Γράφει η Νατάσα Ράγιου
δημοσιογράφος- τ. βουλευτής
Δεν ξέρω αν είμαστε στα πρόθυρα της τρέλας ή αν έχουμε τρελαθεί ήδη- έτσι κι αλλιώς, οι διαχωριστικές γραμμές ποτέ δεν ήταν ευδιάκριτες…Δεν ξέρω αν την ώρα της μαυρίλας -απαισιοδοξίας- απόγνωσης- κακού χαμού, εκεί που αρνείσαι να ξυπνήσεις το πρωί, είναι καθόλου παρηγοριά το ότι «έτσι είναι όλοι»…
Δεν ξέρω αν θα είναι μακάριοι οι ολιγαρκείς τα χρόνια που έρχονται, όπως μου είπε ένας «μεγάλος»…
Δεν ξέρω αν έχουν πάντα δίκιο οι «δημοκρατικές πλειοψηφίες»- μάλλον όχι αν κάνει κανείς μια πρόχειρη αναδρομή στην σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα...
Πάνω- κάτω τα ίδια συμπτώματα έχουμε όλοι, χτυπημένοι από τον ιό που σέρνεται στη χώρα με το κωδικό όνομα «κρίση»: Δε θες να σκέφτεσαι, δε θες να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι , δεν σου βγαίνει η «καλημέρα», δεν ξέρεις κατά πού να στρίψεις, δε θες τη ζωή σου, τι να κάνεις, να πεις ή να σιωπήσεις, να τολμήσεις ή να λουφάξεις, κλείνεις μάτια, αυτιά, στόμα, σε φλερτάρει αγρίως η κατάθλιψη, θέλεις να απομονωθείς κάπου και να μη βλέπεις ψυχή ζώσα και μετά γυρνάνε στο μυαλό όλα: οικογένεια, συγγενείς, φίλοι, ευθύνες, γραμμάτια, το αύριο, η μέρα, η νύχτα, ο κακός μας καιρός …
Αυτός ο λαός στερείται πνευματικής ενηλικίωσης, είναι σαν το μικρό παιδί που του αρέσει να ακούει παραμύθια για το κακό και το καλό και μετά τρέχει και σκεπάζεται μέχρι το κεφάλι στο κρεβάτι του, κάνοντας προσευχές μην τυχόν και βγει το τέρας.
Κι όταν δεν κουκουλώνεται κάτω απ’ το πάπλωμα, βγαίνει έξω και πετροβολάει ό,τι βρει μπροστά του.
Γιατί μας βόλεψε να κολυμπάμε τόσα χρόνια στην εποχή της επίπλαστης ευμάρειας και της ελάσσονος προσπάθειας …
Φτάνει όμως βρε παιδιά με την ανθρωποφαγία..
Κρίνοντας μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα, οφείλεις να ξεχωρίσεις τους αθώους και καλοπροαίρετους από τη μάζα των ενόχων και να μην τα κάνεις όλα πίτουρα για τις κότες
Δεν είναι, ρε γαμώ το, όλοι αλήτες και κλέφτες. Πάρτε το χαμπάρι πριν μας πνίξει η σαπίλα και η δυσωδία. Υπάρχουν και ωραίοι, καθαροί Έλληνες. Τίμιοι εργαζόμενοι που ζουν την οικογένεια τους χωρίς να κλέβουν κανέναν. Σοβαροί και έντιμοι επιχειρηματίες που πασχίζουν να σώσουν τις δουλειές τους και να κρατηθούν όρθιοι μαζί με τους υπάλληλους τους, νέα παιδιά γεμάτα πτυχία και όνειρα..
Και ναι, υπάρχουν και πολιτικοί έντιμοι, καθαροί, ιδεολόγοι, ρομαντικοί , φωτισμένα μυαλά, καλλιτέχνες, δημιουργοί, πνευματικοί άνθρωποι που, άσχετα αν θέλουν να τους πετάξουν στη χαβούζα του «όλα τα σφάζω- όλα τα μαχαιρώνω», μάχονται ακόμα, αντιστέκονται, ελπίζουν περιμένουν ή σιωπούν, θεωρώντας ότι η βαριά σιωπή είναι καμία φορά πιο φλύαρη από τα τενεκεδένια λόγια.
Υπάρχει μια Ελλάδα που αξίζει να πεθάνεις γι αυτήν, βγάλτε τις παρωπίδες της ισοπέδωσης και του μίσους κατά πάντων που γεννά η απελπισία και θα είναι εκεί μπροστά, όμορφη και καθαρή…
Γιατί εμείς οι ίδιοι τσαλαπατάμε την Ελλάδα που αγαπάμε;
Γιατί βγάζουμε τα μάτια μας κι αφήνουμε το σύμπαν να θεώρει τις αρετές μας αδυναμίες;
Πώς να το μάθεις το σωστό άμα δεν δεις το σκάρτο...
Ο λαός δεν σώζεται, σώζει, έγραφε ο Καζαντζάκης
Ήρθε η ώρα ή έχουμε κι άλλο πάτο ακόμα;
elzoni.gr
