Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ CONCHITA

Αμήχανα και σιωπηλά τα ελληνικά ΜΜΕ και ίσως και η ίδια η ελληνική κοινωνία που έδωσε το 12άρι στη νίκη της Conchita. Το νέο τρομάζει και η ευρωπαϊκή κοινωνία εθεωρείτο για πολλούς μέχρι χθες άκρως συντηρητική. Αρκετά απελευθερωμένη βέβαια ώστε να δέχεται χωρίς ενόχληση το ναζισμό στις κοινωνίες της, ντυμένο έστω στο μανδύα του εθνικισμού.

Η πιο πολιτικοποιημένη Eurovision ήταν η χθεσινή γιορτή του τραγουδιού. Το συμπαγές γιουχάισμα από το πλήθος και ιδιαιτέρως ενοχλητικό για την Ελληνίδα σχολιάστρια της δημόσιας τηλεόρασης στη συμμετοχή της Ρωσίας οριοθέτησε τα νέα σύνορα της πολιτισμικής Ευρώπης. Αν επαναληφθεί στα επόμενα χρόνια δεν θα μας εκπλήξει η απόσυρση της συμμετοχής της Ρωσίας από το διαγωνισμό. Ποιος θέλει να είναι εκεί που δεν τον θέλουν. Η ενοχλητική επίσης υπενθύμιση του 13^ου μήνα του ημερολογίου της Κίνας εν αντιθέσει με τον ευρωπαϊκό τρόπο μέτρησης του χρόνου στο τέλος του διαγωνισμού τόνιζε πως η Κίνα διέπεται από έναν άλλο τρόπο ζωής και αντίληψης της πραγματικότητας. Η Κίνα και οι επενδύσεις της προφανώς. 
 

Το ισχυρότερο βέβαια μήνυμα ήταν η παρουσία της Conchita που παρέπεμπε σε θρησκευτικές και βιολογικές πνευματικές συγκρούσεις. Το 12άρι του Ισραήλ μαζί με άλλους 12 λαούς ίσως έδειξε και τον τελικό νικητή.  Η ψυχή υπερίσχυσε του πνεύματος και του σώματος και η Conchita ήταν η νικήτρια. 

Η νικήτρια σε μία κοινωνία που οδεύει στις ευρωπαϊκές εκλογές της 25^ης Μαΐου 2014 με δύο ρεύματα. Του συντηρητικού εθνικισμού και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το σίγουρο ήταν ότι η πολιτική και κοινωνική ανωμαλία της λατρείας δικτατορικών καθεστώτων στους ευρωπαικους λαούς θα είχε από την ίδια τη φύση των κοινωνιών την αντίδρασή του. 

Κανείς βέβαια δεν περίμενε ότι ο αυστριακός λαός θα αναδείκνυε νικητή και ταυτόχρονα νικήτρια έναν άνθρωπο που κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει στο παιδί του τι είναι. Αυτό που μπορούσε να απαντήσει βέβαια ήταν ότι είναι κάτι που στο μέλλον θα συναντούσε συχνά. Κάτι φυσιολογικό. Την συνύπαρξη και ενδεχομένως και την υποταγή σε κάτι διαφορετικό. Για τους πολλούς προοδευτικό, για τους λίγους καταστροφικό.

Το συμπέρασμα είναι ότι την αλήθεια σε μία δημοκρατία την καθορίζουν οι πολλοί και σε μία δικτατορία οι λίγοι. Ο κάθε ευρωπαϊκός λαός συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού μπορεί να διαλέξει αρχής γενομένης από την 25^η Μαΐου την αλήθεια του. Σε ποια κοινωνία θα ανήκει στο εγγύς μέλλον και εν γένει στον 21^ο αιώνα. Αν θα συνεχίσει να συμμετέχει στο διαγωνισμό της Eurovision, του ευρώ-οράματος, με τις ιδιαιτερότητες του ενδεχομένως κυρίαρχες… 

thedayaftergr.blogspot.gr