Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Πόθεν έσχες ήσαν και πέρασαν. Άλλωστε δεν βγαίνει άκρη. Ούτε συνέβη δε και τίποτε το σπουδαίο και το ριζοσπαστικό, επειδή τάχα μου αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα της Βουλής. Κάθε χρόνο δημοσιεύονται οι δηλώσεις του πόθεν έσχες – κατεβατά ολόκληρα δημοσίευαν οι εφημερίδες και προ διαδικτύου - κάθε χρόνο επαναλαμβάνουμε ότι βλέπουμε μόνο το «έσχες» και ποτέ το «πόθεν», κάθε χρόνο πληροφορούμεθα πως κάποτε θα γίνει και η σύγκριση των εισοδημάτων από την είσοδο στην πολιτική μέχρι σήμερα.
Φέτος, απλώς, υπήρχε και λίγο σασπένς, επειδή κάποιοι δεν δικαιολόγησαν τι έκαναν τα χρήματα που αφαίρεσαν από τους λογαριασμούς τους.
Και δηλαδή, τι σημαίνει αυτό; Το περισσότερο ότι μπορεί να τα μετέφεραν στο εξωτερικό. Πολιτικό θέμα δηλαδή και όχι ποινικό, αφού τα είχαν μια χαρά δηλωμένα τον προηγούμενο χρόνο και επομένως μπορούσαν να τα κάνουν ό,τι ήθελαν.
Η ουσία βρίσκεται αλλού.
Ότι η πτωχευμένη Ελλάδα διαθέτει το πιο πλούσιο πολιτικό προσωπικό.
Είναι βέβαιο ότι κάποιοι ήσαν πλούσιοι κατά την είσοδό τους στην πολιτική, αλλά και ότι οι περισσότεροι πλούτισαν μετά.
Με διάφορους τρόπους, είτε άμεσους (μίζες κλπ), είτε έμμεσους, χάρη στην πρόσβαση σε «ευκαιρίες» που προσφέρει η προβολή πολιτικής ισχύος, ακόμη και για επαγγελματική ανέλιξη των συζύγων τους λόγω γνωριμιών.
Η ουσία βρίσκεται και κάπου αλλού.
Σταθερά κάθε χρόνο αποδεικνύεται πως οι πολιτικοί μας επαξίως κρατούν τα αξιώματά τους, αφού είναι ικανότεροι και εξυπνότεροι όλων των υπολοίπων Ελλήνων, που δεν τα βγάζουν πέρα και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους.
Σε αντίθεση με τους πολιτικούς τους, που κατορθώνουν και την περιουσία τους να διατηρούν και τα δάνειά τους να εξυπηρετούν.
Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται πως αν οι πολιτικοί μας διαχειρίζονταν τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας με την ίδια δεξιοτεχνία που διαχειρίστηκαν τα προσωπικά τους οικονομικά και περιουσιακά στοιχεία, τότε δεν θα είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα.
Τα περί «θανάτου στην ψάθα» των παλαιών πολιτικών, έχουν από καιρό περάσει στη σφαίρα της γραφικότητας.
Η ουσία βρίσκεται επίσης και κάπου αλλού.
Στο γεγονός ότι οι πολιτικοί μας αισθάνονται την ανάγκη να έχουν τόσα πολλά περιουσιακά στοιχεία, τα χρειάζονται, δεν μπορούν χωρίς αυτά.
Στο γεγονός ότι αν και πρώτο τους μέλημα έπρεπε να είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού – ως γνωστόν πολιτική είναι η ζωή των άλλων – εκείνοι φροντίζουν να λύνουν τα δικά τους προβλήματα.
Στο γεγονός ότι σπεύδουν να πάρουν θηριώδη δάνεια για να αγοράζουν ακίνητα, αφιερώνοντας προφανώς χρόνο σε τέτοιου είδους δραστηριότητες που σίγουρα αποσπούν έστω και για λίγο την προσοχή τους από τα προβλήματα του κόσμου.
Στο γεγονός ότι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους, διαθέτουν τόσα πολλά.
Είτε επειδή γεννήθηκαν πλούσιοι, οπότε δεν μπορούν να στερηθούν τα πλούτη τους και να ταυτιστούν με τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
Είτε επειδή εκμεταλλεύθηκαν πληροφορίες που εξασφαλίζουν λόγω του αξιώματός τους.
Και, τέλος, η ουσία βρίσκεται και στα ακόλουθα ερωτήματα:
Τι είναι αυτό που κάνει τους πολιτικούς μας να νιώθουν τόσο μεγάλη ανασφάλεια, ώστε να αδιαφορούν για το πολιτικό κόστος;
Μήπως επειδή διαπιστώνουν πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ;
Πως ουδείς ψηφίζει με βάση τις δηλώσεις του πόθεν έσχες και τα βιογραφικά;
Και επιτέλους τι είναι αυτό που κάνει τον λαό να επιλέγει να τον εκπροσωπούν τόσο πλούσιοι άνθρωποι;
Τι είναι αυτό που κάνει τον λαό να εμπιστεύεται την ζωή του και την ζωή των παιδιών του σε ανθρώπους που δεν ένιωσαν και δεν πρόκειται να νιώσουν ποτέ τι σημαίνει να στερείσαι κάτι;
Κάποια εξήγηση πρέπει το δίχως άλλο να υπάρχει.
Εντελώς απίθανο να μην γνωρίζουν (οι ψηφοφόροι) την περιουσιακή κατάσταση των πολιτικών – κάθε χρόνο σταθερά βλέπουν τα εκατομμύρια (ευρώ) να πετάνε πάνω από το κεφάλι τους.
Εντελώς απίθανο να θεωρούν πως άνθρωποι που εξασφάλισαν τη δική τους ευημερία θα κάνουν κάτι και για την ευημερία της χώρας – κάτι τέτοιο αποδείχθηκε με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι δεν έχει συμβεί.
Κάποτε, λέγαμε πως είναι προτιμότερο να ψηφίζουμε πλούσιους που είναι χορτασμένοι, παρά φτωχούς που αποδεικνύονται πεινασμένοι.
Αλλά και αυτό αποδείχθηκε πως δεν ισχύει. Και οι μεν και οι δε εμφανίζονται στην πλειοψηφία τους εξίσου αχόρταγοι.
Οπότε και αυτό το δίλημμα αποδεικνύεται άχρηστο και ατελέσφορο.
Υ.Γ. Με τέτοια «πόθεν έσχες», προφανώς περιττεύει να μνημονεύσουμε τον μεγάλο Πόντιο πολιτικό Λεωνίδα Ιασονίδη που αν και από το 1923 εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής Θεσσαλονίκης και κατέλαβε υπουργικά αξιώματα, μεταξύ των οποίων και αυτό του υπουργού Πρόνοιας, πέθανε χωρίς να αποκτήσει ποτέ του δική του στέγη.
Το φαντάζεστε; Φρόντισε προσωπικώς για την στέγαση του μισού προσφυγικού πληθυσμού, αλλά, αν και ήταν πρόσφυγας και ο ίδιος, δεν απέκτησε δικό του σπίτι.
Στις ανιψιές του Ναυσικά και Άλεξ και τον ανιψιό του, που τον ρώτησαν κάποτε πώς και πήρε αυτή την απόφαση, απάντησε με απόλυτη φυσικότητα: «Μα θα έλεγαν πως φρόντισα να στεγάσω τους άλλους για να επωφεληθώ»!
elzoni.gr
