασθένηση του δανειζόμενου με συνέπεια την αδυναμία του να εξοφλήσει τα δάνειά του. Η εξήγηση είναι ότι οι δανειστές μας προσφέρουν συνεχώς νέα δυσβάστακτα δάνεια για να τους εξοφλούμε τα προηγούμενα.
Ο φαύλος κύκλος αυτός των συνεχών δανείων δημιουργήθηκε γιατί όπως είπε ο πρόεδρος (Νταλάρα) του Διεθνούς Πιστωτικού Ινστιτούτου ( IIF ) ήταν αποτυχία η αποδοχή όλων των δεσμευτικών προτάσεων της Τρόικα από την Ελλάδα. Πρώτη φορά ένας δανειστής ζητά από το δανειζόμενο να δεχθεί ακόμη και εξευτελισμό προκειμένου να του χορηγήσει κάποιο δάνειο.
Επιβεβαιώνεται έτσι αυτό που πολύ γλαφυρά γράφει ο Πλούταρχος (80 μ.χ.) στις «Συμφορές του Δανεισμού»: «Οι οφειλέτες είναι δούλοι όλων των δανειστών τους- ή μάλλον ούτε καν δικοί τους. Είναι δούλοι δούλων αναιδών και βάρβαρων και βάναυσων, καθώς οι διάπυροι τιμωροί και δήμιοι».
Γι΄ αυτό στη συνέχεια προτείνει: «Φύγε να γλιτώσεις από τον εχθρό και τύραννό σου, τον δανειστή, που δεν ζητά γη και ύδωρ, αλλά θίγει την ελευθερία σου και βάζει πωλητήριο στην αξιοπρέπειά σου. Και αν δεν του δίνεις, σε ενοχλεί, αν έχεις δεν παίρνει, αν πουλήσεις ρίχνει την τιμή, αν δεν πουλήσεις σε αναγκάζει, αν τον πας στο δικαστήριο προσπαθεί να επηρεάσει τη έκβαση της δίκης. Αν του ορκίζεσαι σε προστάζει, αν πας στην πόρτα του την κρατάει κλειστή κι αν μείνεις στο σπίτι σου στήνεται στο κατώφλι και σου βροντά αδιάκοπα την πόρτα».
Η ασφυκτική αυτή εποπτεία της Τρόικα και η απαράδεκτη επέμβασή της στα εσωτερικά της χώρας πρέπει να σταματήσει και να περιοριστεί μόνο στην παροχή της απαραίτητης τεχνογνωσίας για τη υλοποίηση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών της ελληνικής οικονομάς.
Οι αρνητικές επιπτώσεις της απάνθρωπης αυτής πολιτικής θα μπορούσαν να μετριαστούν εάν η νέα κυβέρνηση ήταν διαφορετική από την προηγούμενη από πλευράς σύνθεσης (χωρίς πολιτευτές) και μέτρων οικονομικής πολιτικής. Ειδικότερα, στις προγραμματικές της δηλώσεις έπρεπε να δώσει έμφαση: Στην αποκατάσταση των εισοδηματικών απωλειών των εργαζομένων-συνταξιούχων, στη δημιουργία ευνοϊκού οικονομικού κλίματος εμπιστοσύνης-αισιοδοξίας και στην προσπάθεια αύξησης των φορολογικών εσόδων με τη σύλληψη της φοροδιαφυγής, τον περιορισμό της παραοικονομίας και την επιβάρυνση στους «έχοντες και κατέχοντες». Παράλληλα, έπρεπε να δώσει πρώτη το παράδειγμα μείωσης των δημοσίων δαπανών μειώνοντας τα προσωπικό που απασχολεί η κυβέρνηση (πολύ μικρός αριθμός των μελών του υπουργικού συμβουλίου, χωρίς υφυπουργούς, ελάχιστους γενικούς γραμματείς, ελάχιστους μετακλητούς υπαλλήλους, ελάχιστους συμβούλους και μη υπουργοποίηση προσώπων που πρόκειται να πολιτευτούν.
Η νέα κυβέρνηση θα έχει την ανοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού εάν αποδείξει ότι δεν είναι εγγυητής της λιτότητας και των τραπεζών, αλλά ενδιαφέρεται για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας και την εξασφάλιση θέσεων εργασίας ώστε να αποφευχθεί η έκρηξη της ανεργίας άνω του 25%. Δυστυχώς ενώ πλησιάζει η λήξη της θητείας αυτής της κυβέρνησης, η πολιτική της λιτότητας εντείνεται, αντί να αποδυναμώνεται, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις πτωχεύουν και οι νέοι άνεργοι πολλαπλασιάζονται και μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Είναι λάθος η μονομερής επικέντρωση στη διάσωση των τραπεζών και η τοποθέτηση των οικονομικών δεικτών υπεράνω της κοινωνικής ισορροπίας.
Θα είναι κρίμα για ένα επιτυχημένο τεχνοκράτη εάν καταγραφεί από την ιστορία ότι είχε έλλειμμα κοινωνικής ευαισθησίας. Αυτό μπορεί να αποφευχθεί εάν η παρούσα κυβέρνηση πετύχει το συντομότερο δυνατό την πιο συμφέρουσα εθνικά διαδικασία για τη PSI και τη δανειακή σύμβαση, αλλά ταυτόχρονα με την έγκριση-χορήγηση των 80 δις. ευρώ, να καταργήσει τις έκτακτες εισφορές, να μειώσει το ΦΠΑ κατά 5 μονάδες, να καθιερώσει την τιμαριθμική αύξηση των μισθών-συντάξεων και να απαγορεύσει τις απολύσεις στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
Αυτά μπορούν να γίνουν χωρίς να ζητηθεί η έγκριση της Τρόικα, γιατί αρκετές απαράδεκτες απαιτήσεις της έχουν γίνει χωρίς αντιρρήσεις δεκτές, με τα σχετικά Μνημόνια. Μόνο έτσι μπορεί να δοθεί οξυγόνο στην πραγματική οικονομία, να αποφευχθεί κοινωνική αναταραχή και να διευκολυνθεί η ομαλή διακυβέρνηση της χώρας μετά τις εκλογές από την κυβέρνηση που θα εκλεγεί. Στην αντίθετη περίπτωση οι συνέπειες θα είναι τραγικές ,το ποσοστό του πληθυσμού κάτω από το όριο φτώχειας θα έχει υπερβεί το 25%, οι εξοφλήσεις των φόρων θα γίνονται με αντιπραγματισμό (σε είδος) και η διαδικασία του PSI θα είναι σε βάρος της χώρας με συνέπεια την ενίσχυση της πιθανότητας εξόδου από την ευρωζώνη κι επιστροφή στη δραχμή.
Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι αναγκαία η προκήρυξη εθνικών εκλογών το γρηγορότερο δυνατόν, ώστε να δοθεί η ευκαιρία στο λαό να επιλέξει τους ικανότερους πολιτικούς οι οποίοι μπορούν να τον πείσουν ότι διαθέτουν λύση εξόδου από τη λιτότητα και την αρνητική ανάπτυξη.
-Ο κ. Γ. Αγαπητός είναι πρώην Υπουργός Οικονομικών
elzoni.gr
