Ο βουλευτής Α’ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας Βασίλης Κικίλιας δημοσίευσε στο site news247.gr άρθρο για τις πολιτικές εξελίξεις, στο περιθώρο της επιχείρησης εξάρθρωσης της Χρυσής Αυγής, αλλά και με φόντο τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν το ακραίο μόρφωμα να… ανθίσταται.
Ακολουθεί το άρθρο του Βασίλη Κικίλια:
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι σαν κοινωνία δεν υπήρξαμε ποτέ εραστές του μέτρου. Η σχέση μαζί του, δεν ήταν καν ελεύθερης συμβίωσης (που θα έλεγε και η… αντισυμβατική Αριστερά), με αποτέλεσμα να ενθουσιαζόμαστε και να πανηγυρίζουμε με την ίδια ευκολία που απογοητευόμαστε, μιζεριάζουμε και γκρινιάζουμε.
Ακολουθεί το άρθρο του Βασίλη Κικίλια:
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι σαν κοινωνία δεν υπήρξαμε ποτέ εραστές του μέτρου. Η σχέση μαζί του, δεν ήταν καν ελεύθερης συμβίωσης (που θα έλεγε και η… αντισυμβατική Αριστερά), με αποτέλεσμα να ενθουσιαζόμαστε και να πανηγυρίζουμε με την ίδια ευκολία που απογοητευόμαστε, μιζεριάζουμε και γκρινιάζουμε.
Κάπως έτσι, και παρόλο που η κρίση την οποία βιώνουμε θα έπρεπε να μας έχει προσγειώσει, και να μας υποχρεώσει να αλλάξουμε ματιά (και… μυαλά), συνεχίζουμε να… πέφτουμε από τα σύννεφα.
Στο πολιτικό σύστημα αναφέρομαι, που συνεχίζει να κάνει λιγότερα από αυτά που πρέπει και οφείλει στους πολίτες. Ίσως και να καταλαβαίνει λιγότερα.
Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση της Χρυσής Αυγής. Ενώ οι αποκαλύψεις είναι εκκωφαντικές, ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Δημοκρατία ανεχόταν τόσον καιρό στον κόρφο της ένα φίδι, μια οργάνωση εγκληματική με έντονα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της «συμμορίας», οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται δείχνουν ότι η Χρυσή Αυγή διατηρεί απρόσμενα ποσοστά αποδοχής στην κοινή γνώμη.
Επειδή λοιπόν οι Έλληνες… δεν τρελάθηκαν ξαφνικά, θα πρέπει επιτέλους να δούμε τι πρέπει να κάνουμε ως πολιτικό σύστημα, και δεν έχουμε κάνει μέχρι σήμερα, ώστε να αποδυναμώσουμε και τελικά να εξαφανίσουμε τους όποιους λόγους, αφορμές ακόμη και δικαιολογίες μπορεί να βρει κάποιος, ώστε να μην βλέπει τη Χρυσή Αυγή ως αυτό ακριβώς που είναι: Μια εγκληματική οργάνωση που αμαυρώνει την Ελλάδα, ως ιστορική διαδρομή και δημοκρατικό φρόνημα των πολιτών.
Είχα πει εγκαίρως και το επαναλαμβάνω: Αυτοκάθαρση. Αυτό χρειάζεται το πολιτικό σύστημά μας. Να πάρουμε εμείς την πρωτοβουλία. Δεν υπάρχουν… (καβαφικοί) βάρβαροι, για να τους περιμένουμε να κάνουν εκείνοι τη δουλειά για εμάς. Θα πρέπει να πάρουμε την απόφαση να «ματώσουμε». Ή μάλλον, να συνεχίσουμε ως το τέλος, όσο κι αν ματώσουμε.
Η περίπτωση Τσοχατζόπουλου δεν πρέπει να είναι ο επίλογος, αλλά η αρχή αυτής της κάθαρσης. Ώστε να πειστούν οι πολίτες ότι οι εποχές της προνομιακής αντιμετώπισης, τότε που κάποιοι μπορούσαν να λερώσουν τα χέρια τους, και παρόλα αυτά να τη βγάλουν καθαρή, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Τότε και μόνο τότε, θα έχουμε πετύχει, όχι να ξανακερδίσουμε την κοινωνία, κάτι για το οποίο θα απαιτηθεί πολύς δρόμος και συνέπεια. Αλλά να την πείσουμε να ασχοληθεί και πάλι σοβαρά μαζί μας, εγκαταλείποντας τη μοναξιά της αποχής και της αποστασιοποίησης που έχει επιλέξει.
Από τη στιγμή που θα ασχοληθεί και πάλι σοβαρά μαζί μας, θα της ζητήσουμε να μας κρίνει στη βάση απτών πράξεων και όχι στο πόσο καλά λέμε λόγια του αέρα.
Να μετρηθούμε, και να δούμε πόσοι μπορούμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της. Ώστε η Ελλάδα που θα έρθει μετά την κρίση, να μην έχει κανένα από τα βαρίδια της Ελλάδας που έφτασε στο χείλος του γκρεμού.
Αντί λοιπόν, με αφορμή τη Χρυσή Αυγή, να πέφτουμε από τα σύννεφα και να αναρωτιόμαστε περίπου… τι έχουν τα έρμα και δεν ψοφάνε, θα πρέπει δούμε πώς θα αλλάξουμε εμείς μυαλά και συμπεριφορά, ώστε να κερδίσουμε τη χρησιμότητά μας στο πολιτικό μέλλον του τόπου. Αντί να νομίζουμε ότι… μας κληρονομείται αυτόματα.
Διαφορετικά, υπάρχει η διαθεσιμότητα που θα πρέπει να οδηγήσει σε «απόλυση» όσους δεν θέλουν, δεν μπορούν ή δεν καταλαβαίνουν. Για να έχει νόημα το «δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Και να μην χρειάζεται να το φωνάζουμε, από τη στιγμή που θα το… ψιθυρίζει το παράδειγμα ζωής και πολιτικής πρακτικής που θα μας συνοδεύει.
Στο πολιτικό σύστημα αναφέρομαι, που συνεχίζει να κάνει λιγότερα από αυτά που πρέπει και οφείλει στους πολίτες. Ίσως και να καταλαβαίνει λιγότερα.
Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση της Χρυσής Αυγής. Ενώ οι αποκαλύψεις είναι εκκωφαντικές, ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Δημοκρατία ανεχόταν τόσον καιρό στον κόρφο της ένα φίδι, μια οργάνωση εγκληματική με έντονα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της «συμμορίας», οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται δείχνουν ότι η Χρυσή Αυγή διατηρεί απρόσμενα ποσοστά αποδοχής στην κοινή γνώμη.
Επειδή λοιπόν οι Έλληνες… δεν τρελάθηκαν ξαφνικά, θα πρέπει επιτέλους να δούμε τι πρέπει να κάνουμε ως πολιτικό σύστημα, και δεν έχουμε κάνει μέχρι σήμερα, ώστε να αποδυναμώσουμε και τελικά να εξαφανίσουμε τους όποιους λόγους, αφορμές ακόμη και δικαιολογίες μπορεί να βρει κάποιος, ώστε να μην βλέπει τη Χρυσή Αυγή ως αυτό ακριβώς που είναι: Μια εγκληματική οργάνωση που αμαυρώνει την Ελλάδα, ως ιστορική διαδρομή και δημοκρατικό φρόνημα των πολιτών.
Είχα πει εγκαίρως και το επαναλαμβάνω: Αυτοκάθαρση. Αυτό χρειάζεται το πολιτικό σύστημά μας. Να πάρουμε εμείς την πρωτοβουλία. Δεν υπάρχουν… (καβαφικοί) βάρβαροι, για να τους περιμένουμε να κάνουν εκείνοι τη δουλειά για εμάς. Θα πρέπει να πάρουμε την απόφαση να «ματώσουμε». Ή μάλλον, να συνεχίσουμε ως το τέλος, όσο κι αν ματώσουμε.
Η περίπτωση Τσοχατζόπουλου δεν πρέπει να είναι ο επίλογος, αλλά η αρχή αυτής της κάθαρσης. Ώστε να πειστούν οι πολίτες ότι οι εποχές της προνομιακής αντιμετώπισης, τότε που κάποιοι μπορούσαν να λερώσουν τα χέρια τους, και παρόλα αυτά να τη βγάλουν καθαρή, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Τότε και μόνο τότε, θα έχουμε πετύχει, όχι να ξανακερδίσουμε την κοινωνία, κάτι για το οποίο θα απαιτηθεί πολύς δρόμος και συνέπεια. Αλλά να την πείσουμε να ασχοληθεί και πάλι σοβαρά μαζί μας, εγκαταλείποντας τη μοναξιά της αποχής και της αποστασιοποίησης που έχει επιλέξει.
Από τη στιγμή που θα ασχοληθεί και πάλι σοβαρά μαζί μας, θα της ζητήσουμε να μας κρίνει στη βάση απτών πράξεων και όχι στο πόσο καλά λέμε λόγια του αέρα.
Να μετρηθούμε, και να δούμε πόσοι μπορούμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της. Ώστε η Ελλάδα που θα έρθει μετά την κρίση, να μην έχει κανένα από τα βαρίδια της Ελλάδας που έφτασε στο χείλος του γκρεμού.
Αντί λοιπόν, με αφορμή τη Χρυσή Αυγή, να πέφτουμε από τα σύννεφα και να αναρωτιόμαστε περίπου… τι έχουν τα έρμα και δεν ψοφάνε, θα πρέπει δούμε πώς θα αλλάξουμε εμείς μυαλά και συμπεριφορά, ώστε να κερδίσουμε τη χρησιμότητά μας στο πολιτικό μέλλον του τόπου. Αντί να νομίζουμε ότι… μας κληρονομείται αυτόματα.
Διαφορετικά, υπάρχει η διαθεσιμότητα που θα πρέπει να οδηγήσει σε «απόλυση» όσους δεν θέλουν, δεν μπορούν ή δεν καταλαβαίνουν. Για να έχει νόημα το «δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Και να μην χρειάζεται να το φωνάζουμε, από τη στιγμή που θα το… ψιθυρίζει το παράδειγμα ζωής και πολιτικής πρακτικής που θα μας συνοδεύει.
