Η οικονομική κρίση που ήταν αποτέλεσμα μία σηψαιμικής ηθικής
κοινωνικής κρίσης μέχρι το 2009 κατέληξε στις ημέρες μας σε μια συνεχιζόμενη πολιτική κρίση.
Οι ιδεολογικοί πυλώνες της μεταπολίτευσης που είχαν ανορθωθεί μέσα από το
σκοτάδι της στρατιωτικής δικτατορίας του Ιωαννίδη και του παρακρατικού στρατού
του που επέζησε άρχισαν να διαβρώνονται σύντομα και το 2009 δεν μπορούσαν πια να σηκώσουν το
βάρος της Ελλάδας.
Οι νέοι τεχνητοί πυλώνες που έφερε το στρατιωτικό παρακράτος, το οποίο δεν είχε αναστολές να εκβιάζει την Πρόεδρο του Διεθνούς Νομισματικού
Ταμείου κ.Λαγκάρντ, ως υποστηλώματα και διαφήμιζε μέσα από την ανελέητη προπαγάνδα του, καταρρέουν συνεχώς λόγω των σαθρών υλικών τους.
Η πιο γνήσια πολιτική ανάγκη που αναδείχθηκε από το 2009
ήταν αυτή της κεντροαριστεράς με μία σύγχρονη ηγετική μορφή όπου θα συνδύαζε
την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με τον σεβασμό της ατομικής ελευθερίας των ελλήνων.
Πολλοί
προσπάθησαν να καταλάβουν αυτό το πολιτικό και
κοινωνικό κενό με καλύτερα τοποθετημένο εξ αρχής τον κ.Κουβέλη και την
ΔΗΜΑΡ.
Αυτό ήταν βέβαια και η αιτία που οι εκβιαστές της κ.Λαγκάρντ δεν είχαν
καμία δυσκολία στο να διαλύσουν τη ΔΗΜΑΡ με την ακούσια συναίνεση του
κ.Κουβέλη.
Ο κ.Λυκούδης βέβαια σήμερα μαζί με τους ιδεαλιστές συνεργάτες
του που εξ αρχής διαφωνούσαν με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την «οικούμενη» Κυβέρνηση
της λογικής και της προόδου, ως "επιζώντες" έχουν τη χρυσή ευκαιρία τους να μετουσιώσουν την
πραγματική ΔΗΜΑΡ η οποία και νομοτελειακά θα αποτελέσει το δεύτερο πόλο εξουσίας στη χώρα.
Η άμεση επιστροφή στη Κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς υπό
τον κ.Λυκούδη θα προσδώσει στη χώρα μία
δημοκρατική ενότητα και ένα ισχυρό
μήνυμα σε φίλους και εχθρούς, στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Θα
ακυρώσει τις Σειρήνες
του παραλογισμού που οραματίζονται μία τόσο ανεξάρτητη Ελλάδα που κανείς
Έλληνας πλην ελαχίστων, των ελίτ, θα μπορεί να ταξιδεύει στο εξωτερικό.
Ένα ανώνυμο
ολοκληρωτικό καθεστώς στον 21ο αιώνα. Μία “no man’s land” όπου η νύχτα θα συνεχίσει να καθορίζει την
ημέρα, το αύριο της Ελλάδας, τις ζωές των παιδιών μας.
Υπουργικές
θέσεις σίγουρα υπάρχουν κενές και ο τολμών
νικά. Με μία κίνηση Σαμαράς, Βενιζέλος και Λυκούδης διαχωρίζουν το χθες
από το αύριο, γίνονται οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, τινάζουν το
παρακράτος στον αέρα και η εθνική πολιτική και κοινωνική κρίση τελειώνει
άδοξα για τους εκβιαστές της κ.Λαγκάρντ με μία ισχυρή και μακρόπνοη
διακομματική Κυβέρνηση.
Αν δεν το κάνει ο κ.Λυκούδης θα το κάνει κάποιος άλλος. Η πολιτική ανάγκη είναι εδώ και το τρένο έχει σφυρίξει δύο φορές...
http://thedayaftergr.blogspot.gr
