Διάλυση της Ευρωζώνης λόγω πολιτικής ανεπάρκειας

Γράφει ο Γεώργιος Εμ.Δημητράκης 

Στόχος της Συνθήκης της Ρώμης που υπογράφτηκε το 1957 (ΕΟΚ) από τις ιδρυτικές χώρες Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία ήταν ή ιδέα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η συμβολή αυτών στην λειτουργική δόμηση της πολιτικής Ευρώπης ως καθοριστικό βήμα για  την πληρέστερη ενοποίηση της Ευρώπης, με κοινή δράση την οικονομική και κοινωνική πρόοδο των λαών, των όρων διαβίωσης και απασχόλησης των λαών με συντονισμένες δράσεις για την εμπέδωση των αξιών, της ισότητας, της αλληλεγγύης, της εμπιστοσύνης, την εξασφάλιση της σταθερότητας, την επέκταση της οικονομίας, της ισορροπίας στις συναλλαγές και συνθήκες θεμιτού ανταγωνισμού. Και όλα αυτά προς αποτροπή νέων πολεμικών συρράξεων μετά τις τραυματικές εμπειρίες των 2 Παγκοσμίων Πολέμων που ξεκίνησαν από ευρωπαϊκό έδαφος και αιματοκύλησαν των ανθρωπότητα.

Η επέτειος των 50 χρόνων από την υπογραφή της ίδρυσης της ΕΟΚ/ΕΕ εορτάστηκε το έτος 2007 με λαμπρές εκδηλώσεις  από τα Κράτη-μέλη (27) εις την ειδική Σύνοδο Κορυφής εις το Βερολίνο υπό την προεδρία της Ανγκελα Μερκελ   με υπογραφή Διακήρυξης των Αξιών της Ε.Ε. και της ανάγκης περεταίρω συνεργασίας.

Όμως πέραν από τις εορταστικές εκδηλώσεις, τις συνηθισμένες και γνωστές Συναντήσεις Κορυφής, το καίριο ερώτημα που τίθεται κάθε τόσο από τους πολίτες της Ευρώπης προς τους Ευρωπαίους Ηγέτες, τους Θεσμούς της Ε.Ε. και των Οργάνων της είναι: σε τι συνίσταται το βαθύ νόημα της ύπαρξης της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης; Διότι κάθε τόσο, ο καθείς από εμάς, γινόμαστε γνώστες των διαφόρων έντονων διχογνωμιών, αντιπαραθέσεων και την παντελή έλλειψη της ενότητας, της ισότητας και αλληλεγγύης για την χάραξη μίας κοινής πολιτικής προς αντιμετώπιση κοινών και σοβαρότατων προβλημάτων που υπονομεύουν τις τύχες των Λαών της, αυτό το μέλλον της Ευρώπης.

Μεγάλο λάθος είναι ο χαρακτηρισμός που δίνεται σε όλους εκείνους που εδώ και δύο δεκαετίες δικαιολογημένα ανησυχούνε για την κατάντια και το μέλλον της Ε.Ε. και τους οποίους αποκαλούνε τώρα «Ευρωσκεπτικιστές». Διότι οι κύριοι υπαίτιοι της λάθος πορείας που διανύει σήμερα η Ευρώπη χρησιμοποιούν εσκεμμένα τους «Ευρωσκεπτικιστές» ως άλλοθι και «εχθρούς της Ευρώπης», για να αποκρύπτουν και να καλύπτουν τις καιροσκοπικές πολιτικές των εις βάρος της πλειονότητας των κρατών-μελών και των Λαών της Ευρώπης. Περί αυτού δεν υπάρχει καμία πλέον αμφιβολία.

Πολλά παραδείγματα θα μπορούσε να παραθέσει  κανείς για την εγκληματική συμπεριφορά των ολέθριων πρωταγωνιστών εις την ευρωπαϊκή αρένα.  Η άρνηση των για την τόσο πολυπόθητη από την πλειονότητα των Ευρωπαίων Πολιτών πολιτική και οικονομική Ένωση της Ευρώπης. Η χάραξη ενιαίας και κοινής εξωτερικής πολιτικής και υπεράσπιση και φύλαξη των κοινών συνόρων της Ευρώπης. Η ισόρροπη ανάπτυξη και η καθιέρωση κοινών αξιών και της προβολής της αλληλεγγύης και της εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών για την αντιμετώπιση κοινωνικών, οικονομικών ανισορροπιών και προβλημάτων. Η παντελής απουσία της Ε.Ε. από τα διεθνή FORUM και τις αποφάσεις που λαμβάνονται.

Οι μονομερείς ενέργειες μερικών κρατών-μελών που πλήττουν την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, τον πολιτισμό αλλά και την ευαισθησία άλλων κρατών-μελών. Όπως π.χ. οι μυστικές διαπραγματεύσεις και η Συμφωνία του προκατόχου της κ.Μέρκελ  καγκελαρίου κ. Gerhard Schröder με την Ρωσία για την κατασκευή του αγωγού πετρελαίου προς την Γερμανία και την Ευρώπη, παρακάμπτοντας το έδαφος του κράτους-μέλους της Ε.Ε. της Πολωνίας, μέσω της Βαλτικής Θάλασσας. Η οποία όχι μόνον πρόσβαλε και πλήγωσε την εθνική υπερηφάνεια και την εμπιστοσύνη της Πολωνίας, αλλά ταυτόχρονα έφερε εις την μνήμη όλων των Πολωνών το Σύμφωνο του 3^ου Ράιχ με τον Στάλιν για την διχοτόμηση της Πατρίδας των και μόλις λίγους μήνες μετά , το έτος 1939, την ταυτόχρονη διμέτωπη επίθεση της Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης κατά της Πολωνίας, που είχε ως συνέπεια την ισοπέδωση της χώρας και  την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αναρίθμητες είναι οι περιπτώσεις, οι αποφάσεις και οι ενέργειες των ισχυρών τώρα πρωταγωνιστών της Ε.Ε., οι οποίες δεν αντικατοπτρίζουν ούτε εις το ελάχιστον  τους στόχους, τις ιδέες και τα οράματα των Συνθηκών της Ρώμης και του Μάαστριχ προς όφελος της ευημερίας των λαών της Ευρώπης, αλλά παράλληλα προκλητικά και ανεπίσημα μετέφεραν τώρα το Κέντρο των αποφάσεων της Ε.Ε.  από τις Βρυξέλλες εις το Βερολίνο.              

Το κλίμα σύρραξης στην συνάντηση των Ηγετών της G20 στις Κάννες, κατά την  δραματική νύχτα της 2ας Νοεμβρίου 2011, που περιγράφει τώρα ο Ισπανός πρώην Πρωθυπουργός Θαπατέρο  σε βιβλίο του με τίτλο «Το δίλημμα» , με χαρακτήρα «απομνημονευμάτων», αποτυπώνει το ζενίθ της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, την άθλια κατάντια και τα διάφορα μέτωπα εντός της Ε.Ε. Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη μαρτυρία Ευρωπαίου ηγέτη πίσω από τα παρασκήνια από την δυσκολότερη εποχή στην ιστορία της Ε.Ε. Αλλά και τις ανεπίτρεπτες για Ηγέτες εκφράσεις, διχογνωμίες και σφοδρότατες συγκρούσεις που είχαν ως συνέπεια, ευθύς αμέσως μόλις εντός 3 εβδομάδων, λόγω εντονότατων πιέσεων, τις παραιτήσεις των Πρωθυπουργών της Ελλάδος, της Ισπανίας και Ιταλίας κ.κ. Παπανδρέου, Θαπατέρο και Μπερλουσκόνι.

Δεν υπάρχει καμία πλέον αμφιβολία, ότι εντός της Ε.Ε. οξύνεται η αντιπαράθεση μεταξύ ενός τμήματος της Ε.Ε., κυρίως του Νότου,  και εκείνων των κρατών-μελών, οι οποίοι ως εκφραστές της δήθεν «προτεσταντικής ηθικής» και της «ιερότητας της εργασίας» κατέστησαν συλλέκτες τεράστιου πλούτου εις βάρος όμως των χωρών του Νότου. Οι οποίοι χρησιμοποιούνε τώρα τα τεράστια κεφάλαιά των μέσω των χρηματαγορών και των πολυεθνικών εταιρειών που ελέγχουν και μέσω της καιροσκοπικής πολιτικής και της θέσπισης Νόμων και Κανόνων εντός της Ε.Ε., αλλά και εις το όνομα της δήθεν  «ιερότητας της εργασίας και της προτεσταντικής ηθικής»  εκβιάζουν και υποτάσσουν τώρα τα υπόλοιπα κράτη-μέλη, στραγγαλίζοντας  λαούς και κοινωνίες. 

Όμως, οι Λαοί της Ευρώπης επιθυμούν μία ηγεσία αντί της κυριαρχίας, μία παγκόσμια κοινότητα κοινών συμφερόντων, και όχι την δημιουργία αφέντη και υποτελών. Όλως αντίθετη με την ιδιοφυή στρατηγική και το οικουμενικό όραμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το πνεύμα του Ελληνισμού. 

 Γεώργιος Εμ.Δημητράκης

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.