Twitter@EmOikonomidis
Η (πολιτική) σχέση του Κώστα Καραμανλή και της Ντόρας Μπακογιάννη μετράει ήδη περισσότερα από 20 χρόνια. Στο μακρινό και δύσκολο 1990, τότε που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έπαιρνε την Κεντροδεξιά από το χέρι και την οδηγούσε στο ιστορικό τοτέμ του 47% και την επάνοδο στην εξουσία μετά από “οκτώ χρόνια Ανδρέα”, η Ντόρα Μπακογιάννη βρισκόταν στον προθάλαμο της εξουσίας. Με κεντρικό ρόλο τόσο στο πολιτικό γραφείο του πατέρα της, όσο και στην κυβέρνηση, στο πόστο του υπουργείου Πολιτισμού.
Ο Κώστας Καραμανλής από την άλλη, ανιψιός του Εθνάρχη με το ίδιο ονοματεπώνυμο, έκανε τα πρώτα βήματά του στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που θα εξελισσόταν στο προπύργιο της θυελλώδους ανόδου του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και εν συνεχεία στην πρωθυπουργία.
Η “σχέση” που ξεκίνησε τότε, συνεχίστηκε με ωκεανό κυμματισμών μέχρι και σήμερα. Επηρεάζοντας σημαντικά, ίσως και καθοριστικά, την πολιτική γεωγραφία της ελληνικής Κεντροδεξιάς, σε κορυφαίο, ηγετικό επίπεδο.
Μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την εκλογή του Μιλτιάδη Έβερτ στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ο “μπλουντόζας” παρέδωσε στον Κώστα Καραμανλή τα κλειδιά του Πολιτικού Σχεδιασμού, και του έδωσε την ευκαιρία να κάνει το επόμενο βήμα στην ηγετική περπατησιά του.
Την ίδια ώρα, η Ντόρα Μπακογιάννη βρισκόταν απέναντι, ασκώντας κριτική στον διάδοχο του πατέρα της, και εμφανιζόμενη ως η σκιώδης μελλοντική… αντικαταστάτριά του. Κάτι ωστόσο που δεν έγινε μετά την ήττα στις βουλευτικές εκλογές του 1996 από το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, όταν η Ντόρα Μπακογιάννη εξεδήλωσε αρχικά την πρόθεσή της να είναι υποψήφια για την ηγεσία, τελικά ωστόσο την απέσυρε, και η “μητσοτακική” πτέρυγα στοιχήθηκε πίσω από τον Γιώργο Σουφλιά στο Συνέδριο του Μαρτίου του 1997.
Η φυσική επίγονος της πολιτικής κληρονομιάς της “φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας” επέλεξε να μην εμπλακεί σε εκείνη την πολωτική αναμέτρηση, ποντάροντας στη (λογική) εκτίμηση ότι μπορούσε να περιμένει, για να εκφράσει την επόμενη γενιά.
Όπως έχει αποδειχθεί ωστόσο, στην πολιτική ελάχιστα πράγματα λειτουργούν με… γραφειοκρατική επετηρίδα. Και η αιφνιδιαστική υποψηφιότητα του Κώστα Καραμανλή για την ηγεσία της Κεντροδεξιάς, άλλαξε ριζικά τα δεδομένα, φέρνοντας την αλλαγή γενιάς όχι μόνο νωρίτερα χρονικά, αλλά και προσδιορίζοντάς την ως κεντρικό πολιτικό διακύβευμα, που λίγο έλειψε να φέρει τη νίκη στις εθνικές εκλογές του 2000 (εκείνες τις… περίεργες και μοιραίες για το εθνικό μέλλον, αν σκεφτεί κανείς όσα ακολούθησαν στη δεύτερη τετραετία Σημίτη), και τελικά άφησε το ιστορικό αποτύπωμά της με την πολιτική αλλαγή του 2004.
Στα χρόνια μετά το 2000, η Ντόρα Μπακογιάννη καθιερώθηκε ως το άτυπο “Νο2″ της Νέας Δημοκρατίας, μεταπήδησε στον Δήμο Αθηναίων το 2002, και το 2006, στον πρώτο ανασχηματισμό της κυβέρνησης Καραμανλή, την ημέρα του… Αγίου Βαλεντίνου, έγινε Υπουργός Εξωτερικών. Με το Βουκουρέστι το 2008, και το μπλοκάρισμα των Σκοπίων, να συνδέει έκτοτε το πολιτικό legacy τόσο του Κώστα Καραμανλή όσο και της ίδιας.
Το 2009, το βράδυ της βαριάς ήττας των εθνικών εκλογών και της παραίτησης του Κώστα Καραμανλή, όλοι θεωρούσαν ότι η Ντόρα Μπακογιάννη θα ήταν εκείνη που να αναλάμβανε τα κλειδιά της Ρηγίλλης, με καθυστέρηση μιας δεκαετίας (και βάλε…). Το Συνέδριο εκλογής αρχηγού άλλωστε, έδειχνε να την έχει ήδη ενθρονίσει.
Μόνο που η εκλογή δεν κρίθηκε στο μικρό γήπεδο του Συνεδρίου, αλλά στο μεγάλο των ανοικτών θυρών, με τη συμμετοχή της κοινωνικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας, έστω και σε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της. Έτσι, ηγέτης της Κεντροδεξιάς δεν έγινε η Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς. Που κέρδισε στη συνέχεια τις βουλευτικές εκλογές του 2012, έγινε Πρωθυπουργός, και σε όλες τις δημοσκοπήσεις σήμερα καταγράφεται ως το τελευταίο ανάχωμα-στρατηγικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ που… θέλει να πιστεύει ότι έρχεται η σειρά του για την ανάληψη των ηνίων της διακυβέρνησης του τόπου.
Η εσωκομματική εκλογή του 2009 άνοιξε βαθιές πληγές στην Κεντροδεξιά, σε επίπεδο σχέσεων και ισορροπιών των κεντρικών πρωταγωνιστών της, οδήγησε τη Ντόρα Μπακογιάννη στην προσωπική, μοναχική περιπέτεια της Δημοκρατικής Συμμαχίας, και τελικά την επανάκαμψή της στην παράταξη της οποίας δεν κατάφερε να γίνει αρχηγός.
Ακόμη και σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές ωστόσο, το παρασκήνιο λέει ότι η σχέση του Κώστα Καραμανλή με τη Ντόρα Μπακογιάννη δεν αλλοιώθηκε. Με την πρώην ΥΠΕΞ να κάνει τη σαφή και… με νόημα διάκριση ανάμεσα στο πως στάθηκε απέναντί της ο πρώην πρωθυπουργός, και πως οι “καραμανλικοί”, με τους οποίους άλλωστε είχε διαχρονικά εκκρεμή ζητήματα.
Σήμερα, με την κυβέρνηση να δοκιμάζεται και τον Κώστα Καραμανλή να επισημαίνει την αυτονόητη ανάγκη στήριξης του Αντώνη Σαμαρά, αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον το δείπνο του πρώην πρωθυπουργού με τη Ντόρα Μπακογιάννη στην Αραβαντινού, πριν από μερικές μέρες, όπως το αποκαλύπτει σχετικό ρεπορτάζ του “Βήματος της Κυριακής” και του Άρη Ραβανού.
Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι το μενού ήταν βαθιά πολιτικό. Με τις διεθνείς και οικονομικές εξελίξεις να κυριαρχούν. Οι δυο τους άλλωστε είχαν πάντοτε έναν ιδιαίτερο κώδικο επικοινωνίας και… αλληλοκατανόησης.
ysterografa.gr
Η (πολιτική) σχέση του Κώστα Καραμανλή και της Ντόρας Μπακογιάννη μετράει ήδη περισσότερα από 20 χρόνια. Στο μακρινό και δύσκολο 1990, τότε που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έπαιρνε την Κεντροδεξιά από το χέρι και την οδηγούσε στο ιστορικό τοτέμ του 47% και την επάνοδο στην εξουσία μετά από “οκτώ χρόνια Ανδρέα”, η Ντόρα Μπακογιάννη βρισκόταν στον προθάλαμο της εξουσίας. Με κεντρικό ρόλο τόσο στο πολιτικό γραφείο του πατέρα της, όσο και στην κυβέρνηση, στο πόστο του υπουργείου Πολιτισμού.
Ο Κώστας Καραμανλής από την άλλη, ανιψιός του Εθνάρχη με το ίδιο ονοματεπώνυμο, έκανε τα πρώτα βήματά του στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που θα εξελισσόταν στο προπύργιο της θυελλώδους ανόδου του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και εν συνεχεία στην πρωθυπουργία.
Η “σχέση” που ξεκίνησε τότε, συνεχίστηκε με ωκεανό κυμματισμών μέχρι και σήμερα. Επηρεάζοντας σημαντικά, ίσως και καθοριστικά, την πολιτική γεωγραφία της ελληνικής Κεντροδεξιάς, σε κορυφαίο, ηγετικό επίπεδο.
Μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την εκλογή του Μιλτιάδη Έβερτ στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ο “μπλουντόζας” παρέδωσε στον Κώστα Καραμανλή τα κλειδιά του Πολιτικού Σχεδιασμού, και του έδωσε την ευκαιρία να κάνει το επόμενο βήμα στην ηγετική περπατησιά του.
Την ίδια ώρα, η Ντόρα Μπακογιάννη βρισκόταν απέναντι, ασκώντας κριτική στον διάδοχο του πατέρα της, και εμφανιζόμενη ως η σκιώδης μελλοντική… αντικαταστάτριά του. Κάτι ωστόσο που δεν έγινε μετά την ήττα στις βουλευτικές εκλογές του 1996 από το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, όταν η Ντόρα Μπακογιάννη εξεδήλωσε αρχικά την πρόθεσή της να είναι υποψήφια για την ηγεσία, τελικά ωστόσο την απέσυρε, και η “μητσοτακική” πτέρυγα στοιχήθηκε πίσω από τον Γιώργο Σουφλιά στο Συνέδριο του Μαρτίου του 1997.
Η φυσική επίγονος της πολιτικής κληρονομιάς της “φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας” επέλεξε να μην εμπλακεί σε εκείνη την πολωτική αναμέτρηση, ποντάροντας στη (λογική) εκτίμηση ότι μπορούσε να περιμένει, για να εκφράσει την επόμενη γενιά.
Όπως έχει αποδειχθεί ωστόσο, στην πολιτική ελάχιστα πράγματα λειτουργούν με… γραφειοκρατική επετηρίδα. Και η αιφνιδιαστική υποψηφιότητα του Κώστα Καραμανλή για την ηγεσία της Κεντροδεξιάς, άλλαξε ριζικά τα δεδομένα, φέρνοντας την αλλαγή γενιάς όχι μόνο νωρίτερα χρονικά, αλλά και προσδιορίζοντάς την ως κεντρικό πολιτικό διακύβευμα, που λίγο έλειψε να φέρει τη νίκη στις εθνικές εκλογές του 2000 (εκείνες τις… περίεργες και μοιραίες για το εθνικό μέλλον, αν σκεφτεί κανείς όσα ακολούθησαν στη δεύτερη τετραετία Σημίτη), και τελικά άφησε το ιστορικό αποτύπωμά της με την πολιτική αλλαγή του 2004.
Στα χρόνια μετά το 2000, η Ντόρα Μπακογιάννη καθιερώθηκε ως το άτυπο “Νο2″ της Νέας Δημοκρατίας, μεταπήδησε στον Δήμο Αθηναίων το 2002, και το 2006, στον πρώτο ανασχηματισμό της κυβέρνησης Καραμανλή, την ημέρα του… Αγίου Βαλεντίνου, έγινε Υπουργός Εξωτερικών. Με το Βουκουρέστι το 2008, και το μπλοκάρισμα των Σκοπίων, να συνδέει έκτοτε το πολιτικό legacy τόσο του Κώστα Καραμανλή όσο και της ίδιας.
Το 2009, το βράδυ της βαριάς ήττας των εθνικών εκλογών και της παραίτησης του Κώστα Καραμανλή, όλοι θεωρούσαν ότι η Ντόρα Μπακογιάννη θα ήταν εκείνη που να αναλάμβανε τα κλειδιά της Ρηγίλλης, με καθυστέρηση μιας δεκαετίας (και βάλε…). Το Συνέδριο εκλογής αρχηγού άλλωστε, έδειχνε να την έχει ήδη ενθρονίσει.
Μόνο που η εκλογή δεν κρίθηκε στο μικρό γήπεδο του Συνεδρίου, αλλά στο μεγάλο των ανοικτών θυρών, με τη συμμετοχή της κοινωνικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας, έστω και σε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της. Έτσι, ηγέτης της Κεντροδεξιάς δεν έγινε η Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς. Που κέρδισε στη συνέχεια τις βουλευτικές εκλογές του 2012, έγινε Πρωθυπουργός, και σε όλες τις δημοσκοπήσεις σήμερα καταγράφεται ως το τελευταίο ανάχωμα-στρατηγικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ που… θέλει να πιστεύει ότι έρχεται η σειρά του για την ανάληψη των ηνίων της διακυβέρνησης του τόπου.
Η εσωκομματική εκλογή του 2009 άνοιξε βαθιές πληγές στην Κεντροδεξιά, σε επίπεδο σχέσεων και ισορροπιών των κεντρικών πρωταγωνιστών της, οδήγησε τη Ντόρα Μπακογιάννη στην προσωπική, μοναχική περιπέτεια της Δημοκρατικής Συμμαχίας, και τελικά την επανάκαμψή της στην παράταξη της οποίας δεν κατάφερε να γίνει αρχηγός.
Ακόμη και σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές ωστόσο, το παρασκήνιο λέει ότι η σχέση του Κώστα Καραμανλή με τη Ντόρα Μπακογιάννη δεν αλλοιώθηκε. Με την πρώην ΥΠΕΞ να κάνει τη σαφή και… με νόημα διάκριση ανάμεσα στο πως στάθηκε απέναντί της ο πρώην πρωθυπουργός, και πως οι “καραμανλικοί”, με τους οποίους άλλωστε είχε διαχρονικά εκκρεμή ζητήματα.
Σήμερα, με την κυβέρνηση να δοκιμάζεται και τον Κώστα Καραμανλή να επισημαίνει την αυτονόητη ανάγκη στήριξης του Αντώνη Σαμαρά, αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον το δείπνο του πρώην πρωθυπουργού με τη Ντόρα Μπακογιάννη στην Αραβαντινού, πριν από μερικές μέρες, όπως το αποκαλύπτει σχετικό ρεπορτάζ του “Βήματος της Κυριακής” και του Άρη Ραβανού.
Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι το μενού ήταν βαθιά πολιτικό. Με τις διεθνείς και οικονομικές εξελίξεις να κυριαρχούν. Οι δυο τους άλλωστε είχαν πάντοτε έναν ιδιαίτερο κώδικο επικοινωνίας και… αλληλοκατανόησης.
ysterografa.gr
