Είναι
αδιανόητο να παράγουν πρακτική πολιτική άνθρωποι που δεν εργάστηκαν
ποτέ, άνθρωποι που δεν έχουν ανοίξει μια επιχείρηση, που δεν έχουν δει
πόσο δύσκολο είναι μέσα σε ένα διάστημα σχεδόν δύο μηνών να πληρώσουν
λογαριασμούς ΔΕΚΟ, αλλά και ΦΠΑ, εφορία, ασφαλιστικά ταμεία και να
μπορούν να ζήσουν και την οικογένεια τους.
Του Στάθη Μπούκουρα
Οι τελευταίες ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας με ιδιαίτερο αποκορύφωμα αυτών τη διενέργεια ενός ακραία διχαστικού για τον Ελληνικό λαό δημοψηφίσματος με μια εντέλει αμφισβητήσιμη ερμηνεία του τελικού αποτελέσματος του, ανέδειξε ένα υπαρκτό κοινωνικό – πολιτικό φαινόμενο στην Ελλάδα, το οποίο και θα αποτελέσει στο μέλλον κριτήριο για την πολιτική τοποθέτηση των Ελλήνων, κατά την κρίση μου, μια καινούρια ταξική πάλη μεταξύ της «ελίτ» που ουδόλως εθίγη, ή εθίγη πολύ λίγο από τα σκληρά οικονομικά μέτρα που έφεραν τα μνημόνια στη χώρα και του μη προνομιούχου πολίτη, ο οποίος πλήρωσε το «μάρμαρο» με μια απότομη κατάρρευση της ποιότητας ζωής του ίδιου και της οικογένειας του.
Αυτό το πραγματικό γεγονός αποδεικνύεται από μια απλή παρατήρηση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου στο μεγαλύτερο νομό της χώρας, στο νομό Αττικής, όπου στις περιοχές που ακμάζει η «ελίτ» ήταν συντριπτικά τα ποσοστά υπέρ του ναι, ενώ εντελώς αντίθετη ήταν η εικόνα στις περιοχές που δραστηριοποιούνται οι εργατικές και οι μη προνομιούχες μικροαστικές τάξεις που μεσουράνησε το όχι.
Επομένως κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει πλέον διαχωρισμός των πολιτών σε μνημονιακούς – αντιμνημονιακούς ή δεξιούς – αριστερούς.
Το εθνικό ζήτημα που θα μας απασχολήσει στο μέλλον, είναι ότι η φτωχοποίηση ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού με τα σκληρά μέτρα που εφαρμόστηκαν, οδήγησε στον διαχωρισμό της Ελληνικής κοινωνίας σε αυτούς που έχουν περιθώριο να αντέξουν άλλο ένα μνημόνιο που ήρθε στη χώρα μας, το σκληρότερο κατά την κοινή παραδοχή όλων και από τα προηγούμενα δύο και σε αυτούς τους πολίτες που πραγματικά πλέον δεν αντέχουν άλλο ούτε οι ίδιοι, ούτε οι οικογένειες τους και που παρά τις ατελείωτες ώρες εργασίας τους, με τριτοκοσμικές συνθήκες και μισθούς, δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ούτε τα βασικά αγαθά, με αποτέλεσμα να γινόμαστε μάρτυρες εν έτει 2015 παιδιών στα όρια εξαθλίωσης που λιποθυμούν από πείνα(!)
Αν το διακύβευμα της Ελληνικής κοινωνίας μετά την μεταπολίτευση ήταν ο εκδημοκρατισμός των κρατικών θεσμών και η συμμετοχή στην πολιτική και κοινωνική ζωή πολιτών που λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων είχαν αποκλειστεί, και αν το διακύβευμα της περιόδου των «παχιών αγελάδων» που έζησε η πατρίδα μας, μέσω ατελείωτων δανεισμών, ήταν να συμμετέχουν σε αυτό το φαγοπότι όλοι οι πολίτες, με αποτέλεσμα, να χάσει ο Έλληνας τις παραδοσιακές του αξίες και παραδόσεις και να στραφεί σε έναν υπερκαταναλωτισμό και ένα ξενόφερτο τρόπο ζωής, με μοναδικό σκοπό την απόκτηση προσωρινού πλούτου, ο ερχομός της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας και η εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων, ανέδειξαν την ανάγκη αντίδρασης των μη προνομιούχων πολιτών σε σκληρές οικονομικές πρακτικές και πολιτικές που εφαρμόζονταν από πολιτικούς που ουδέποτε είχαν την παραμικρή επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα και την καθημερινότητα και τα προβλήματα που συνοδεύουν αυτή του απλού πολίτη.
Η λύση στο πρόβλημα και ο πιο άμεσος τρόπος αντίδρασης του μη προνομιούχου πολίτη μπροστά σε αυτή την αδιέξοδη κατάσταση επιβολής σε αυτόν σκληρών πολιτικών και οικονομικών μέτρων που θίγουν όχι απλά την ζωή του αλλά και την αξιοπρέπεια του, είναι η ανάδειξη ανθρώπων ως εκπροσώπων του, που να προέρχονται από την δική του πραγματικότητα, την δική του καθημερινότητα, που έχουν αντιμετωπίσει την ίδια σκληρή αλήθεια και έχουν έρθει αντιμέτωποι με τα ίδια προβλήματα με εκείνον.
Είναι αδιανόητο να παράγουν πρακτική πολιτική άνθρωποι που δεν εργάστηκαν ποτέ, άνθρωποι που δεν έχουν ανοίξει μια επιχείρηση, που δεν έχουν δει πόσο δύσκολο είναι μέσα σε ένα διάστημα σχεδόν δύο μηνών να πληρώσουν λογαριασμούς ΔΕΚΟ, αλλά και ΦΠΑ, εφορία, ασφαλιστικά ταμεία και να μπορούν να ζήσουν και την οικογένεια τους.
Είναι αδιανόητο να παράγουν πρακτική πολιτική άνθρωποι που ζούσαν χρόνια μακριά από την Ελλάδα, αποκομμένοι από τα προβλήματα του λαού, ανίκανοι να βρουν λύσεις στα προβλήματα που ταλανίζουν τον απλό πολίτη γιατί ποτέ δεν βρέθηκαν σε θέση να τα λύσουν και επιτέλους δεν μπορεί η πολιτική να ασκείται ως «κληρονομικό δικαίωμα» γόνων που φαντάζονται ως αυτονόητο δικαίωμα τους, την πολιτική τους ιδιότητα, χωρίς να παράγουν κανένα ουσιαστικό έργο, παρά να νομοθετούν ακραία αντιλαϊκά μέτρα.
Πρέπει να γίνει πλέον αντιληπτό ότι η «ελίτ» της πολιτικής ζωής του τόπου, η οποία ζει αποκομμένη από τον λαό και είναι ανίκανη να μοιραστεί τα προβλήματα του τελευταίου και να του βρει πρακτικές και βιώσιμες λύσεις που θα ανακουφίζουν την καθημερινότητα του, που ζει μέσα στον πλούτο και έχει εκμεταλλευτεί την ανάδειξη της, όχι προς όφελος του πολίτη, αλλά ως ευκαιρία ακόμη μεγαλύτερου πλουτισμού της ίδιας, έχει μπει στο περιθώριο.
Πρέπει οι πολίτες εκείνοι που θέλουν να συμμετέχουν ενεργά στα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα της χώρα, να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να οργανωθούν μέσα από ακομμάτιστες κοινωνικές κινήσεις, να αποκτήσουν όραμα, να μην μείνουν εγκλωβισμένοι στα κλειστά καβούκια της καθημερινότητας τους, όσο σκληρή και να είναι αυτή και μέσα από πράξεις αλληλεγγύης και προσφοράς, ο καθένας όπου μπορεί, να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους προσφέροντας βοήθεια αλλά και ελπίδα, ότι οι καλύτερες μέρες για την χώρα μας, θα έρθουν από μας τους ίδιους που έχουμε μάθει να δουλεύουμε σκληρά και να βάζουμε πλάτη στα δύσκολα.
Του Στάθη Μπούκουρα
Οι τελευταίες ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας με ιδιαίτερο αποκορύφωμα αυτών τη διενέργεια ενός ακραία διχαστικού για τον Ελληνικό λαό δημοψηφίσματος με μια εντέλει αμφισβητήσιμη ερμηνεία του τελικού αποτελέσματος του, ανέδειξε ένα υπαρκτό κοινωνικό – πολιτικό φαινόμενο στην Ελλάδα, το οποίο και θα αποτελέσει στο μέλλον κριτήριο για την πολιτική τοποθέτηση των Ελλήνων, κατά την κρίση μου, μια καινούρια ταξική πάλη μεταξύ της «ελίτ» που ουδόλως εθίγη, ή εθίγη πολύ λίγο από τα σκληρά οικονομικά μέτρα που έφεραν τα μνημόνια στη χώρα και του μη προνομιούχου πολίτη, ο οποίος πλήρωσε το «μάρμαρο» με μια απότομη κατάρρευση της ποιότητας ζωής του ίδιου και της οικογένειας του.
Αυτό το πραγματικό γεγονός αποδεικνύεται από μια απλή παρατήρηση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου στο μεγαλύτερο νομό της χώρας, στο νομό Αττικής, όπου στις περιοχές που ακμάζει η «ελίτ» ήταν συντριπτικά τα ποσοστά υπέρ του ναι, ενώ εντελώς αντίθετη ήταν η εικόνα στις περιοχές που δραστηριοποιούνται οι εργατικές και οι μη προνομιούχες μικροαστικές τάξεις που μεσουράνησε το όχι.
Επομένως κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει πλέον διαχωρισμός των πολιτών σε μνημονιακούς – αντιμνημονιακούς ή δεξιούς – αριστερούς.
Το εθνικό ζήτημα που θα μας απασχολήσει στο μέλλον, είναι ότι η φτωχοποίηση ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού με τα σκληρά μέτρα που εφαρμόστηκαν, οδήγησε στον διαχωρισμό της Ελληνικής κοινωνίας σε αυτούς που έχουν περιθώριο να αντέξουν άλλο ένα μνημόνιο που ήρθε στη χώρα μας, το σκληρότερο κατά την κοινή παραδοχή όλων και από τα προηγούμενα δύο και σε αυτούς τους πολίτες που πραγματικά πλέον δεν αντέχουν άλλο ούτε οι ίδιοι, ούτε οι οικογένειες τους και που παρά τις ατελείωτες ώρες εργασίας τους, με τριτοκοσμικές συνθήκες και μισθούς, δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ούτε τα βασικά αγαθά, με αποτέλεσμα να γινόμαστε μάρτυρες εν έτει 2015 παιδιών στα όρια εξαθλίωσης που λιποθυμούν από πείνα(!)
Αν το διακύβευμα της Ελληνικής κοινωνίας μετά την μεταπολίτευση ήταν ο εκδημοκρατισμός των κρατικών θεσμών και η συμμετοχή στην πολιτική και κοινωνική ζωή πολιτών που λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων είχαν αποκλειστεί, και αν το διακύβευμα της περιόδου των «παχιών αγελάδων» που έζησε η πατρίδα μας, μέσω ατελείωτων δανεισμών, ήταν να συμμετέχουν σε αυτό το φαγοπότι όλοι οι πολίτες, με αποτέλεσμα, να χάσει ο Έλληνας τις παραδοσιακές του αξίες και παραδόσεις και να στραφεί σε έναν υπερκαταναλωτισμό και ένα ξενόφερτο τρόπο ζωής, με μοναδικό σκοπό την απόκτηση προσωρινού πλούτου, ο ερχομός της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας και η εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων, ανέδειξαν την ανάγκη αντίδρασης των μη προνομιούχων πολιτών σε σκληρές οικονομικές πρακτικές και πολιτικές που εφαρμόζονταν από πολιτικούς που ουδέποτε είχαν την παραμικρή επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα και την καθημερινότητα και τα προβλήματα που συνοδεύουν αυτή του απλού πολίτη.
Η λύση στο πρόβλημα και ο πιο άμεσος τρόπος αντίδρασης του μη προνομιούχου πολίτη μπροστά σε αυτή την αδιέξοδη κατάσταση επιβολής σε αυτόν σκληρών πολιτικών και οικονομικών μέτρων που θίγουν όχι απλά την ζωή του αλλά και την αξιοπρέπεια του, είναι η ανάδειξη ανθρώπων ως εκπροσώπων του, που να προέρχονται από την δική του πραγματικότητα, την δική του καθημερινότητα, που έχουν αντιμετωπίσει την ίδια σκληρή αλήθεια και έχουν έρθει αντιμέτωποι με τα ίδια προβλήματα με εκείνον.
Είναι αδιανόητο να παράγουν πρακτική πολιτική άνθρωποι που δεν εργάστηκαν ποτέ, άνθρωποι που δεν έχουν ανοίξει μια επιχείρηση, που δεν έχουν δει πόσο δύσκολο είναι μέσα σε ένα διάστημα σχεδόν δύο μηνών να πληρώσουν λογαριασμούς ΔΕΚΟ, αλλά και ΦΠΑ, εφορία, ασφαλιστικά ταμεία και να μπορούν να ζήσουν και την οικογένεια τους.
Είναι αδιανόητο να παράγουν πρακτική πολιτική άνθρωποι που ζούσαν χρόνια μακριά από την Ελλάδα, αποκομμένοι από τα προβλήματα του λαού, ανίκανοι να βρουν λύσεις στα προβλήματα που ταλανίζουν τον απλό πολίτη γιατί ποτέ δεν βρέθηκαν σε θέση να τα λύσουν και επιτέλους δεν μπορεί η πολιτική να ασκείται ως «κληρονομικό δικαίωμα» γόνων που φαντάζονται ως αυτονόητο δικαίωμα τους, την πολιτική τους ιδιότητα, χωρίς να παράγουν κανένα ουσιαστικό έργο, παρά να νομοθετούν ακραία αντιλαϊκά μέτρα.
Πρέπει να γίνει πλέον αντιληπτό ότι η «ελίτ» της πολιτικής ζωής του τόπου, η οποία ζει αποκομμένη από τον λαό και είναι ανίκανη να μοιραστεί τα προβλήματα του τελευταίου και να του βρει πρακτικές και βιώσιμες λύσεις που θα ανακουφίζουν την καθημερινότητα του, που ζει μέσα στον πλούτο και έχει εκμεταλλευτεί την ανάδειξη της, όχι προς όφελος του πολίτη, αλλά ως ευκαιρία ακόμη μεγαλύτερου πλουτισμού της ίδιας, έχει μπει στο περιθώριο.
Πρέπει οι πολίτες εκείνοι που θέλουν να συμμετέχουν ενεργά στα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα της χώρα, να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να οργανωθούν μέσα από ακομμάτιστες κοινωνικές κινήσεις, να αποκτήσουν όραμα, να μην μείνουν εγκλωβισμένοι στα κλειστά καβούκια της καθημερινότητας τους, όσο σκληρή και να είναι αυτή και μέσα από πράξεις αλληλεγγύης και προσφοράς, ο καθένας όπου μπορεί, να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους προσφέροντας βοήθεια αλλά και ελπίδα, ότι οι καλύτερες μέρες για την χώρα μας, θα έρθουν από μας τους ίδιους που έχουμε μάθει να δουλεύουμε σκληρά και να βάζουμε πλάτη στα δύσκολα.
sfedona.gr
