ο Υμνογράφος της Εκκλησίας μας ανάμεσα σε πολλούς άλλους στίχους του ψάλλει για τα Χριστούγεννα: «Ο άναρχος άρχεται, ο Λόγος σαρκούται. Ο Δεσπότης ράκει σπαργανούται, ο αναφής ως βρέφος...» κι αναλογίζομαι:
Αλήθεια!
Αυτά τα φτωχικά σημάδια της Γεννήσεως του Κυρίου μας, την Φάτνη, τα
σπάργανα με πόση λατρεία τα προσκύνησαν οι πιστοί ανά τους αιώνες;
Μα και για πόσους αυτά δεν έγιναν «λίθος προσκόμματος» και «πέτρα σκανδάλου», καθώς και ο Σταυρός Του μετά;
Ο
ανθρώπινος νους με υψηλοφροσύνη αναζήτησε τον Θεόν στην ισχύ και στο
μεγαλείο του κόσμου τούτου, παντοδύναμο ελευθερωτή λαών ή μύστη και
διδάσκαλο της επίγειας σοφίας.
Δεν πείστηκε στους λόγους της καρδιάς, που ταπεινή Τον αγκάλιαζε στην φτωχική την φάτνη! Γι’ αυτό «Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και Έλληνες σοφίαν ζητούσιν» (Α’ Κορ α’, 22).
Ο Ιησούς όμως, όταν ήρθε στην γη άλλη σοφία δε μας πρόσφερε έξω από κείνη της υψίστης αγάπης που ενώ κατεβαίνει ως τα βάθη και της βαθύτατης ταπεινώσεως, ανεβάζει ξανά στης αγάπης τα ύψη...
Οι Προφήτες το είχαν προαναγγείλει: Ειρήνη ο ερχομός Του. «Τότε
θα βόσκει ο λύκος με το αρνί μαζί, κι η λεοπάρδαλη θα ξεκουράζεται με
το κατσίκι αντάμα, το μοσχάρι, ο ταύρος και το λιοντάρι μαζί θα βόσκουν,
κι ένα μικρό παιδί θα τα οδηγεί» (Ησαΐου ια’, 6).
Το τραγούδησαν οι Άγγελοι εκείνη την φωτεινή νύκτα της Γεννήσεώς Του: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. β’, 14).
Το είπε και ο Ίδιος ο Χριστός. Για ‘Κείνον άλλωστε είχε γραφτεί: ...«Ευαγγελίσασθαι
πτωχοίς απέσταλκέ με, ...κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς
ανάβλεψιν, ιάσασθαι τους συντετριμένους την καρδίαν...» (Λουκ. δ’, 18-19).
Ω!
Αυτά τα συντρίμματα των καρδιών, που αδυσώπητα γύρευαν την ειρήνη! Την
ειρήνη, αυτή την μεγάλη νοσταλγία της προχριστιανικής ψυχής. Μάταια οι
άνθρωποι αιώνες την κυνήγησαν για να την φτάσουν. Σκόνταφταν πάντα στο «μεσότοιχον του φραγμού» (Εφεσ.
β’, 14), που τους χώριζε από τον Δημιουργό τους, τσακιζόταν στον δικό
τους, τον εσωτερικό διχασμό, ενώ έξω από την πύλη της χαμένης Εδέμ, που
την φύλαγε το Χερουβίμ με την πύρινη ρομφαία, το αίμα του
αδελφοσκοτωμένου Άβελ βοούσε και το χάσμα ανάμεσα στον άνθρωπο και τον
συνάνθρωπο ολοένα και μεγάλωνε και έχασκε βαθύ και ολοσκότεινο...
Όμως μία σκοτεινή και παγερή νύκτα ήλθε ο Ειρηνοποιός, ο Συμφιλιωτής. Και «εξαίφνης» «δόξα Κυρίου» περιέλαμψεν (Λουκ β’, 9) τους ανθρώπους που εναγώνια περίμεναν. «Και ελθών ευηγγελίσατο ειρήνην ημίν τοις μακράν και τοις εγγύς» (Εφεσ.
β’, 17). Γιατί το βρέφος της φάτνης, ο Υιός της ευδοκίας του Πατρός,
ξανοίγει κιόλας στο τέρμα της εσχάτης ταπεινώσεώς Του, τον Σταυρό και
την Ταφή, όπως ακριβώς το εικονίζουν οι Βυζαντινοί αγιογράφοι,
ζωγραφίζοντας τον Χριστό «νήπιον εσπαργανωμένον» μέσα σε μαρμάρινο κιβούρι προδιατυπώνοντας τον τάφο Του, και προσημαίνοντας με τα σπάργανα το σάβανό Του!
Αγαπητά
μου παιδιά, Χριστιανοί μου ευλογημένοι, αντηχούν και πάλι στης νύκτας
την σιγαλιά της καμπάνας οι χαρμόσυνοι χτύποι. Τα παιδιά χθες καλάντισαν
τον Ερχομό Του. Ήρθε και πάλι στη γη μας - άραγε μήπως να’ χε και ποτέ
λείψει; - ο Χριστός, «η όντως Ειρήνη», ο Χριστός, η Αγάπη, απαλή, γλυκεία, ανακαινιστική, «μεστή ελέους» (Ιακ. γ’, 17), για να φέρει χαρά, φως ελπίδα, παρηγοριά, ενίσχυσι, θάρρος. Να φέρει, την σωτηρία, την λύτρωσι, τον αγιασμό!
Άραγε,
εσύ άνθρωπε του Δυτικού τάχα πολιτισμού και της υλιστικής ευμάρειας,
πλην πονεμένε άνθρωπε, τραυματισμένε από τα λάθη σου, απογοητευμένε από
τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για την ευτυχία, που σου ‘τάξαν, αλλά που
δεν την βρήκες πουθενά, θα Τον δεχθείς; Ρώτησε την καρδιά σου. Ξέρεις τι
θα σου ‘πει; Ότι είναι καιρός πια αυτός ο υπερφίαλος και τραγικά
βασανισμένος κόσμος μας να γονατίσει μπροστά στο σπήλαιο της Γεννήσεώς
Του για να ασπαστεί τα σπάργανα της ταπεινώσεώς Του και από τα βάθη της
ψυχής του λατρευτικά ν’ αναφωνήσει, ν’ αναφωνήσουμε όλοι μαζί: «Προσκυνούμέν σου την Γένναν Χριστέ. Δείξον ημίν και τα θεία σου Θεοφάνεια»!
Χρόνια πολλά και ευλογημένα!
Ευχέτης διάπυρος και στοργικός
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
