Τά γεγονότα είναι πιά γνωστά.
Σ΄ αυτή την πένθιμη καί θλιβερή ιστορία, υπάρχουν φυσικοί αυτουργοί αλλά και ηθικοί συνένοχοι .
Με τους πρώτους να τραβούν την σκανδάλη (όπως σαν παλιοτόμαρα ήξεραν και από άλλες φορές…), και με τους δεύτερους να ευθύνονται πού δεν υπολόγισαν ίσως την απροσδόκητη συμπεριφορά των δολοφόνων και την παγίδευση των αστυνομικών για την εν ψυχρώ εκτέλεσή τους και πού τους άφησαν μόνους επιχειρησιακά καί χωρίς βοήθεια…
Γιατί οί κακοποιοί δεν είχαν ασφαλώς σκοπό μόνο να τους σταματήσουν...
Αν είχαν, θα τους έριχναν στα πόδια. Τους έριξαν στο κεφάλι, χαριστικές στην ουσία βολές για «μια κι΄ έξω».
Αυτό το συμβάν άς είναι το ξεχείλισμα του πικρού ποτηριού εγκληματικής θλίψης πού εδώ και κάποια χρόνια γεύεται ο Ελληνικός λαός, στις πόλεις και στην ύπαιθρο…
Και άς καθήσουν οί περισπούδαστοι πολιτικοί μας, πού ψηφίζουν νόμους για την «διατήρηση της χελώνας της Ζακύνθου και των φιδιών του Αιγαίου», να ψηφίσουν νέους νόμους για την προστασία της Κοινωνίας και του πολίτη.
Και επάξια το Υπουργείο να φέρει τον τίτλο «Προστασίας του πολίτη», όχι ψεύτικα και φανταστικά όπως σήμερα…
Ο κόμπος έφθασε πιά στο κτένι.
