Γράφει ο
Τάσος Παπαδόπουλος
Τάσος Παπαδόπουλος
Βεβαίως το να μιλάει κανείς στη χώρα μας για θεσμικές αλλαγές, είναι σαν να μιλάει για δημοκρατικούς θεσμούς σε ένα θεοκρατικό ισλαμικό κράτος. Κι αυτό γιατί στο σημερινό στάτους που ζούμε, λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία έχουν καταπατηθεί βάναυσα με την φτωχοποίηση, στην οποία περιήλθε η χώρα τα τελευταία χρόνια.
Η παράδοση του συνόλου του Εθνικού πλούτου της Ελλάδας για 99 χρόνια σε ένα Υπερταμείο που θα εκποιεί κινητά και ακίνητα του Δημοσίου κατά βούληση, αποτελεί τρανό παράδειγμα της ολοκληρωτικής παράδοσης της χώρας στους δανειστές, κάτω από ένα ιδιότυπο καθεστώς οικονομικής κατοχής.
Όμως μια δημοσκόπηση που είδε το φως της δημοσιότητας την περασμένη Κυριακή στην Καθημερινή, δείχνει τον δρόμο που οι πολίτες θεωρούν ότι πρέπει να ακολουθήσει το πολιτικό σύστημα, προκειμένου να υπάρξουν αλλαγές στις δομές, που θα ξαναστήσουν το καράβι στον ταρσανά προκειμένου να αποκτήσει την ευστάθεια που του χρειάζεται, για να μπορεί να επιπλεύσει με ασφάλεια στις ταραγμένες θάλασσες.
Σε ποσοστό 70,5% οι πολίτες θεωρούν ότι πρέπει να καθιερωθεί το ασυμβίβαστο βουλευτή και υπουργού. Αυτό σημαίνει ότι θα κοπεί ο ομφάλιος λώρος, που συνδέει σήμερα την ψηφοθηρία με το πελατειακό κράτος.
Ένα μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών, της τάξεως του 74%, πιστεύει ότι οι βουλευτές πρέπει να εκλέγονται όχι δια βίου, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά με περιορισμένες θητείες. Λογικό θα ήταν η μέγιστη διάρκεια εκλογής τους να μην ξεπερνάει τις δύο πλήρεις θητείες δηλ. τα οκτώ χρόνια.
Σε ότι αφορά τα μισθολογικά τους, οφείλουν σε μια χώρα που ζει με 500 και 600 ευρώ το μήνα, να προσαρμοσθούν ανάλογα τις αμοιβές τους, περιορίζοντάς την αποζημίωσή τους κατά 50%, δηλ. στις 3.000-3.500 ευρώ το μήνα.
Ήδη δια στόματος Α. Τσίπρα ακούσαμε στη Βουλή, ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν κάθε μήνα στο κόμμα, το 40% των αποδοχών τους. Πολύ περισσότερα καταβάλουν οι βουλευτές του ΚΚΕ στο κόμμα, μια και περιορίζουν την αποζημίωσή τους σε ένα ποσό, που δεν υπερβαίνει τα χίλια ευρώ μηνιαίως.
Αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων βουλευτών χρηματοδοτεί μέσω των απολαβών της το κόμμα, που εισπράττει επιπλέον και την κρατική επιχορήγηση. Κι εδώ, πάντα σύμφωνα με την δημοσκόπηση, το 73% των πολιτών υποστηρίζει ότι πρέπει να καταργηθεί η κρατική επιχορήγηση των κομμάτων και αυτά να προσφεύγουν για την κάλυψη των εξόδων τους, σε επώνυμες εισφορές ιδιωτών, δηλ. από τους φίλους και τους οπαδούς τους.
Εκεί όμως που τα πράγματα γίνονται πιο καθαρά στις επιλογές των πολιτών, είναι το τι ζητάνε από τους εκπροσώπους τους στο κοινοβούλιο. Την αλήθεια ζητάει να ακούει από τους πολιτικούς το 60%. Τη μείωση της φορολογίας, που έχει γονατίσει και τους πλέον ευθυτενείς συμπατριώτες μας, το 46,5%, ενώ κι αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, το 45% θέλει να επικρατήσει στη χώρα μας καθεστώς αξιοκρατίας.
Πάνω από τετρακόσιες χιλιάδες έχουν πάει τα χρόνια της κρίσης να βρουν την τύχη τους στο εξωτερικό. Οι άνθρωποι αυτοί αφαιρέθηκαν από τον παραγωγικό ιστό της χώρας μας. Είχαν σίγουρα και προσόντα και θάρρος να στήσουν τη ζωή τους έξω από το ελληνικό πελατειακό σύστημα και το τρισάθλιο ρουσφέτι.
Και σε αυτούς δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να δώσουν το δικαίωμα να ψηφίζουν, χωρίς να χρειάζεται να μετακινηθούν από τους τόπους που έχουν εγκατασταθεί. Το πολιτικό σύστημα τους φοβάται, μια δεν μπορεί να τους ελέγξει πλέον, ούτε μέσω ενός δωρεάν αεροπορικού εισιτηρίου που έδιναν παλιά, για να υφαρπάξουν την ψήφο τους.
Βεβαίως αυτή η μαζική έξοδος βολεύει τους κουτοπόνηρους της εξουσίας, που τους αφαιρούν από τους ανέργους κι έτσι εμφανίζουν πλασματικά την ανεργία να έχει κατέβει κατά 3-4 ποσοστιαίες μονάδες. Γιατί την ώρα που κλείνουν εμπορικές μονάδες τύπου Ηλεκτρονική δεν μας λένε τι νέο προέκυψε στην αγορά, που θα υποκαταστήσει αυτό που έκλεισε.
Η μαζική φυγή, που δεν παρουσιάζεται επισήμως, είναι αυτή που εμφανίζει τα πλασματικά θετικά νούμερα και μειωμένη την ανεργία.
Όμως υπάρχει και ένα ακόμη ενθαρρυντικό ποσοστό, που εμφανίζεται στην εν λόγω δημοσκόπηση. Είναι 26,5% που απαιτεί να γίνουν γρήγορα οι μεταρρυθμίσεις. Παρά την δυσφήμιση της λέξης μεταρρύθμιση, όλα αυτά τα χρόνια, που το πολιτικό σύστημα μέσω της προπαγάνδας του συνεπικουρούμενο από ορισμένα λαϊκίστικα ΜΜΕ, την έχει ταυτίσει με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, εν τούτοις ένα σημαντικό ποσοστό θέλει να γίνουν οι αλλαγές που απαιτούνται στη δομή και τη λειτουργία του κράτους, προκειμένου να πάρει μπροστά η μηχανή της ανάπτυξης.
Και για όσους δεν κοροϊδεύουν και δεν παίζουν με τις λέξεις σε βάρος των ευκολόπιστων αμαθών, η μόνη ελπίδα σωτηρίας δεν είναι άλλη από την ριζική μεταρρύθμιση του κράτους προκειμένου να γίνει ελκυστικό στους επενδυτές, για να ανοίξει ο δρόμος για νέες δουλειές και θέσεις εργασίας.
Διαφορετικά θα τρώμε κάθε μέρα τις σάρκες μας, μέχρι να καταρρεύσουμε οριστικά και αμετάκλητα…
elzoni.gr
