Το
βράδυ της Κυριακής 25 Μαϊου, η Ευρώπη… δεν είχε ύπνο. Και όχι μόνο
επειδή οι κοινωνίες των κρατών-μελών περίμεναν τα αποτελέσματα της
εθνικής κάλπης για τις ευρωεκλογές, προκειμένου να δώσουν “φωτογραφία
ταυτότητας” στους υποψηφίους που θα απαρτίσουν τη νέα σύνθεση ενός
Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με αυξημένες δυνατότητες παρέμβασης.
Η ηχώ της αντίδρασης για την πολιτική λιτότητας που εφαρμόστηκε στο σύνολο της ηπείρου μας, σε συνδυασμό με τον στρατηγικό αποπροσανατολισμό της Ενωμένης Ευρώπης, από τις θεμελιώδεις, συντακτικές αρχές των οραματιστών της, και την “έκπτωσή” της σε μια Ευρώπη γραφειοκρατίας, τεχνοκρατών και ελλειματικής πολιτικής ηγεσίας, ήταν τουλάχιστον εκκωφαντική.
Κι αν η επικράτηση του (ολίγον… γραφικού) Νάιτζελ Φάρατζ στη Μεγάλη Βρετανία δεν ξένισε ιδιαίτερα, στο πλαίσιο του οξύμωρου που ιστορικά βιώνει το Μεγάλο Νησί, ως… ευρωφοβικής κοινωνίας, αν και μιλάμε για το έθνος με τη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική διαδρομή ανά τους αιώνες, η πολιτική θύελλα της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, τη χώρα μιας κοινωνίας γονιδιακά προσανατολισμένης στην Επανάσταση, σόκαρε.
Οι πρώτες αντιδράσεις, αμήχανες και άγαρμπες. Είναι βέβαιο ωστόσο ότι σε βάθος χρόνου, η πολιτική και οικονομική ελίτ της Ευρώπης, και όχι απαραίτητα και μόνο η… παιδική χαρά της πολιτικής ηγεσίας των Βρυξελλών, θα διαγνώσει ορθώς το μήνυμα του “δεν πάει άλλο”. Και θα πράξει αναλόγως, ώστε να μην χαθεί οριστικά και αμετάκλητα το δικαίωμα των λαών μας στην ελπίδα για μια πολιτικά ενοποιημένη Ευρώπη. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, που δομικά θα μπορούσαν να αποτελέσουν την επόμενη “μεγάλη δύναμη” της ανθρωπότητας, στον απόηχο της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης της εποχής μας.
Σε αυτό το καινούριο μωσαϊκό που διαμορφώνεται στην Ευρώπη, η Ελλάδα έχει λόγο και ρόλο, καθώς και συμφέρον να διεκδικήσει. Η Αθήνα, ακόμη και στον απόηχο της… μίζερης διαχείρισης του Γιώργου Καμίνη, παραμένει εξαιρετικά φωτεινή και σημειολογικά ανισοβαρής, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη μεγάλη και ιστορική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το brand name “Ελλάδα”, που παρά τις… φιλότιμες προσπάθειές μας, δεν τσαλακώνεται, ούτε ξεχνιέται σε κάποιο από τα χρονοντούλαπα της Ιστορίας.
Η Ελλάδα λοιπόν παραμένει σημείο αναφοράς για την Ενωμένη Ευρώπη και το μέλλον της. Και μέσα στο επόμενο δεκαπενθήμερο, διάστημα στο οποίο αναμένεται να κριθούν οι θέσεις και τα αξιώματα ευθύνης Βρυξελλών και… πέριξ, έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων, να εισπράξει ανταλλάγματα, να οικοδομήσει νέες συμμαχίες, ακόμη και να έχει εκπρόσωπο στα πόστα ευθύνης.
Με ζητούμενο ακόμη την τελική διαμόρφωση των ισορροπιών ανάμεσα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, τους Σοσιαλιστές και τους Φιλελευθέρους, απέναντι στα άκρα και τους εκπροσώπους τους, στο τραπέζι θα τεθούν οι θέσεις του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Διπλωματίας. Χωρίς να αποκλείεται η συζήτηση και η διαπραγμάτευση να φτάσουν μέχρι και το Eurogroup.
Στη δεδομένη συγκυρία, η διαδοχή της Κάθριν Άστον ως “ΥΠΕΞ” της Ενωμένης Ευρώπης, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ηχηρή ευκαιρία να εκπροσωπηθεί η Ελλάδα από τη Ντόρα Μπακογιάννη στην καρδιά της γραφειοκρατικής Ευρώπης, ώστε το αξίωμα να αποκτήσει περισσότερο και ειδικό πολιτικό βάρος, σύμφωνα με τις σχετικές πληροφορίες που έχουν… ενταθεί το τελευταίο διάστημα από τις Βρυξέλλες.
Από τα χρόνια που ήταν Υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, με εμβληματική τη στάση αμφοτέρων στο Βουκουρέστι το 2008, τότε που η Ελλάδα μπλόκαρε τα Σκόπια, αλλά και νωρίτερα, ως η πρώτη γυναίκα Δήμαρχος της Αθήνας, δηλαδή της ιστορικής πρωτεύουσας της κοινής ηπείρου μας, η Ντόρα Μπακογιάννη καλλιέργησε και δημιούργησε ένα ευρύ δίκτυο επαφών στα ευρωπαϊκά φόρα.
Προφανώς και δεν είναι τυχαίο ότι τους τελευταίους μήνες ξεκίνησε σε ευρωπαϊκό επίπεδο η συζήτηση για την αξιοποίηση της Ντόρας Μπακογιάννη σε ευρωπαϊκό ρόλο, με πρωτοβουλία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Μια συζήτηση που προσλαμβάνει άλλες, σύνθετες διαστάσεις, στον απόηχο του αρνητικού για τη “δημοκρατική Ευρώπη” αποτελέσματος των εκλογών της Κυριακής, και στη σκιά της αναζήτησης γυναικών που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν στην επόμενη μέρα της Ενωμένης Ευρώπης.
Απ’ την άλλη, για να διεκδικήσει η Ντόρα Μπακογιάννη μια τέτοια θέση, θα πρέπει να έχει προηγηθεί η επιλογή της ως Ελληνίδας Επιτρόπου στην Κομισιόν, εκεί όπου στη νέα θητεία των ευρωπαϊκών οργάνων θα κριθούν πολλά για τη μορφή που θα έχει η Ευρώπη μετά και πέρα από την κρίση. Επομένως, και η Ελλάδα.
Μια θέση που αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον, αν συνυπολογίσει κανείς τις πληροφορίες από τις Βρυξέλλες, που θέλουν τον επόμενο Έλληνα Επίτροπο να διαχειρίζεται το χαρτοφυλάκιο της Ενέργειας, έναν τομέα εξαιρετικά κρίσιμο για τον ενεργειακό, στρατηγικό σχεδιασμό της Αθήνας για τις επόμενες δεκαετίες.
ysterografa.gr
Η ηχώ της αντίδρασης για την πολιτική λιτότητας που εφαρμόστηκε στο σύνολο της ηπείρου μας, σε συνδυασμό με τον στρατηγικό αποπροσανατολισμό της Ενωμένης Ευρώπης, από τις θεμελιώδεις, συντακτικές αρχές των οραματιστών της, και την “έκπτωσή” της σε μια Ευρώπη γραφειοκρατίας, τεχνοκρατών και ελλειματικής πολιτικής ηγεσίας, ήταν τουλάχιστον εκκωφαντική.
Κι αν η επικράτηση του (ολίγον… γραφικού) Νάιτζελ Φάρατζ στη Μεγάλη Βρετανία δεν ξένισε ιδιαίτερα, στο πλαίσιο του οξύμωρου που ιστορικά βιώνει το Μεγάλο Νησί, ως… ευρωφοβικής κοινωνίας, αν και μιλάμε για το έθνος με τη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική διαδρομή ανά τους αιώνες, η πολιτική θύελλα της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, τη χώρα μιας κοινωνίας γονιδιακά προσανατολισμένης στην Επανάσταση, σόκαρε.
Οι πρώτες αντιδράσεις, αμήχανες και άγαρμπες. Είναι βέβαιο ωστόσο ότι σε βάθος χρόνου, η πολιτική και οικονομική ελίτ της Ευρώπης, και όχι απαραίτητα και μόνο η… παιδική χαρά της πολιτικής ηγεσίας των Βρυξελλών, θα διαγνώσει ορθώς το μήνυμα του “δεν πάει άλλο”. Και θα πράξει αναλόγως, ώστε να μην χαθεί οριστικά και αμετάκλητα το δικαίωμα των λαών μας στην ελπίδα για μια πολιτικά ενοποιημένη Ευρώπη. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, που δομικά θα μπορούσαν να αποτελέσουν την επόμενη “μεγάλη δύναμη” της ανθρωπότητας, στον απόηχο της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης της εποχής μας.
Σε αυτό το καινούριο μωσαϊκό που διαμορφώνεται στην Ευρώπη, η Ελλάδα έχει λόγο και ρόλο, καθώς και συμφέρον να διεκδικήσει. Η Αθήνα, ακόμη και στον απόηχο της… μίζερης διαχείρισης του Γιώργου Καμίνη, παραμένει εξαιρετικά φωτεινή και σημειολογικά ανισοβαρής, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη μεγάλη και ιστορική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το brand name “Ελλάδα”, που παρά τις… φιλότιμες προσπάθειές μας, δεν τσαλακώνεται, ούτε ξεχνιέται σε κάποιο από τα χρονοντούλαπα της Ιστορίας.
Η Ελλάδα λοιπόν παραμένει σημείο αναφοράς για την Ενωμένη Ευρώπη και το μέλλον της. Και μέσα στο επόμενο δεκαπενθήμερο, διάστημα στο οποίο αναμένεται να κριθούν οι θέσεις και τα αξιώματα ευθύνης Βρυξελλών και… πέριξ, έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων, να εισπράξει ανταλλάγματα, να οικοδομήσει νέες συμμαχίες, ακόμη και να έχει εκπρόσωπο στα πόστα ευθύνης.
Με ζητούμενο ακόμη την τελική διαμόρφωση των ισορροπιών ανάμεσα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, τους Σοσιαλιστές και τους Φιλελευθέρους, απέναντι στα άκρα και τους εκπροσώπους τους, στο τραπέζι θα τεθούν οι θέσεις του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Διπλωματίας. Χωρίς να αποκλείεται η συζήτηση και η διαπραγμάτευση να φτάσουν μέχρι και το Eurogroup.
Στη δεδομένη συγκυρία, η διαδοχή της Κάθριν Άστον ως “ΥΠΕΞ” της Ενωμένης Ευρώπης, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ηχηρή ευκαιρία να εκπροσωπηθεί η Ελλάδα από τη Ντόρα Μπακογιάννη στην καρδιά της γραφειοκρατικής Ευρώπης, ώστε το αξίωμα να αποκτήσει περισσότερο και ειδικό πολιτικό βάρος, σύμφωνα με τις σχετικές πληροφορίες που έχουν… ενταθεί το τελευταίο διάστημα από τις Βρυξέλλες.
Από τα χρόνια που ήταν Υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, με εμβληματική τη στάση αμφοτέρων στο Βουκουρέστι το 2008, τότε που η Ελλάδα μπλόκαρε τα Σκόπια, αλλά και νωρίτερα, ως η πρώτη γυναίκα Δήμαρχος της Αθήνας, δηλαδή της ιστορικής πρωτεύουσας της κοινής ηπείρου μας, η Ντόρα Μπακογιάννη καλλιέργησε και δημιούργησε ένα ευρύ δίκτυο επαφών στα ευρωπαϊκά φόρα.
Προφανώς και δεν είναι τυχαίο ότι τους τελευταίους μήνες ξεκίνησε σε ευρωπαϊκό επίπεδο η συζήτηση για την αξιοποίηση της Ντόρας Μπακογιάννη σε ευρωπαϊκό ρόλο, με πρωτοβουλία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Μια συζήτηση που προσλαμβάνει άλλες, σύνθετες διαστάσεις, στον απόηχο του αρνητικού για τη “δημοκρατική Ευρώπη” αποτελέσματος των εκλογών της Κυριακής, και στη σκιά της αναζήτησης γυναικών που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν στην επόμενη μέρα της Ενωμένης Ευρώπης.
Απ’ την άλλη, για να διεκδικήσει η Ντόρα Μπακογιάννη μια τέτοια θέση, θα πρέπει να έχει προηγηθεί η επιλογή της ως Ελληνίδας Επιτρόπου στην Κομισιόν, εκεί όπου στη νέα θητεία των ευρωπαϊκών οργάνων θα κριθούν πολλά για τη μορφή που θα έχει η Ευρώπη μετά και πέρα από την κρίση. Επομένως, και η Ελλάδα.
Μια θέση που αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον, αν συνυπολογίσει κανείς τις πληροφορίες από τις Βρυξέλλες, που θέλουν τον επόμενο Έλληνα Επίτροπο να διαχειρίζεται το χαρτοφυλάκιο της Ενέργειας, έναν τομέα εξαιρετικά κρίσιμο για τον ενεργειακό, στρατηγικό σχεδιασμό της Αθήνας για τις επόμενες δεκαετίες.
ysterografa.gr
