Twitter@EmOikonomidis
Η
Ελλάδα των (προσωπικών και εθνικών) μύθων βρίσκει εύλογα στην
εμβληματική φυσιογνωμία του Ανδρέα Παπανδρέου έναν από τους
σημαντικότερους ηγέτες που αντάμωσε ιστορικά η χώρα στην εθνική διαδρομή
της.
Με παρουσία, ρόλο και… επιπτώσεις, που υπερέβησαν τα πεπερασμένα όρια εποχών, συνθηκών και προσώπων, σφραγίζοντας καταλυτικά τη φυσιογνωμία της Ελλάδας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τότε δηλαδή που, μετά την ιστορική υπέρβαση της αναίμακτης επανόδου της Δημοκρατίας, και της ενσωμάτωσης στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, χάρη στον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, η χώρα… παραπάτησε. Για να καταλήξει στην τρέχουσα εθνικη χρεοκοπία.
Για την προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα. Το βέβαιο είναι ότι στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ακούμπησαν μεγάλες πλειοψηφίες Ελλήνων, από τον χώρο του Κέντρου και της Αριστεράς, συνεπαρμένες από τον θυελλώδη, χαρισματικό εαυτό του.
Για τους επικριτές του, από την άλλη, ο Ανδρέας Παπανδρέου θα είναι ο ηγέτης που άλλαξε (βιαίως) το dna της Ελλάδας, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για να ζήσει η χώρα… τον μύθο της, και να προσγειωθεί απότομα τα τελευταία χρόνια, στην εθνική μελαγχολία και αναξιοπρέπεια του Μνημονίου.
Μια εθνική χρεοκοπία, τις βάσεις για την οποία έβαλε ο διάδοχός του στην πρωθυπουργία και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, Κώστας Σημίτης, εκείνον που σύμφωνα με τους σχετικούς… αστικούς μύθους, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήθελε καν να βλέπει.
Από την άλλη, και σε σχέση πάντα με τον χρωματισμό του legacy εκείνου που οι Έλληνες συνήθισαν να αποκαλούν με το μικρό όνομά του, δείγμα του πόσο κοντά τους τον αισθάνονταν, στο ορατό μέλλον ελλοχεύει ο κίνδυνος οι γενιές που έρχονται να θυμούνται τον Ανδρέα Παπανδρέου ως… τον πατέρα εκείνου που έβαλε την Ελλάδα στο Μνημόνιο.
Του Γιώργου Παπανδρέου, του μοιραίου και τελευταίου των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός, με την υπογραφή του κάτω από τη δεσμευτική πράξη της ένταξης της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, την άνοιξη του 2010, να απειλεί να καταδικάσει σε λήθη την κοινωνική παρακαταθήκη του Οίκου του. Όχι μόνο του πατέρα, αλλά και του παππού του…
Η
Ελλάδα των (προσωπικών και εθνικών) μύθων βρίσκει εύλογα στην
εμβληματική φυσιογνωμία του Ανδρέα Παπανδρέου έναν από τους
σημαντικότερους ηγέτες που αντάμωσε ιστορικά η χώρα στην εθνική διαδρομή
της.Με παρουσία, ρόλο και… επιπτώσεις, που υπερέβησαν τα πεπερασμένα όρια εποχών, συνθηκών και προσώπων, σφραγίζοντας καταλυτικά τη φυσιογνωμία της Ελλάδας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τότε δηλαδή που, μετά την ιστορική υπέρβαση της αναίμακτης επανόδου της Δημοκρατίας, και της ενσωμάτωσης στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, χάρη στον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, η χώρα… παραπάτησε. Για να καταλήξει στην τρέχουσα εθνικη χρεοκοπία.
Για την προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα. Το βέβαιο είναι ότι στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ακούμπησαν μεγάλες πλειοψηφίες Ελλήνων, από τον χώρο του Κέντρου και της Αριστεράς, συνεπαρμένες από τον θυελλώδη, χαρισματικό εαυτό του.
Για τους επικριτές του, από την άλλη, ο Ανδρέας Παπανδρέου θα είναι ο ηγέτης που άλλαξε (βιαίως) το dna της Ελλάδας, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για να ζήσει η χώρα… τον μύθο της, και να προσγειωθεί απότομα τα τελευταία χρόνια, στην εθνική μελαγχολία και αναξιοπρέπεια του Μνημονίου.
Μια εθνική χρεοκοπία, τις βάσεις για την οποία έβαλε ο διάδοχός του στην πρωθυπουργία και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, Κώστας Σημίτης, εκείνον που σύμφωνα με τους σχετικούς… αστικούς μύθους, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήθελε καν να βλέπει.
Από την άλλη, και σε σχέση πάντα με τον χρωματισμό του legacy εκείνου που οι Έλληνες συνήθισαν να αποκαλούν με το μικρό όνομά του, δείγμα του πόσο κοντά τους τον αισθάνονταν, στο ορατό μέλλον ελλοχεύει ο κίνδυνος οι γενιές που έρχονται να θυμούνται τον Ανδρέα Παπανδρέου ως… τον πατέρα εκείνου που έβαλε την Ελλάδα στο Μνημόνιο.
Του Γιώργου Παπανδρέου, του μοιραίου και τελευταίου των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός, με την υπογραφή του κάτω από τη δεσμευτική πράξη της ένταξης της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, την άνοιξη του 2010, να απειλεί να καταδικάσει σε λήθη την κοινωνική παρακαταθήκη του Οίκου του. Όχι μόνο του πατέρα, αλλά και του παππού του…
