Στην επιστήμη της επικοινωνίας, που φυσικά διδάσκεται σε πανεπιστημιακά έδρανα και δεν αποτελεί… κληρονομικό χάρισμα, η ικανότητα κάποιου να προσδιορίσει το μικρό όνομά του ως “brand”, αποτελεί την αποτελεσματικότερη μεθοδολογία για να ξεχωρίσει. Από τη γενιά του, από τους γύρω του, σε εξαιρετικές περιπτώσεις και από την εποχή του.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ένα εξαιρετικά χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Όταν όλοι έλεγαν “Ανδρέας”, όλοι επίσης καταλάβαιναν… ποιόν εννοούσαν. Γι΄αυτό και όσοι έκτοτε προσπάθησαν να μιμηθούν το παράδειγμα, περισσότερο θυμηδία προκαλούν, παρά αποτέλεσμα έχουν.
Η Γιάννα Αγγελοπούλου υπήρξε ένα παράδειγμα “brand”, προφανώς σε άλλο επίπεδο από εκείνο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, η θυελλώδης παρουσία του οποίου στον δημόσιο βίο σημάδεψε τη χώρα. Η “Lady G” των Ολυμπιακών Αγώνων δεν υπήρξε ποτέ συνηθισμένη προσωπικότητα. Γι’ αυτό και εξακολουθεί να προκαλεί μέχρι και σήμερα.
Τελευταία αφορμή είναι το βιβλίο που έγραψε και ουσιαστικά περιγράφει όσα έζησε το 2004, με χαρακτηρισμούς και περιγραφές για πολιτικούς και άλλα πρόσωπα του δημοσίου βίου. Στην περίπτωσή της, επιχειρήθηκαν να “ταυτοποιηθούν” όλες οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και νοοτροπίας, που τελικά οδήγησαν τη χώρα στην κατάρρευση, στην εθνική χρεοκοπία την οποία βιώνουμε σήμερα.
Μια γενίκευση επιεικώς άδικη. Για όσους διατηρούν… επαφή με την πραγματικότητα και έχουν ισχυρή μνήμη, οι περισσότεροι από εκείνους που κατηγορούν σήμερα τη Γιάννα Αγγελοπούλου για το “πλιάτσικο του 2004″, είναι οι ίδιοι ευεργετηθέντες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Συμμετείχαν και κέρδισαν πολλά χρήματα.
Ένα σκέλος του “δράματος” το οποίο περιγράφει η Γιάννα Αγγελοπούλου λοιπόν έχει αυτή τη διάσταση: Να της κουνούν με νόημα το δάχτυλο, όσοι συνωστίζονταν τότε στον προθάλαμο του γραφείου τους, ζητώντας δουλειά, χορηγίες, εύνοια. Γιατί, εκείνη την εποχή λίγοι είχαν διατυπώσει ευθέως και ηχηρά τις ενστάσεις τους για το εγχείρημα των Ολυμπιακών Αγώνων. Και όσοι το έκαναν, οι υπόλοιποι φρόντισαν να… μην ακούγεται η φωνή τους.
Η αφήγηση της Γιάννας Αγγελοπούλου λοιπόν είναι εξαιρετικά χρήσιμη για την εθνική μνήμη. Για το παρόν, και κυρίως το μέλλον. Επειδή η ίδια βρέθηκε στην καρδιά του “συστήματος”. Επομένως, όσο υποκειμενικά κι αν το περιγράφει, εκ των πραγμάτων προχωρεί και σε αποκαλύψεις. Κάνει χαρακτηρισμούς με τους οποίους αρκετοί θα συμφωνήσουν.
Όπως επισημαίνει η ίδια σε μια αποστροφή της αφήγησής της, το 2004 έζησε μια τραγωδία, βλέποντας να παραμελούνται και να εγκαταλείπονται τα ολυμπιακά έργα. Η κληρονομιά μιας ιστορικής συγκυρίας που θα μπορούσε να έχει φέρει την Ελλάδα σε ρόλο πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Όχι… ουρά των εξελίξεων αυτών. Πόσο μάλλον… δανειζόμενη.
“Σημασία έχει τι μένει μετά”, σχολιάζει η Γιάννα Αγγελοπούλου. Και έχει δίκιο. Μόνο που κουβαλάει και η ίδια βαριές ευθύνες για αυτό το “μετά”. Η σύντομη περιπέτειά της στον χώρο των ελληνικών ΜΜΕ, και οι άνθρωποι τους οποίους εμπιστεύτηκε-αξιοποίησε-ευεργέτησε, δείχνει ότι ούτε και η ίδια κατάλαβε ποτέ και επακριβώς πόσο μεγάλη ζημιά έκαναν.
Και πόσο μεγάλη ήταν η ευκαιρία που χάθηκε. Ώστε σήμερα, να της ζητούν και τα ρέστα. Για το τελευταίο success story της Ελλάδας. Έστω και… υπερκοστολογημένο.
ysterografa.gr
Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ένα εξαιρετικά χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Όταν όλοι έλεγαν “Ανδρέας”, όλοι επίσης καταλάβαιναν… ποιόν εννοούσαν. Γι΄αυτό και όσοι έκτοτε προσπάθησαν να μιμηθούν το παράδειγμα, περισσότερο θυμηδία προκαλούν, παρά αποτέλεσμα έχουν.
Η Γιάννα Αγγελοπούλου υπήρξε ένα παράδειγμα “brand”, προφανώς σε άλλο επίπεδο από εκείνο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, η θυελλώδης παρουσία του οποίου στον δημόσιο βίο σημάδεψε τη χώρα. Η “Lady G” των Ολυμπιακών Αγώνων δεν υπήρξε ποτέ συνηθισμένη προσωπικότητα. Γι’ αυτό και εξακολουθεί να προκαλεί μέχρι και σήμερα.
Τελευταία αφορμή είναι το βιβλίο που έγραψε και ουσιαστικά περιγράφει όσα έζησε το 2004, με χαρακτηρισμούς και περιγραφές για πολιτικούς και άλλα πρόσωπα του δημοσίου βίου. Στην περίπτωσή της, επιχειρήθηκαν να “ταυτοποιηθούν” όλες οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και νοοτροπίας, που τελικά οδήγησαν τη χώρα στην κατάρρευση, στην εθνική χρεοκοπία την οποία βιώνουμε σήμερα.
Μια γενίκευση επιεικώς άδικη. Για όσους διατηρούν… επαφή με την πραγματικότητα και έχουν ισχυρή μνήμη, οι περισσότεροι από εκείνους που κατηγορούν σήμερα τη Γιάννα Αγγελοπούλου για το “πλιάτσικο του 2004″, είναι οι ίδιοι ευεργετηθέντες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Συμμετείχαν και κέρδισαν πολλά χρήματα.
Ένα σκέλος του “δράματος” το οποίο περιγράφει η Γιάννα Αγγελοπούλου λοιπόν έχει αυτή τη διάσταση: Να της κουνούν με νόημα το δάχτυλο, όσοι συνωστίζονταν τότε στον προθάλαμο του γραφείου τους, ζητώντας δουλειά, χορηγίες, εύνοια. Γιατί, εκείνη την εποχή λίγοι είχαν διατυπώσει ευθέως και ηχηρά τις ενστάσεις τους για το εγχείρημα των Ολυμπιακών Αγώνων. Και όσοι το έκαναν, οι υπόλοιποι φρόντισαν να… μην ακούγεται η φωνή τους.
Η αφήγηση της Γιάννας Αγγελοπούλου λοιπόν είναι εξαιρετικά χρήσιμη για την εθνική μνήμη. Για το παρόν, και κυρίως το μέλλον. Επειδή η ίδια βρέθηκε στην καρδιά του “συστήματος”. Επομένως, όσο υποκειμενικά κι αν το περιγράφει, εκ των πραγμάτων προχωρεί και σε αποκαλύψεις. Κάνει χαρακτηρισμούς με τους οποίους αρκετοί θα συμφωνήσουν.
Όπως επισημαίνει η ίδια σε μια αποστροφή της αφήγησής της, το 2004 έζησε μια τραγωδία, βλέποντας να παραμελούνται και να εγκαταλείπονται τα ολυμπιακά έργα. Η κληρονομιά μιας ιστορικής συγκυρίας που θα μπορούσε να έχει φέρει την Ελλάδα σε ρόλο πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Όχι… ουρά των εξελίξεων αυτών. Πόσο μάλλον… δανειζόμενη.
“Σημασία έχει τι μένει μετά”, σχολιάζει η Γιάννα Αγγελοπούλου. Και έχει δίκιο. Μόνο που κουβαλάει και η ίδια βαριές ευθύνες για αυτό το “μετά”. Η σύντομη περιπέτειά της στον χώρο των ελληνικών ΜΜΕ, και οι άνθρωποι τους οποίους εμπιστεύτηκε-αξιοποίησε-ευεργέτησε, δείχνει ότι ούτε και η ίδια κατάλαβε ποτέ και επακριβώς πόσο μεγάλη ζημιά έκαναν.
Και πόσο μεγάλη ήταν η ευκαιρία που χάθηκε. Ώστε σήμερα, να της ζητούν και τα ρέστα. Για το τελευταίο success story της Ελλάδας. Έστω και… υπερκοστολογημένο.
ysterografa.gr
