«Είχαμε εξαρχής συμφωνήσει ότι ο θεσμός των Περιφερειών είναι ένας βαθιά πολιτικός θεσμός. Και η Ένωση των Περιφερειαρχών είναι το ανώτατο πολιτικό του όργανο. Αυτό είναι το στίγμα του νόμου. Αυτή είναι πρόθεση του νομοθέτη. Αυτό είναι το στίγμα που απέδωσε στο θεσμό ο πρωθυπουργός της χώρας, διατρανώνοντας προεκλογικά ότι οι 13 Περιφερειάρχες θα είναι 13 μικροί Πρωθυπουργοί και ότι η Ένωση τους θα συγκροτηθεί στα πρότυπα του Υπουργικού Συμβουλίου. Κυρίως όμως αυτήν την προσέγγιση υιοθετήσαμε όλοι στις δεσμεύσεις που αναλάβαμε απέναντι στους πολίτες που μας πίστεψαν. Πρέπει να συμφωνήσουμε σε ένα μίνιμουμ στόχευσης.· Η συγκρότηση μας σε σώμα να γίνει στα πλαίσια της σύστασης πολιτικού οργάνου, το οποίο θα απαρτίζεται αποκλειστικά από τους 13 περιφερειάρχες.Κι αυτό διότι η διεύρυνση του οργάνου είτε με τέσσερις είτε με εφτά και είτε με οποιονδήποτε άλλο αριθμό συμμετεχόντων στρεβλώνει, αποδυναμώνει τον ίδιο τον θεσμό και δεν υπακούει σε καμία αποδεκτή λογική. Πρώτον δεν έχει μπορέσει κανείς επαρκώς να εξηγήσει πως καταλήγουμε στον συγκεκριμένο αριθμό της διεύρυνσης και τι αυτό εξυπηρετεί. Δεύτερον, δεν έχει καμία δυνατότητα το όργανο αυτό να δεσμεύσει κανέναν αιρετό Περιφερειάρχη από τη στιγμή που είμαστε ισότιμες μονάδες και η όποια προεδρεύουσα αρχή έχει ρόλο αυστηρά τηρητή των διαδικασιών και των κανονισμών και τίποτε παραπέρα. Τρίτον, προκύπτουν πολλά ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν, όπως γιατί να μην εκπροσωπηθούν και οι μειοψηφίες, σε τι εξυπηρετεί η συμμετοχή κάποιων αντιπεριφερειαχών από τη στιγμή που ο θεσμικός τους ρόλος είναι επικουρικός στους περιφερειάρχες που ήδη συμμετέχουν, γιατί να είναι τέσσερις ή επτά και όχι είκοσι επτά, τι είδους αποφάσεις θα λαμβάνουν και άλλα πολλά. Ας μιλήσουμε με αλήθειες. Η λογική της διεύρυνσης κινείται σε δυο κατευθύνσεις, που και οι δυο ακολουθούν το βηματισμό της πάπιας – κάναμε δυο βήματα μπροστά με το Καλλικράτη, πρέπει να κάνουμε τρία πίσω-. Η μία κατεύθυνση υπακούει στην λογική ότι τα διάφορα βιλαέτια της κεντρικής εξουσίας ροκανίζουν κομμάτι – κομμάτι της αποκέντρωση, γεγονός που δημιουργεί τη στρεβλή εντύπωση σε ορισμένους από εμάς ότι είναι οι συνεχιστές των καποδιστριακών νομαρχών. Η δεύτερη κατεύθυνση υπηρετεί μία άλλη εξίσου γνωστή και καταστροφική τακτική, να ικανοποιήσουμε την κομματική νομενκλατούρα, που θεωρεί ότι θα βρει νέο πεδίο δόξης λαμπρό και στο πλαίσιο του νέου θεσμού, προκειμένου να τον ποδηγετήσει, να τον ελέγξει και να τον απαξιώσει τελικώς στην αντίληψη των πολιτών, όπως ακριβώς έπραξε σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής. Αυτό δεν πρέπει να αφήσουμε να συμβεί. Οι εποχές των «γραμμών» και των συσχετισμών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η κοινωνία έχει απορρίψει το μοντέλο.»
ΣΗΜΑΙΑ Μεσσηνίας
