Πριν από τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, ο μύθος έλεγε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούσαν να αντέξουν έναν 40αρη Πρόεδρο.
Πριν από τον Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα, ο μύθος έλεγε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούσαν να αντέξουν έναν Αφροαμερικανό Πρόεδρο.
Το 2016, το συναρπαστικό ερώτημα που θα τεθεί… ή όχι, είναι αν οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να αντέξουν μια γυναίκα Πρόεδρο.
Όπου γυναίκα φυσικά, βάλτε εσείς το ονοματεπώνυμο της Χίλαρι Ρόνταμ Κλίντον, εκείνης που “έπρεπε” να είναι υποψήφια στις προεδρικές εκλογές του 2008, για να νικήσει δια περιπάτου τον Τζον ΜακΚέιν, και να θέσει τέλος στην οκταετή παραμονή των Ρεπουμπλικανών στον Λευκό Οίκο, μετά από δυο θητείες του Τζορτζ Μπους του νεώτερου.
Μόνο που… εκείνη δεν ήταν συνεπής στο ραντεβού με την Ιστορία, επειδή ο άνεμος της Αλλαγής βρήκε τον καταλληλότερο εκφραστή του στο πρόσωπο του Μπαράκ Ομπάμα. Ο οποίος κέρδισε το χρίσμα των Δημοκρατικών, για να κάνει στη συνέχεια τον… περίπατο που λέγαμε, απέναντι στον σεβάσμιο Γερουσιαστή και βετεράνο του Βιετνάμ.
Η Χίλαρι κατάπιε την αυτονόητη πικρία της με μια θέση στο υπουργείο Εξωτερικών, και τον ρόλο της “ουσιαστικής Αντιπροέδρου” των ΗΠΑ, πάνω από τον μάλλον “συπληρωματικό” Τζο Μπάιντεν. Μια συμφωνία… ηθικής, που επέτρεψε στον Ομπάμα να ενώσει το Δημοκρατικό Κόμμα, να μην έχει προβλήματα στη θητεία του, και να εξασφαλίσει μια δεύτερη στις εκλογές της 6ης Νοεμβρίου, απέναντι στον Μιτ Ρόμνεϊ.
Στο ξεκίνημα αυτής της δεύτερης θητείας, η Χίλαρι Κλίντον δεν είναι πια εδώ. Επέλεξε να αποτραβηχτεί, για να… ξεμπουκώσει, τόσο η ίδια όσο και η Αμερική, που έχει συνηθίσει, και μάλλον κουραστεί, να τη βλέπει επί δεκαετίες σε δημόσιους ρόλους και αξιώματα.
Η στόχευση προφανής: Να δοκιμάσει την επανάληψη του ραντεβού με το πεπρωμένο, στις προεδρικές εκλογές του 2016. Έστω κι αν ακόμη δεν το έχει αποφασίσει μέσα της. Θέλει να δει… αν θα έρθει μόνο του.
Κανείς σοβαρός παράγοντας στην άλλη όχθη του Ατλαντικού βέβαια δεν θα αφήσει την Προεδρία των ΗΠΑ στην τύχη. Γι΄ αυτό και η Χίλαρι έχει ήδη πέσει μέσα σε παγίδα, από την οποία θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να βγει.
Φίλοι, συναγωνιστές, πολιτικοί σύμμαχοι και… χορηγοί, δημιουργούν τους πρώτους πυρήνες για τη στήριξη της υποψηφιότητας της, έστω και χωρίς την έγκρισή της. Με σαφή στόχο: Να την αναγκάσουν να μην μπορεί να κάνει πίσω. Να υποχρεωθεί να πει το μεγάλο “ναι”, και να επιχειρήσει να γράψει Ιστορία, κρατώντας τους Δημοκρατικούς στον Λευκό Οίκο τουλάχιστον για 12 συνεχή χρόνια. Με την προοπτική να τα κάνει 16.
Το… μυστικό άλλωστε μπορεί κανείς να το ακούσει, σε ένα από τα κεντρικά συνθήματα του Μπαράκ Ομπάμα στις τελευταίες εκλογές. “Φτάσαμε πολύ μακριά, για να κάνουμε τώρα πίσω”. Αυτό προσπαθούν να κάνουν με τη Χίλαρι: Να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο πραγματικότητας, από την οποία δεν θα μπορεί να κάνει πίσω.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ /ysterografa.gr
Πριν από τον Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα, ο μύθος έλεγε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούσαν να αντέξουν έναν Αφροαμερικανό Πρόεδρο.
Το 2016, το συναρπαστικό ερώτημα που θα τεθεί… ή όχι, είναι αν οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να αντέξουν μια γυναίκα Πρόεδρο.
Όπου γυναίκα φυσικά, βάλτε εσείς το ονοματεπώνυμο της Χίλαρι Ρόνταμ Κλίντον, εκείνης που “έπρεπε” να είναι υποψήφια στις προεδρικές εκλογές του 2008, για να νικήσει δια περιπάτου τον Τζον ΜακΚέιν, και να θέσει τέλος στην οκταετή παραμονή των Ρεπουμπλικανών στον Λευκό Οίκο, μετά από δυο θητείες του Τζορτζ Μπους του νεώτερου.
Μόνο που… εκείνη δεν ήταν συνεπής στο ραντεβού με την Ιστορία, επειδή ο άνεμος της Αλλαγής βρήκε τον καταλληλότερο εκφραστή του στο πρόσωπο του Μπαράκ Ομπάμα. Ο οποίος κέρδισε το χρίσμα των Δημοκρατικών, για να κάνει στη συνέχεια τον… περίπατο που λέγαμε, απέναντι στον σεβάσμιο Γερουσιαστή και βετεράνο του Βιετνάμ.
Η Χίλαρι κατάπιε την αυτονόητη πικρία της με μια θέση στο υπουργείο Εξωτερικών, και τον ρόλο της “ουσιαστικής Αντιπροέδρου” των ΗΠΑ, πάνω από τον μάλλον “συπληρωματικό” Τζο Μπάιντεν. Μια συμφωνία… ηθικής, που επέτρεψε στον Ομπάμα να ενώσει το Δημοκρατικό Κόμμα, να μην έχει προβλήματα στη θητεία του, και να εξασφαλίσει μια δεύτερη στις εκλογές της 6ης Νοεμβρίου, απέναντι στον Μιτ Ρόμνεϊ.
Στο ξεκίνημα αυτής της δεύτερης θητείας, η Χίλαρι Κλίντον δεν είναι πια εδώ. Επέλεξε να αποτραβηχτεί, για να… ξεμπουκώσει, τόσο η ίδια όσο και η Αμερική, που έχει συνηθίσει, και μάλλον κουραστεί, να τη βλέπει επί δεκαετίες σε δημόσιους ρόλους και αξιώματα.
Η στόχευση προφανής: Να δοκιμάσει την επανάληψη του ραντεβού με το πεπρωμένο, στις προεδρικές εκλογές του 2016. Έστω κι αν ακόμη δεν το έχει αποφασίσει μέσα της. Θέλει να δει… αν θα έρθει μόνο του.
Κανείς σοβαρός παράγοντας στην άλλη όχθη του Ατλαντικού βέβαια δεν θα αφήσει την Προεδρία των ΗΠΑ στην τύχη. Γι΄ αυτό και η Χίλαρι έχει ήδη πέσει μέσα σε παγίδα, από την οποία θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να βγει.
Φίλοι, συναγωνιστές, πολιτικοί σύμμαχοι και… χορηγοί, δημιουργούν τους πρώτους πυρήνες για τη στήριξη της υποψηφιότητας της, έστω και χωρίς την έγκρισή της. Με σαφή στόχο: Να την αναγκάσουν να μην μπορεί να κάνει πίσω. Να υποχρεωθεί να πει το μεγάλο “ναι”, και να επιχειρήσει να γράψει Ιστορία, κρατώντας τους Δημοκρατικούς στον Λευκό Οίκο τουλάχιστον για 12 συνεχή χρόνια. Με την προοπτική να τα κάνει 16.
Το… μυστικό άλλωστε μπορεί κανείς να το ακούσει, σε ένα από τα κεντρικά συνθήματα του Μπαράκ Ομπάμα στις τελευταίες εκλογές. “Φτάσαμε πολύ μακριά, για να κάνουμε τώρα πίσω”. Αυτό προσπαθούν να κάνουν με τη Χίλαρι: Να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο πραγματικότητας, από την οποία δεν θα μπορεί να κάνει πίσω.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ /ysterografa.gr
