Η επιστολή που μας προώθησε ο αναγνώστης του περιοδικού
«Στις 15/8/2015 επέστρεφα από την Ιθάκη προς Αθήνα, μετά τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Ή αν προτιμάτε από τον παράδεισο της παρθένας φύσης, στην κόλαση του έκφυλου και άναρχου τσιμέντου. Γύρω στις 21:30 μπήκα στον «αυτοκινητόδρομο» Πατρών – Κορίνθου. Ήδη από το τέρμα της γέφυρας Αντίρριο – Ρίο άρχισε η προ-εισαγωγή του τι θα συναντήσουμε στην πορεία του ταξιδιού μας. Σήματα εκατέρωθεν του δρόμου, τα οποία ήταν διατεταγμένα έτσι ώστε να ορίζουν τη στενή λωρίδα δρόμου – μονοπατιού, μέσα στην οποία θα κινηθούμε.
Μπαίνοντας στο κυρίως θέμα διαπιστώνεις ότι αυτά τα σήματα θα σε συντροφεύουν για τα επόμενα 120 χιλιόμετρα διαδρομής. Το μονοπάτι, μονοπάτι ωστόσο. Ουσιαστικά υπάρχουν δύο στενές λωρίδες πήγαινε – έλα, οι οποίες χωρίζονται μεταξύ τους με μικρά φωσφορίζοντα κολωνάκια ύψους περίπου ενός μέτρου, διατεταγμένα ανά 5 μέτρα περίπου, στα αριστερά σου. Στα δεξιά σου υπάρχουν, διατεταγμένα στην ίδια απόσταση μεταξύ τους, σήματα 2,5 μέτρων ύψους , με το στρογγυλό μπλε σήμα της υποχρεωτικής πορείας, που περιέχει ένα λευκό βέλος. Αυτό το βέλος θες από ντροπή, θες από εικαστική παρέμβαση του μηχανικού δείχνει προς τα κάτω. Το δρόμο. Σου γίνεται έτσι γνωστό ότι δεξιά σου θα σε συντροφεύουν τα σήματα και αριστερά σου τα κολωνάκια. Ο δρόμος συνεχίζεται με απανωτά ζιγκ-ζαγκ εν είδει φιδιού.
Νιώθεις πίσω από το τιμόνι σα να είσαι σε cockpit ηλεκτρονικού παιχνιδιού που ο δημιουργός του το έχει κάνει όσο πιο δύσκολο μπορούσε. Για παράδειγμα: δεν σου έχει βάλει καθόλου φωτισμό στο δρόμο. Αλλοίμονο εάν τύχει και σου καεί η ασφάλεια φώτων του αυτοκινήτου. Καημένε Έλληνα. Επίσης, δεν σου έχει δυνατότητα να σταματήσεις σε περίπτωση ανάγκης. Μία λωρίδα βλέπεις υπάρχει μόνο!!! Ίσως στην επόμενη αναβάθμιση του παιχνιδιού να βάλει και αυτή την επιλογή. Αντε τώρα να χαλάσει το όχημα (που να αγοράσεις νέο αυτοκίνητο με αυτή την κρίση!!), τι θα γίνει με τα οχήματα πίσω από εσένα που δε βρέθηκε βρε παιδί μου ένας εφευρέτης να τους βάλει σύστημα πτήσης.
Ξαφνικά
για να σου δυσκολέψει το όλο θέμα (μιλάμε για το δημιουργό του
παιχνιδιού), σου αλλάζει την τοποθέτηση των σημάτων εκατέρωθεν του
δρόμου. Σου βάζει και αριστερά σου τώρα αυτά τα ψηλά σήματα, που τα
είχες συνηθίσει στα δεξιά σου. Και είμαστε σε νυκτερινή πίστα. Που από
μακριά βλέπεις τα σήματα να φωσφορίζουν και δεν ξέρεις που πάει ο
δρόμος. Τώρα δίνω βοήθεια στους μελλοντικούς παίκτες, αλλά δεν πειράζει.
Ελπίζω ο δημιουργός του ΅παιχνιδιούΆ να με συγχωρέσει που μαθαίνω τις
πίστες στους υπόλοιπους. Αντε τώρα να βρεθεί μπροστά σου ένα από τα
ακόλουθα: νταλίκα, νέος οδηγός με ένα Ν… ίσα με το μπόι του.
Εντάξει δεν είναι όλα μαύρα. Υπάρχουν και σημεία που η κάθε κατεύθυνση γίνεται 1,5 λωρίδα. Εκεί βγαίνει το ένστικτο του έμπειρου Έλληνα οδηγού, ο οποίος κατεβάζει σχέση, ανάβει ή αναβοσβήνει, στον άσχετο αργό που είναι εμπρός του με το κουβαδάκι του, τη μεγάλη σκάλα των φώτων και ετοιμάζεται για απογείωση. Σε κάποια σημεία υπάρχει και τρομοκρατία: ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΔΥΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΑ. Και να μην το θες σε κυριεύει ο φόβος. Δεδομένο. Αναρωτιέσαι αν θα είσαι τυχερός και θα μπεις στις εξαιρέσεις του μηνύματος της πινακίδας. Και στο παιχνίδι και να χάσεις σου δίνει και άλλη ζωή. Εδώ;
Αν ναι μην το ξεχάσω. Για να μπεις στο παιχνίδι πληρώνεις κιόλας. Ξέρετε στα διόδια. Και ρωτάω. Αφελώς; Πληρώνουμε ποτέ σε κάποιο εστιατόριο για να φάμε μισοψημένο φαγητό; Ή για να λάβουμε μισές υπηρεσίες από κάποιον; Αυτός που σχεδίασε αυτό το δρόμο και όλοι οι υπεύθυνοι-ανεύθυνοι τον έχουν περπατήσει βράδυ με τα οχήματα τους; Γιατί το κάθε έργο, μηχάνημα κλπ. το δοκιμάζεις πριν το δώσεις προς χρήση. Δεν ρωτάω για πολιτικούς. Αυτοί πάνε ή αεροπορικώς ή κλείνουν όλοι οι δρόμοι για να περάσουν. Ποιοι είναι αυτοί που θα καταδεχτούν να χρησιμοποιήσουν κακούς δρόμους ή να περιμένουν στην ουρά ακίνητοι μαζί με εμάς.
Να μου παρέχει το κράτος κάποιο δρόμο που θα με οδηγήσει ασφαλώς στο σπίτι μου, να δεχτώ να πληρώσω. Όπως πληρώνουμε για τη χρήση του υπερσύγχρονου δρόμου στο νομό Αττικής. Αλλά, και όποιος διαφωνεί δεν θα τον πιστέψω. Από μικρό παιδί θυμάμαι να πληρώνουμε πάντα σε διόδια για άθλιους δρόμους. Μα καλά αυτός ο κουμπαράς δεν έχει πυθμένα; Για να μην πω, πάτο. Γιατί ο δικός μας δεν αντέχει άλλο (δέχομαι λογοκρισία εδώ, αν δεν δεχτείτε την αγανάκτησή μου).
Τελικά πάντα θα πληρώνουμε σε αυτή τη χώρα για ημιτελή πράγματα; Και αυτόματα εμπρός μπαίνουν δύο ερωτήματα. Είμαστε και οι ίδιοι ημιτελείς σαν άνθρωποι και σαν πολίτες; Απλά ρωτάω, δεν εκφέρω γνώμη. Και το άλλο ερώτημα. Κάνουμε τα στραβά μάτια γιατί αδιαφορούμε; Και από ολοκληρωτική καταστροφή να είχε βγει η χώρα, τόσα χρόνια θα είχαν φτιαχτεί οι δρόμοι. Και πολλά άλλα. Και αυτοί οι προϋπολογισμοί για τα
δημόσια έργα βρε παιδί μου αβάσταχτοι. Τόσο ακριβή η πίσσα; Να υποθέσω κάτι άλλο. Μπα δε νομίζω. Διαφάνεια. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού άλλωστε.
Αλήθεια, υπάρχει χρονοδιάγραμμα για την αποπεράτωση κάποιου έργου; Ή ξεκινάμε και έχει ο Θεός. Όποτε τελειώσει. Μπας και θα διαμαρτυρηθεί κανένας; Αντε να γεμίσουν δύο τρεις φορές το Σύνταγμα οι αγανακτισμένοι και μετά να βαρεθούν και σε αυτό. Όπως σε πολλά άλλα. Απελπισία και παραίτηση. Κάτι ξέρουν οι κυβερνώντες. Δεν τους φοβούνται αυτούς που βρίσκονται κάτω από τα μπαλκόνια των προεκλογικών τους λόγων. Θα τους πετάξουν μερικά ΘΑ, μερικά ρουσφέτια και θα κλείσουν τα ανοικτά στόματα.
Ή εκτός αν τα έργα καθυστερούν γιατί υπάρχει συμφωνία κράτους – Θεού. Έχουμε γίνει ήδη πολλοί, οπότε τι θα λέγατε κύριοι του κράτους αν εφεύρουμε ένα τρόπο ώστε να μειωθεί ο πληθυσμός; Και πως. Κάνουμε χάλια δρόμους και έτσι μειώνεται ο πληθυσμός και εμείς νίπτουμε τας χείρας μας. Ασε που τώρα σκέφτομαι και το άλλο. Ίσως οι ασφαλιστικές εταιρείες βάλουν στις εξαιρέσεις κάλυψης ατυχημάτων τη χρήση του δρόμου Πατρών–Κορίνθου. Σημειώνω ότι αν το εφαρμόσουν σαν ιδέα, θα ζητήσω μέρος από τα κέρδη που θα αποκομίσουν.
Δεν διαφωνώ ότι το έργο που θα γίνει, θα είναι πολύ ωραίο. Αλλά βαρέθηκα μια ζωή να περιμένω αυτά που θα έρθουν. Βαρέθηκα να τρώω τα ψίχουλα που μου πετάνε, και μαζί με εμένα και πολλοί άλλοι. Φαντάζομαι.
Ας απαιτήσουμε την ποιότητα που μας αρμόζει. Ας δώσουμε αξία στον εαυτό μας. Ότι ζητάμε και όπως σκεφτόμαστε αυτό εισπράττουμε. Αλλωστε αν συνεχίζουμε να κάνουμε όλα τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο, είναι αστείο να περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Ας γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε. Ας ελπίσουμε ότι θα το καταφέρουμε. Και να οδηγούμε με προσοχή».
Θ.Π
Εντάξει δεν είναι όλα μαύρα. Υπάρχουν και σημεία που η κάθε κατεύθυνση γίνεται 1,5 λωρίδα. Εκεί βγαίνει το ένστικτο του έμπειρου Έλληνα οδηγού, ο οποίος κατεβάζει σχέση, ανάβει ή αναβοσβήνει, στον άσχετο αργό που είναι εμπρός του με το κουβαδάκι του, τη μεγάλη σκάλα των φώτων και ετοιμάζεται για απογείωση. Σε κάποια σημεία υπάρχει και τρομοκρατία: ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΔΥΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΑ. Και να μην το θες σε κυριεύει ο φόβος. Δεδομένο. Αναρωτιέσαι αν θα είσαι τυχερός και θα μπεις στις εξαιρέσεις του μηνύματος της πινακίδας. Και στο παιχνίδι και να χάσεις σου δίνει και άλλη ζωή. Εδώ;
Αν ναι μην το ξεχάσω. Για να μπεις στο παιχνίδι πληρώνεις κιόλας. Ξέρετε στα διόδια. Και ρωτάω. Αφελώς; Πληρώνουμε ποτέ σε κάποιο εστιατόριο για να φάμε μισοψημένο φαγητό; Ή για να λάβουμε μισές υπηρεσίες από κάποιον; Αυτός που σχεδίασε αυτό το δρόμο και όλοι οι υπεύθυνοι-ανεύθυνοι τον έχουν περπατήσει βράδυ με τα οχήματα τους; Γιατί το κάθε έργο, μηχάνημα κλπ. το δοκιμάζεις πριν το δώσεις προς χρήση. Δεν ρωτάω για πολιτικούς. Αυτοί πάνε ή αεροπορικώς ή κλείνουν όλοι οι δρόμοι για να περάσουν. Ποιοι είναι αυτοί που θα καταδεχτούν να χρησιμοποιήσουν κακούς δρόμους ή να περιμένουν στην ουρά ακίνητοι μαζί με εμάς.
Να μου παρέχει το κράτος κάποιο δρόμο που θα με οδηγήσει ασφαλώς στο σπίτι μου, να δεχτώ να πληρώσω. Όπως πληρώνουμε για τη χρήση του υπερσύγχρονου δρόμου στο νομό Αττικής. Αλλά, και όποιος διαφωνεί δεν θα τον πιστέψω. Από μικρό παιδί θυμάμαι να πληρώνουμε πάντα σε διόδια για άθλιους δρόμους. Μα καλά αυτός ο κουμπαράς δεν έχει πυθμένα; Για να μην πω, πάτο. Γιατί ο δικός μας δεν αντέχει άλλο (δέχομαι λογοκρισία εδώ, αν δεν δεχτείτε την αγανάκτησή μου).
Τελικά πάντα θα πληρώνουμε σε αυτή τη χώρα για ημιτελή πράγματα; Και αυτόματα εμπρός μπαίνουν δύο ερωτήματα. Είμαστε και οι ίδιοι ημιτελείς σαν άνθρωποι και σαν πολίτες; Απλά ρωτάω, δεν εκφέρω γνώμη. Και το άλλο ερώτημα. Κάνουμε τα στραβά μάτια γιατί αδιαφορούμε; Και από ολοκληρωτική καταστροφή να είχε βγει η χώρα, τόσα χρόνια θα είχαν φτιαχτεί οι δρόμοι. Και πολλά άλλα. Και αυτοί οι προϋπολογισμοί για τα
δημόσια έργα βρε παιδί μου αβάσταχτοι. Τόσο ακριβή η πίσσα; Να υποθέσω κάτι άλλο. Μπα δε νομίζω. Διαφάνεια. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού άλλωστε.
Αλήθεια, υπάρχει χρονοδιάγραμμα για την αποπεράτωση κάποιου έργου; Ή ξεκινάμε και έχει ο Θεός. Όποτε τελειώσει. Μπας και θα διαμαρτυρηθεί κανένας; Αντε να γεμίσουν δύο τρεις φορές το Σύνταγμα οι αγανακτισμένοι και μετά να βαρεθούν και σε αυτό. Όπως σε πολλά άλλα. Απελπισία και παραίτηση. Κάτι ξέρουν οι κυβερνώντες. Δεν τους φοβούνται αυτούς που βρίσκονται κάτω από τα μπαλκόνια των προεκλογικών τους λόγων. Θα τους πετάξουν μερικά ΘΑ, μερικά ρουσφέτια και θα κλείσουν τα ανοικτά στόματα.
Ή εκτός αν τα έργα καθυστερούν γιατί υπάρχει συμφωνία κράτους – Θεού. Έχουμε γίνει ήδη πολλοί, οπότε τι θα λέγατε κύριοι του κράτους αν εφεύρουμε ένα τρόπο ώστε να μειωθεί ο πληθυσμός; Και πως. Κάνουμε χάλια δρόμους και έτσι μειώνεται ο πληθυσμός και εμείς νίπτουμε τας χείρας μας. Ασε που τώρα σκέφτομαι και το άλλο. Ίσως οι ασφαλιστικές εταιρείες βάλουν στις εξαιρέσεις κάλυψης ατυχημάτων τη χρήση του δρόμου Πατρών–Κορίνθου. Σημειώνω ότι αν το εφαρμόσουν σαν ιδέα, θα ζητήσω μέρος από τα κέρδη που θα αποκομίσουν.
Δεν διαφωνώ ότι το έργο που θα γίνει, θα είναι πολύ ωραίο. Αλλά βαρέθηκα μια ζωή να περιμένω αυτά που θα έρθουν. Βαρέθηκα να τρώω τα ψίχουλα που μου πετάνε, και μαζί με εμένα και πολλοί άλλοι. Φαντάζομαι.
Ας απαιτήσουμε την ποιότητα που μας αρμόζει. Ας δώσουμε αξία στον εαυτό μας. Ότι ζητάμε και όπως σκεφτόμαστε αυτό εισπράττουμε. Αλλωστε αν συνεχίζουμε να κάνουμε όλα τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο, είναι αστείο να περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Ας γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε. Ας ελπίσουμε ότι θα το καταφέρουμε. Και να οδηγούμε με προσοχή».
Θ.Π
autotriti.gr
