Τι
απίθανη, αλλά ωραία και αληθινή ιστορία! Σαν από ταινία: Κάποιος
(μάλλον Γιάννης, αν κρίνω απ” αυτό που γράφει στην αρχή και την
ημερομηνία) έβαλε ένα μήνυμα σε μπουκάλι, και μια κοπέλα το βρήκε και το
διάβασε μήνες μετά. Και το μοιράζεται με μας – ίσως μάλιστα να φτάσει η
αφήγησή της και στ” αυτιά του Γιάννη, ή
στα αυτιά της κοπέλας για την οποία είχε κάνει αυτήν την κίνηση…
Είμαι από το Ξυλόκαστρο και ονομάζομαι Μ. Σήμερα λοιπόν το μεσημέρι γυρνώντας από την δουλειά και πριν μπω στο σπίτι κατέβηκα λίγο παραλία. Είχε πολύ ωραία μέρα και δεν μπορούσα να αντισταθώ. Η ηρεμία που μου δίνει μια μικρή βόλτα στη θάλασσα είναι ότι ακριβώς χρειάζομαι για να αποβάλλω την πίεση της ημέρας.
Αυτή την ηρεμία όμως γρήγορα μου την χάλασαν διάφορα σκουπίδια κατά μήκος της θάλασσας. Ανάμεσά τους και εν μικρό μπουκαλάκι, νομίζω από ούζο, το οποίο «σπαρταρούσε» στην άκρη της θάλασσας. Όσο και αν προσπαθούσε, να μπει μέσα, το μικρό κυματάκι που είχε δεν το άφηνε. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι η φύση αντιστέκεται και δεν πρόκειται να δεχτεί αυτή την βαρβαρότητα. Θέλησα να βοηθήσω. Είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για την θάλασσα μετά από τόση γαλήνη μου έχει προσφέρει.
Πόσο μάλλον όταν σε λίγα μόλις μέτρα υπάρχουν 2 μπλε κάδοι ανακύκλωσης. Σήκωσα λοιπόν το μπουκάλι αλλά πριν προλάβω να κάνω ένα βήμα κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για ένα απλό μπουκάλι. Δεν πρόκειται για σκουπίδι. Μέσα του υπήρχε κάτι. Έβγαλα τον φελλό και μέσα υπήρχε ένα διπλωμένο χαρτί και τρεις μικρές πετρούλες. Αμέσως το άνοιξα και άρχισα να διαβάζω.
«Σήμερα είναι η γιορτή μου μα δεν γιορτάζω. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως για άλλη μια μέρα δεν θα μιλήσουμε. Η ώρα είναι 5 το πρωί και δεν με πιάνει ύπνος. Σε σκέφτομαι συνέχεια. Παίρνω τον σκύλο μου και κατεβαίνω θάλασσα. Έχει ξαπλώσει στα πόδια μου και του χαϊδεύω το κεφάλι όσο του λέω τον πόνο μου. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνει αλλά έχω ανάγκη να τα πω κάπου. Ξαφνικά σηκώνεται και μου φέρνει 3 πέτρες. Τις αφήνει δίπλα μου και με κοιτάει. Ένιωσα σαν να έτριψα το λυχνάρι και πλέον έχω 3 ευχές.
Η 1η ευχή είναι για σένα : Εύχομαι να έχεις βρει πραγματικά την »καλύτερη παρέα» και να είσαι χαρούμενη. Αυτό ήθελα πάντα για εσένα. Αυτό και μόνο.
Η 2η ευχή είναι για μένα : Εύχομαι κάποια στιγμή να σταματήσω να πονάω κάθε φορά που σε σκέφτομαι.
Η 3η ευχή είναι για εμάς : Εύχομαι όταν σε μια επόμενη ζωή ξαναβρεθούμε, τότε να με αγαπήσεις αληθινά. Τόσο που δεν θα θέλεις με τίποτα τον κύκλο μας να κλείσεις…»
Πάνω αριστερά έχει ημερομηνία 07/01/2016 και μέσα μου μετράω Φεβρουάριος, Μάρτιος, Απρίλιος. Τρεις μήνες !!! Κόλλησα και δεν ήξερα τι να κάνω. Εντάξει το μπουκάλι θα το πετάξω στην ανακύκλωση αλλά το γράμμα ? Μήπως δεν ήταν τυχαίο που βρέθηκα εκεί ? Μήπως δεν προσπαθούσε η θάλασσα να κρατήσει έξω το “σκουπίδι” αλλά το έβγαλε για να το βρώ εγώ ?
Μήπως κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να το παραδώσει εκεί που έπρεπε και ζητάει την βοήθειά μου; Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει όλο αυτό αλλά θα προσπαθήσω να βοηθήσω. Ζητάω και εγώ από εσάς όμως να βοηθήσετε να ταξιδέψει αυτό το γράμμα. Ζητάω να βοηθήσετε να γίνουν όλοι σας οι αναγνώστες συνταξιδιώτες της παραπάνω ιστορίας μήπως και καταφέρει να φτάσει εκεί που πρέπει. Ευχαριστώ πολύ -Μ».
lifo.gr
Είμαι από το Ξυλόκαστρο και ονομάζομαι Μ. Σήμερα λοιπόν το μεσημέρι γυρνώντας από την δουλειά και πριν μπω στο σπίτι κατέβηκα λίγο παραλία. Είχε πολύ ωραία μέρα και δεν μπορούσα να αντισταθώ. Η ηρεμία που μου δίνει μια μικρή βόλτα στη θάλασσα είναι ότι ακριβώς χρειάζομαι για να αποβάλλω την πίεση της ημέρας.
Αυτή την ηρεμία όμως γρήγορα μου την χάλασαν διάφορα σκουπίδια κατά μήκος της θάλασσας. Ανάμεσά τους και εν μικρό μπουκαλάκι, νομίζω από ούζο, το οποίο «σπαρταρούσε» στην άκρη της θάλασσας. Όσο και αν προσπαθούσε, να μπει μέσα, το μικρό κυματάκι που είχε δεν το άφηνε. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι η φύση αντιστέκεται και δεν πρόκειται να δεχτεί αυτή την βαρβαρότητα. Θέλησα να βοηθήσω. Είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για την θάλασσα μετά από τόση γαλήνη μου έχει προσφέρει.
Πόσο μάλλον όταν σε λίγα μόλις μέτρα υπάρχουν 2 μπλε κάδοι ανακύκλωσης. Σήκωσα λοιπόν το μπουκάλι αλλά πριν προλάβω να κάνω ένα βήμα κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για ένα απλό μπουκάλι. Δεν πρόκειται για σκουπίδι. Μέσα του υπήρχε κάτι. Έβγαλα τον φελλό και μέσα υπήρχε ένα διπλωμένο χαρτί και τρεις μικρές πετρούλες. Αμέσως το άνοιξα και άρχισα να διαβάζω.
«Σήμερα είναι η γιορτή μου μα δεν γιορτάζω. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως για άλλη μια μέρα δεν θα μιλήσουμε. Η ώρα είναι 5 το πρωί και δεν με πιάνει ύπνος. Σε σκέφτομαι συνέχεια. Παίρνω τον σκύλο μου και κατεβαίνω θάλασσα. Έχει ξαπλώσει στα πόδια μου και του χαϊδεύω το κεφάλι όσο του λέω τον πόνο μου. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνει αλλά έχω ανάγκη να τα πω κάπου. Ξαφνικά σηκώνεται και μου φέρνει 3 πέτρες. Τις αφήνει δίπλα μου και με κοιτάει. Ένιωσα σαν να έτριψα το λυχνάρι και πλέον έχω 3 ευχές.
Η 1η ευχή είναι για σένα : Εύχομαι να έχεις βρει πραγματικά την »καλύτερη παρέα» και να είσαι χαρούμενη. Αυτό ήθελα πάντα για εσένα. Αυτό και μόνο.
Η 2η ευχή είναι για μένα : Εύχομαι κάποια στιγμή να σταματήσω να πονάω κάθε φορά που σε σκέφτομαι.
Η 3η ευχή είναι για εμάς : Εύχομαι όταν σε μια επόμενη ζωή ξαναβρεθούμε, τότε να με αγαπήσεις αληθινά. Τόσο που δεν θα θέλεις με τίποτα τον κύκλο μας να κλείσεις…»
Πάνω αριστερά έχει ημερομηνία 07/01/2016 και μέσα μου μετράω Φεβρουάριος, Μάρτιος, Απρίλιος. Τρεις μήνες !!! Κόλλησα και δεν ήξερα τι να κάνω. Εντάξει το μπουκάλι θα το πετάξω στην ανακύκλωση αλλά το γράμμα ? Μήπως δεν ήταν τυχαίο που βρέθηκα εκεί ? Μήπως δεν προσπαθούσε η θάλασσα να κρατήσει έξω το “σκουπίδι” αλλά το έβγαλε για να το βρώ εγώ ?
Μήπως κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να το παραδώσει εκεί που έπρεπε και ζητάει την βοήθειά μου; Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει όλο αυτό αλλά θα προσπαθήσω να βοηθήσω. Ζητάω και εγώ από εσάς όμως να βοηθήσετε να ταξιδέψει αυτό το γράμμα. Ζητάω να βοηθήσετε να γίνουν όλοι σας οι αναγνώστες συνταξιδιώτες της παραπάνω ιστορίας μήπως και καταφέρει να φτάσει εκεί που πρέπει. Ευχαριστώ πολύ -Μ».
lifo.gr
